ผมไม่ชอบแสดงด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็นผมจึงไม่ได้ร้องไห้นานหลายปีแล้ว จำไม่ได้ด้วยซํ้าร้องไห้ล่าสุดเมื่อไหร่ ไม่ใช่เพราะผมเข็มแข็งหรอก ผมเป็นคนอ่อนแอ อ่อนไหวง่ายแต่แค่เก็บอารมณ์เก่งแค่นั้นเอง ผมไม่เคยมีแฟนหรือเคยอกหักเลยไม่เคยร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ อาจไม่สมเป็นวัยรุ่นสักเท่าไหร่แต่ก็นะ... จนมาถึงวันที่แมวแสนรักที่อยู่กับผมมาตั้งแต่เด็กตายลง แรกๆก็เสียใจไม่ถึงกับร้องไห้อะไรหรอก แต่นานเข้าความเศร้าก็สะสมจนมันระเบิด(คิดถึงลูกรักมากก)ผมทนกับความเศร้าได้ทุกรูปแบบแต่แบบนี้รับไม่ไหวแปลกๆเนาะ😅 พอร้องไห้เสร็จก็เหมือนทุกอย่างมันโล่งไปหมดทั้งความคิดและอารมณ์เหมือนปัญหาในชีวิตถูกยกออกไปอ่ะ แบบว้าวเลยรู้สึกดีแฮะ ทำให้ผมได้รู้ว่าถ้ามันเศร้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ แค่หามุมห้องซักมุมแล้วนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆไม่กี่ชั่วโมงก็ดีขึ้นเอง จึงมาเล่าสู่กันฟังขอบคุณครับ
การร้องไห้ทำให้รู้สึกดีกว่าที่คิดแฮะ