สวัสดี...เราไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่น..เจอความรักกันในรูปแบบยังไง..แต่สำหรับเราถ้าพูดถึงคนที่เข้ามาในชีวิตพูดได้เลยว่าแทบจะไม่เคยขาด ในเวลาที่มีแฟนเราเป็นคนศรัทธากับคนที่เรารักมากตั้งแต่แฟนคนแรกจนแฟนคนล่าสุดที่เลิกกันไปได้ปีกว่าแล้ว แต่ไม่รู้เพราะอะไรนะจุดจบเลิกกันของแฟนเราทุกคนเหมือนกันหมดทุกคน
- จุดจบของทุกคนที่เราต้อง G.B คือการนอกใจ และแน่นอนทุกครั้งเราเป็นคนเสียใจตัดใจหันหลังเดินออกไปแบบที่ใจยับเยิน คนที่คบกันระยะเวลาไม่มีต่ำกว่าปี3เกือบ4ปีมากสุดอยู่ด้วยกันสร้างกันมาก็ไม่ใช่น้อยๆอยู่นะเวลาอ่ะและไม่ใช่แค่คนที่คบแบบใช้คำว่าแฟนนะบอกเลยแม้แต่คนที่ศึกษาคุยๆกัน7-8เดือนก็จะไม่ทันได้คบเพราะเราจะจับได้ในจุดจบที่เขามีใครแอบซ่อนไว้บลาๆ...จนเอาสะเราเบื่อความรักมากศรัทธาลดลงจนมีความคิดที่ว่าเมื่อคบใครการซื่อสัตย์มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำถ้าเราไม่ได้รับมันมาก่อน เพราะที่ผ่านมาเถียงก็ไม่ได้จริงๆว่าการที่เราซื่อสัตย์ตอนจบมีแต่เสียเปรียบ...การเริ่มต้นใหม่ใจเจอมายังไงก็เปลี่ยนไปตามสภาพความซื่อสัตย์มีลดน้อยลงบ้างธรรมดา...แต่รักครั้งล่าสุดอะไรหลายๆอย่างเหตุผลหลายๆข้อทำให้เรากลับไปเต็ม100กับรักกับการซื่อสัตย์อีกครั้ง...สรุปแล้วก็จุดจบเดิมแหละแต่อะไรหลายๆอย่างจากรักครั้งนี้มันยิ่งกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านเอาง่ายๆเรายกให้เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เจอมาเพราะบทเรียนที่เราได้รับมันไม่ใช่แค่เรื่องความรักมันรวมทุกเรื่องทั้งจิตใจของคนและหลายๆมุมในคนๆเดียว...ถึงจะจบไปนานแต่ก็ไม่มากต่อให้จะผ่านไปนานกว่านี้อีกพันเท่าก็ไม่นานพอให้ลืมความรู้สึกนั้นได้แน่นอน...
- ประสบการณ์ผิดหวังซ้ำบทเดิมทำให้เราขี้เกียจจะรักใครเราเลยให้ใจทำงานอัตโนมัติเมื่อไรที่รู้สึก..ชอบ..เมื่อไรที่รู้สึก..รัก..ให้เกิดขึ้นเองตามความรู้สึกของหัวใจเลย และเวลาผ่านไปเจอใครมากมายก็มาเจอคนๆเดียวที่ทำให้ใจเราเกิดความรู้สึก..เริ่มจากชอบ..กลายเป็นรักโดยที่เราไม่ได้จัดการอะไรหัวใจมันเกิดทุกๆความรู้สึกขึ้นมาเอง...แต่คนที่ใช่มักเจอในเวลาที่ผิด...เขาพลาดมีลูกกับญ.คนนึงในตอนวัยรุ่นคึกคะนองก่อนจะเริ่มความสัมพันธุ์เราและเขาได้พูดคุยกันก่อน..ซึ่งเขาก็บอกกับเรามาตามตรงเรื่องลูกเขาจะต้องทำหน้าที่พ่อ เขากับญ.คนนั้นต้องอยู่กันเพราะมีหน้าที่พ่อแม่...ตั้งแต่แรกจนตอนนี้เราไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวก้าวก่ายเขตของการทำหน้าที่พ่อของเขา..เวลาของหน้าที่พ่อขอแค่บอกเรา..และเราก็จะอยู่ส่วนเราไม่ไปสร้างความวุ่นวายหรือเชิดหน้าตาในส่วนใดทั้งนั้นเราคิดแค่ว่านั้นมันเป็นสิ่งที่เขาควรทำเพื่อลูกของเขาไม่มีความรู้สึกขาดในส่วนของคำว่าครอบครัวแต่เวลาผ่านไปเราอยู่ในจุดที่ทำไม่ถูกเหมือนกันแหละมั้ง...เราสับสนว่ามันใช่หรอ? ที่ว่ารักไม่มีข้อแม้ ไม่ใช้เหตุผล ถ้าใช่แค่ใจรู้ว่ารักแค่นั้นก็ไม่มีข้อแม้ใดๆ นี่มันเป็นนิยามจริงๆของความรักใช่ไหม...สรุปเราผิดไหมที่รักกัน...แล้วแบบไหนที่ถูก...แต่เวลาก็ทำให้เราเจอกันช้าไปจริงๆหนิ...มันคิดได้หลายข้อหลายทางหลายเหตุผลจนเราเหนื่อยใจแทบบ้าที่จะต้องคิด...แต่คิดจนแทบบ้ายังไงก็คิดไม่ออกทำไม่ถูกอยู่ดี...เราจะทำไง?ทำแบบไหนที่ถูก...ทำแบบไหนดีที่สุด..ใช้อะไรตัดสินใจการกระทำ?.ความสำคัญ?.ความใส่ใจ?.
- ใครเข้ามาอ่านลองแชร์ความคิดของแต่ละคนนะสำหรับไม่มีความคิดของใครผิดถูกความคิดมันเป็นเรื่องส่วนบุคคล
แปลขยายความหมายที่จริงของคำว่าความรัก - สรุปแล้วรักเป็นยังไงแบบไหนที่เรียกว่ารัก?
- จุดจบของทุกคนที่เราต้อง G.B คือการนอกใจ และแน่นอนทุกครั้งเราเป็นคนเสียใจตัดใจหันหลังเดินออกไปแบบที่ใจยับเยิน คนที่คบกันระยะเวลาไม่มีต่ำกว่าปี3เกือบ4ปีมากสุดอยู่ด้วยกันสร้างกันมาก็ไม่ใช่น้อยๆอยู่นะเวลาอ่ะและไม่ใช่แค่คนที่คบแบบใช้คำว่าแฟนนะบอกเลยแม้แต่คนที่ศึกษาคุยๆกัน7-8เดือนก็จะไม่ทันได้คบเพราะเราจะจับได้ในจุดจบที่เขามีใครแอบซ่อนไว้บลาๆ...จนเอาสะเราเบื่อความรักมากศรัทธาลดลงจนมีความคิดที่ว่าเมื่อคบใครการซื่อสัตย์มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำถ้าเราไม่ได้รับมันมาก่อน เพราะที่ผ่านมาเถียงก็ไม่ได้จริงๆว่าการที่เราซื่อสัตย์ตอนจบมีแต่เสียเปรียบ...การเริ่มต้นใหม่ใจเจอมายังไงก็เปลี่ยนไปตามสภาพความซื่อสัตย์มีลดน้อยลงบ้างธรรมดา...แต่รักครั้งล่าสุดอะไรหลายๆอย่างเหตุผลหลายๆข้อทำให้เรากลับไปเต็ม100กับรักกับการซื่อสัตย์อีกครั้ง...สรุปแล้วก็จุดจบเดิมแหละแต่อะไรหลายๆอย่างจากรักครั้งนี้มันยิ่งกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านเอาง่ายๆเรายกให้เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เจอมาเพราะบทเรียนที่เราได้รับมันไม่ใช่แค่เรื่องความรักมันรวมทุกเรื่องทั้งจิตใจของคนและหลายๆมุมในคนๆเดียว...ถึงจะจบไปนานแต่ก็ไม่มากต่อให้จะผ่านไปนานกว่านี้อีกพันเท่าก็ไม่นานพอให้ลืมความรู้สึกนั้นได้แน่นอน...
- ประสบการณ์ผิดหวังซ้ำบทเดิมทำให้เราขี้เกียจจะรักใครเราเลยให้ใจทำงานอัตโนมัติเมื่อไรที่รู้สึก..ชอบ..เมื่อไรที่รู้สึก..รัก..ให้เกิดขึ้นเองตามความรู้สึกของหัวใจเลย และเวลาผ่านไปเจอใครมากมายก็มาเจอคนๆเดียวที่ทำให้ใจเราเกิดความรู้สึก..เริ่มจากชอบ..กลายเป็นรักโดยที่เราไม่ได้จัดการอะไรหัวใจมันเกิดทุกๆความรู้สึกขึ้นมาเอง...แต่คนที่ใช่มักเจอในเวลาที่ผิด...เขาพลาดมีลูกกับญ.คนนึงในตอนวัยรุ่นคึกคะนองก่อนจะเริ่มความสัมพันธุ์เราและเขาได้พูดคุยกันก่อน..ซึ่งเขาก็บอกกับเรามาตามตรงเรื่องลูกเขาจะต้องทำหน้าที่พ่อ เขากับญ.คนนั้นต้องอยู่กันเพราะมีหน้าที่พ่อแม่...ตั้งแต่แรกจนตอนนี้เราไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวก้าวก่ายเขตของการทำหน้าที่พ่อของเขา..เวลาของหน้าที่พ่อขอแค่บอกเรา..และเราก็จะอยู่ส่วนเราไม่ไปสร้างความวุ่นวายหรือเชิดหน้าตาในส่วนใดทั้งนั้นเราคิดแค่ว่านั้นมันเป็นสิ่งที่เขาควรทำเพื่อลูกของเขาไม่มีความรู้สึกขาดในส่วนของคำว่าครอบครัวแต่เวลาผ่านไปเราอยู่ในจุดที่ทำไม่ถูกเหมือนกันแหละมั้ง...เราสับสนว่ามันใช่หรอ? ที่ว่ารักไม่มีข้อแม้ ไม่ใช้เหตุผล ถ้าใช่แค่ใจรู้ว่ารักแค่นั้นก็ไม่มีข้อแม้ใดๆ นี่มันเป็นนิยามจริงๆของความรักใช่ไหม...สรุปเราผิดไหมที่รักกัน...แล้วแบบไหนที่ถูก...แต่เวลาก็ทำให้เราเจอกันช้าไปจริงๆหนิ...มันคิดได้หลายข้อหลายทางหลายเหตุผลจนเราเหนื่อยใจแทบบ้าที่จะต้องคิด...แต่คิดจนแทบบ้ายังไงก็คิดไม่ออกทำไม่ถูกอยู่ดี...เราจะทำไง?ทำแบบไหนที่ถูก...ทำแบบไหนดีที่สุด..ใช้อะไรตัดสินใจการกระทำ?.ความสำคัญ?.ความใส่ใจ?.
- ใครเข้ามาอ่านลองแชร์ความคิดของแต่ละคนนะสำหรับไม่มีความคิดของใครผิดถูกความคิดมันเป็นเรื่องส่วนบุคคล