เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.ปลาย ชีวิตเราก็ธรรมดา เราน่ะเป็นคนเข้าใจอะไรยากพยายามตั้งใจเรียนตั้งใจฟังตั้งใจทำการบ้านทุกคาบแล้วเราก็ยังโง่ ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์สอน พอเข้าใจแล้วก็ลืม เราน่ะอยู่ ม.ปลายแล้ว ก็ยังไม่มีความเป็นผู้นำเลยสักนิด ไม่เคยได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ไม่เคยได้คิดอะไรเองบ้างสักครั้งทั้งๆที่เราอยากจะทำได้ เราหันไปมองเพื่อนๆรอบข้าง ทุกคนน่ะมีความเป็นผู้นำกันหมด เรียนเก่งกันหมด ตอบคำถามอาจารย์ได้กันหมด เห็นแบบนี้แล้วเราก็รู้สึกด้อยรู้สึกว่าตัวเองน่ะเป็นคนโง่ ด้านงานกลุ่มเราเกลียดงานกลุ่มมาก เวลามีงานกลุ่มน่ะ เพื่อนๆจะมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ยกเว้นเรา เราเหมือนอากาศในกลุ่ม นั่งเฉยๆไม่ได้ทำอะไร ได้แต่ถามเพื่อนในกลุ่มว่ามีอะไรให้ช่วยไหม แต่ก็ไม่มีใครให้ช่วย เรารู้สึกแย่มากที่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย เป็นทุกครั้งที่มีงานกลุ่ม เราน่ะไม่มีความสามารถพิเศษเลยสักนิด อย่างน้อยถ้าเราเรียนโง่แล้วเราก็ควรจะมีความสามารถพิเศษ แต่เราน่ะไม่มี เพื่อนเราก็เรียนไม่เก่งเหมือนกัน แต่เขาน่ะมีความสามารถในการวาดรูป แถมพูดเก่ง ซึ่งเราน่ะไม่มี เพื่อนๆของเราน่ะมีความสามารถพิเศษกันทุกคน ทั้งคณิตศาสตร์ อังกฤษ จีน ศิลปะ ส่วนเราน่ะหรอทำอะไรไม่ได้สักอย่าง เราน่ะมันด้อยค่ามาก คนรอบข้างเรามีความกล้าแสดงออก กล้าพูด กล้าทำ กล้าคิด มีความเป็นผู้นำกันทุกคน มันเป็นความสามารถเล็กๆน้อยๆที่เราอยากมีแต่มันก็ไม่มี เราน่ะเวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนเพื่อนชอบบอกว่าเราน่ะความคิดเป็นเด็ก ซึ่งเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว บุคลิกของเราก็ดูน่าแกล้งน่าหมั่นเขี้ยว เพื่อนเราชอบแกล้งเราแต่ไม่ใช่แกล้งแรงอะไร แต่เรารู้สึกไม่ชอบเลย เหมือนเราเป็นเด็กน้อย เราอยากโตแล้วนะแต่มันทำไม่ได้เพราะเราก็คือเราพยายามฝึกฝนแค่ไหนมันก็มีความเป็นเราอยู่ดี เราน่ะอยากเก่งเหมือนคนอื่นบ้าง รู้งี้ไม่น่าเกิดมาเลย อยู่ที่บ้านเราก็เป็นคนไร้ประโยชน์ ช่วยอะไรพ่อแม่ไม่ได้สักอย่าง ปลูกผักก็ไม่เป็น ทำกับข้าวก็ไม่เป็น เวลาโดนใช้ก็เงอะงะเฟอะฟะจนโดนตำหนิหลายครั้ง มันรู้สึกแย่ที่สุด เราเป็นคนเอ๋อสังคมด้วยนะ เวลาอยู่ที่สาธารณะหรือกับคนแปลกหน้าเราจะควบคุมอาการตัวสั่นหัวใจเต้นแรงหน้าแดงไม่ได้เลย สั่นก็ไม่ใช่ปกติแต่สั่นมากเลยล่ะ นอกจากว่าเราจะไม่มีอะไรดีแล้ว เรียนโง่ ความเป็นผู้ใหญ่ไม่มี ทำอะไรไม่เป็นแล้วหน้าตาเราก็ยังแย่อีก ชีวิตก็แย่อยู่แล้ว เราก็ดันมามีสิวตั้งแต่ประถม หน้าเราผุพังมากเป็นรูขุมขนกว้างหน้ามันมากๆ ขนบนหน้าบนตัวก็เยอะ มันยิ่งซ้ำเติมว่าชีวิตเราน่ะไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง เราไม่รู้จะเรียนไปเพื่ออะไร มีชีวิตอยู่ไปทำไม ถ้าเราเลือกเกิดได้อย่างน้อยถึงไม่สวยก็ขอให้สมองดีบ้างไม่ได้หรอ เราอยากจะหายไปซะคนที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แม้แต่ผู้ชายน่ะก็ยังเก่งกว่าเรา ตอบคำถามครูได้ แถมมีความเป็นผู้ใหญ่ บอกเลยว่าเราอิจฉาพวกคุณทุกคน เราน่าจะเกิดมามีมันสมองที่เหมือนพวกคุณเราจะได้ไม่ต้องมาเป็นอย่างงี้ ถึงพวกคุณจะบอกว่าพวกคุณก็โง่เหมือนกันแต่ความสามารถด้านอื่นๆของพวกคุณก็ยังมีเข่นพูดเก่ง เป็นผู้ใหญ่ เด็ดขาด ทำอาหารเป็น ส่วนเราน่ะหรอ คนโง่อย่างเราน่ะตายไปก็ดี เกลียดตัวเองขึ้นทุกวันๆ.....