คือวันนี้ เรารวบรวมความกล้ามากๆเพื่อมาปรึกษากับแม่ค่ะเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่สิ่งที่แม่บอกกับเราคือ "เป็นเพราะบ้าเกาหลีใง ดูเยอะแล้วก็เอามาอินตาม" คือพอคำนี้ออกจากปากแม่เราพยายามกลั้นน้ำตามากค่ะใจเราเสียไปแล้ว เราเลยบอกแม่ไปว่ามันไม่เกี่ยวแม่ และแม่เลยพูดขึ้นมาว่าอย่าปัญญาอ่อนและแม่บอกว่าว่าเพราะติดเพื่อนมากไปหรือเป็นเพราะเเฟน ซึ่งแม่เรารู้ข้อนี้มาตลอด20ปี เราโดนสั่งให้อยู่ในกรอบตลอด เราไม่เคยมีแฟนไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนถ้าจะไปก็ต้องมีครอบครัวไปด้วย และใช่ค่ะฉันก็ได้แต่พูดในใจว่าอะไรที่ทำให้เราเป็นซึมเศร้านะเหรอ
-เราเคยโดนตีด้วยไม้กวาดค่ะ แม่ใช้มันฟาดมาที่หัวเราทำให้หัวเราโนจนเลือดซึมและแม่ยังตบหน้าเรา(เราเสียใจนะแม่)มันไม่เจ็บกายหรอกมันเจ็บที่ใจ
-แม่มักเปรียบเทียบเรากับคนอื่นอยู่เสมอ
-แม่มักใช้คำพูดที่รุนแรงกับเราเสมอ และเวลาที่แม่ทะเลาะกับพ่อแม่ชอบมาลงที่เรา
-แม่ตั้งความหวังไว้กับเรามากเกินไป ต้องได้ที่1นะ ต้องจบมหาลัยด้วยเกียรตินิยมนะ
-พ่อชอบพูดตะคอกใส่เราโดยที่เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด?
-คนรอบข้างมักจะบูลลี่รูปร่างหน้าตาเราตลอด เราก็ได้แต่ยิ้มรับแหละได้แต่คิดว่ามันแค่เรื่องตลกขำ(แต่เราไม่ขำนะ)
อยากจะบอกว่าทุกคำพูดแย่ๆของแต่ละคนที่เห็นว่ามันแค่เรื่องตลก สำหรับบางคนเค้าไม่ตลกด้วยนะคะ คนที่เข้าต้องฟังคำพูดเเย่ๆมันบั่นทอนจิตใจมากๆค่ะ
เรากลายเป็นคนเก็บตัวมากขึ้นทำร้ายตัวเองบ่อย เช่น เอาสายเอ็นมารัดคอ เอาคัดเตอร์กรีดเเขน ต่อยกำแพง ยืนหน้ากระจกแล้วตบหน้าตัวเอง เราทำแบบนี้ในห้องของเราค่ะ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเข้าใจความทรมานนี้หรอกค่ะภาวนาทุกๆวินาทีให้ตัวเองตายไปซะจะได้หลุดพ้นสักที😊
พอออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมสิ่งที่เราทำได้คือการปั้นหน้ายิ้มและใช้ชีวิตที่ห่วยแตกแบบนี้ต่อไป เราว่าเราทำดีที่สุดแล้วแหละมันคงมีสักวันที่เราไม่ไหวจริงๆเราคงจะหายไปเอง
ยังวงก็ขอบคุณสำหรับคนที่มาอ่านข้อความของเราด้วยนะคะ เราได้ระบายความในใจเราทั้งหมดแล้ว ความในใจที่ไม่เคยมีใครรุ้ว่าเราทรมาน...