สวัสดีค่ะ อืมม..ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเลยค่ะ จะบอกน้อยใจเพื่อนก็ไม่เชิง แต่จะไม่รู้สึกเลยก็ไม่ใช่ คือกลุ่มเรามีกัน6คนค่ะ ถามว่าเราสนิทกันไหม? ก็..เรารู้จักกันตั้งแต่เรียนมอปลายค่ะ สำหรับเราตอนเรียนมันดีมากๆเลยค่ะตอนนั้นมีความคิดแบบนี่แหละเพื่อนฉันนี่แหละเพื่อนแท้555 แต่พอเราเรียนจบมาต่างคนต่างไปบางคนเรียนต่อบางคนทำงาน แต่ในกลุ่มเรามีเพื่อนคนนึงค่ะคือเพื่อนคนนี้ดีมากๆค่ะ นางเก่งมากๆ เพื่อนทำธุรกิจของตัวเองจนประสบผลสำเร็จซึ่งเราดีใจกับเพื่อนจริงๆ คือเราไม่ได้อิจฉาชีวิตเพื่อนคนนี้นะ เราภูมิใจและยินดีกับเพื่อนมากๆ เพื่อนคนนี้เป็นแรงบรรดาลใจเลยแหละ แต่ในส่วนที่จะเล่าคือไม่ว่าเพื่อนคนนี้จะเจอปัญหาเล็กน้อย หรือเรื่องอะไรก็ตาม เพื่อนทุกคนต่างพากับซัพพอร์ตหมด แบบจะรีบทักรีบให้กำลังใจ แต่พอเป็นเราคือส่วนตัวเราเป็นคนที่นิ่งๆเงียบๆ มีอะไรไม่ค่อยบอกใครมาตั้งแต่สมัยเรียนจนคนส่วนมากคิดว่าเราโอเคกับทุกสิ่ง คือบางทีเรารู้สึกแย่ค่ะ บางทีทักไปในกลุ่มก็ไม่มีใครสนใจแชทเราเลยอ่านแต่ไม่ตอบกันเลย แต่พอเพื่อนคนนั้นทักมาทุกคนจะรีบตอบ ทุกคนจะช่วยกันซัพพอร์ตทุกอย่าง บางทีเราโพสทำนองเหนื่อยๆกับงานหรือปัญหาชีวิต เพื่อนยังไม่สนใจเลย(เราเคยถามเพื่อนคนนึงว่าเคยเห็นโพสเราบ้างไหม มันบอกเห็น เราก็เลยถามว่าน่าจะไลค์ให้ด้วย มันบอกโพสไม่น่าสนใจ) แต่พอเพื่อนคนนั้นโพส เหนื่อย แค่สั้นไป เพื่อนทุกคนรีบคอมเม้นท์ให้กำลังใจอย่างดี บางทีวันเกิดใครเราก็ไปช่วยเซอร์ไพรส์ให้ ต้องมาหารเงินกันทั้งๆที่ไม่ถามว่าเรามีไหม(เราทำธุรกิจเล็กๆที่บ้านแต่เจอปัญหาโควิท กิจการเรายังไม่ประสบความสำเร็จแบบเพื่อนคนนั้นนะ) แต่เราก็ไปทุกงาน ส่วนวันเกิดเรา บอกตรงๆเราไม่เคยได้เค้กจากเพื่อนคนไหนเลย มีแค่มาอวยพรให้นิดหน่อย ซึ่งเราก็โอเค ต้องขอบคุณเฟซบุ๊ก'ที่มีแจ้งเตือนวันเกิดนะไม่งั้นเพื่อนจำไม่ได้  บางทีมันน้อยใจตรงที่คือเราไม่มีเงินมากพอหรอเราถึงเป็นเพื่อนที่เหมือนเพื่อนตัวเลือกสุดท้ายที่แบบให้รู้ว่ามีคนคบ? หรือเราผิดเองที่ไม่บอกเพื่อนเอง? ใครอ่านถึงตรงนี้ขอบคุณมากๆนะคะ