คือเราเป็นคนไม่ค่อยพูด จะเป็นผู้รับฟังเสียมากกว่า และเวลาคนมาระบายเรื่องชีวิตประจำวันทั้งเรื่องแย่เรื่องดีนะคะ ถึงเราจะไม่แสดงความคิดเห็นอะไร ปลอบใจก็ไม่เก่ง พูดไม่เก่งด้วย แต่เราก็ยินดีรับฟัง อย่างน้อยคนที่เขาเล่าคงได้สบายใจขึ้นนิดหน่อย

แต่มีเรื่องหนึ่งที่เราไม่ชอบมากค่ะ คือเวลาคนมาบอกว่าอยากตาย เราไม่ชอบมากๆๆๆ เพราะถ้าไม่ออกแนวประชด บางคนก็จะตามมาด้วยคำถาม "ถ้าตายไปแล้วจะทำยังไงดี" พอเรื่องตายนี่เราจะโมโหเลยค่ะ

เมื่อก่อนเราจะพยายามเงียบหรือพูดปลอบใจให้กำลังใจนะคะ แต่พอพูดเรื่องเดิมบ่อยๆเข้า เราเลยบอกไปว่า "ถ้าตายก็แค่ทำศพ คนอยากตายจริงๆเขาไม่ห่วงหน้าพะวงหลังกันหรอก อาจจะสบายกว่าคนอยู่ เพราะคนที่อยู่ก็คงเสียใจตลอดไป" เรารู้ว่าที่พูดไปอาจจะฟังดูแรง เราสำนึกผิดอยู่ลึกๆนะคะ แต่มันน่าโมโหจริงๆนะ ถ้าปลอบไปแล้วแต่ก็ยังตัดพ้อไม่หยุดควรโดนแทงใจดำเรียกสติบ้างแหละ

หรือทำให้เราดูใจร้ายไส้ระกำเกินไปไหมคะ...?

ชีวิตคนเราน่ะมันไม่ได้สิ้นหวังถึงขนาดนั้นหรอกนะคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยสิ้นหวัง ฉันก็เคยผ่านการอยากฆ่าตัวตายมาเหมือนกัน แต่เพราะห่วงคนที่อยู่ข้างหลัง ที่ผ่านมาคนรอบตัวคอยผลักดันเรามาจนมีวันนี้ เราจะมาตายแค่เพราะคิดว่าทำไม่ไหว ไปต่อไม่ได้ แบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ ไม่เสียดายสิ่งที่เขาทำให้เราเลยเหรอ?

อย่ากักขังตัวเองไว้กับความสิ้นหวังเลยค่ะ ความหวังแม้จะมีแค่นิ้ดดดดเดียว แต่นั่นก็เรียกว่าความหวังนะคะ~