แม่ก็คือแม่เรานี่แหละค่ะ เรารู้แต่เราก็รักแม่รักมากแต่บางทีชอบมีอะไรไม่เข้าใจกัน แม่ชอบเล่าเรื่องเราให้คนอื่นฟัง ชอบเล่าสาระพัดเกี่ยวกับเราให้คนอื่นฟัง เช่น เราซื้อของแพงนิดนึงก็เล่าละค่ะ เราพูดอะไรก็ชอบเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วเวลาคนอื่นด่าเราแม่ไม่เคยปกป้องเลย บางคนนินทาเราต่อหน้าแม่เราเลยแต่แม่ก็ไม่เคยปกป้องสักครั้ง เรื่องงานบ้านเราไม่ค่อยถนัดเลยเพราะช่วงนี้เรียนออนไลน์งานที่ทำเป็นประจำก็ทำกับข้าวแค่นี้เลยค่ะ กับหาเงินเราขายของออนไลน์รายได้ก็นินหน่อยพอเลี้ยงแม่ได้ค่ะแต่แม่ไม่เคยนึกถึงใจลูกคนนี้เลยขายของหาเลี้ยงทุกวัน เวลาเราเหนื่อยก็ไม่เข้าใจ บางทีก็บ่นว่าเราขี้เกียดเราเลยพูดขึ้นมาว่าที่ไม่อยากล้างจานไม่อยากซักผ้าก็หาเงินให้ใช้อยู่ไง แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่าทีกูหาเลี้ยงล่ะมากกว่านี้อีกเงินแค่นี้ทำเป็นพูด คำว่าเงินแค่นี้แหละค่ะทำให้รู้สึกว่าเรามันไร้ค่า ไม่มีความหมาย เงินแค่นี้แม่พูดออกมาได้เราอายุแค่17เองค่ะ และเราคิดว่าอายุแค่17ไม่จำเป็นต้องหาเงินด้วยซ้ำ แตาเราเลือกที่จะทำวันนี้เรานั่งทำงาน โพสต์ขายของ ไล่รับยอดลูกค้า อยู่ๆแม่ก็ถามว่าใครเปิดหน้าต่าง เราก็พูดใครเปิดก็เปิดสิจะถามทำไม แม่พูดก็ลากยาวเลยจนเรารำคาญขึ้นเสียงใส่ก็หาเงินอยู่นี่ไง แม่ก็โกรธไม่พูดกับเรา เราทำงานอยู่ก็ดึงปลั๊กพัดลมออกแล้วยกพัดลมไปที่อื่นด้วยความหงุดหงิดเราเลยพูดว่า รีบไปตายไหน เราก็รู้สึกผิดมากบวกกับอารมณ์โกรธ เรียนออนไลน์วันนี้มีสอบด้วยแล้วขายของรับยอดเหนื่อยค่ะปวดสมองมากต้องการความเงียบ แม่ชอบถามเรื่องที่ไม่ควรถามเรื่องไร้สาระมากๆ เช่น กระเป๋าที่สั่งมาสีอะไรทั้งๆที่เราก็บอกไปแล้วหลายรอบมากคือถามแล้วถามอีกเรารำคาญค่ะเรารู้ว่าพูดแรงมากแต่แม่ก็เป็นแบบนี้เราท้อมากไม่อยากพูดใส่เลยแต่มันอารมณ์ชั่ววูบสับสนความรู้สึก เราผิดค่ะที่ปากไวแต่แม่ก็ดีนะคะยกเว้นเรื่องนี้ เวลาเราเหนื่อยๆก็ไปซื้อของมาให้กิน หรือว่าเราต้องเปลี่ยนนิสัยตัวเองคะ งงไปหมดเลย 😩😩