คือหนูอยู่ม.2นะคะ ตอนอยู่ม.1ก็ขยันเรียนมาก ตอนใกล้สอบก็คืออ่านหนังสือเรียนเกือบทุกวัน พยายามเรียนเก่งๆเพราะในอนาคตจะได้มีชีวิตดีๆ แต่หลังจากขึ้นมาม.2 หนูรู้สึกว่าขี้เกียจมากๆไม่อยากทำไร ไม่อยากไปโรงเรียน อยากไปก็อยากไปอยู่ แต่ความรู้สึกก็คืออยากอยู่คนเดียว อยากดูอนิเมะ อ่านอีคอมมิคอยู่บ้านไม่อยากไปใหน แต่ก็รู้อยู่ว่าไม่ไปเรียนก็จะเป็นภาระพ่อแม่ เราเลยเรียนไปเรียนทุกวัน เวลาอยู่โรงเรียนก็สนุกเฮฮากับเพื่อน เราเป็นดาวตลกด้วยซ้ำ เพื่อนก็คือดีมากๆ แต่พอกลับบ้านก็ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่รู้เพราะอะไร การบ้านก็ไม่อยากทำ มันรู้สึกอยากทำแต่ไม่อยากทำ เราท้อมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรากลัวตัวเองจะเรียนไม่จบ และอีกอย่างเราเป็นคนคิดมาก เวลาเราทำอะไรให้เพื่อนนิดๆหน่อยๆเราก็รู้สึกว่าตัวเองผิด โทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราเป็นคนเบื่อง่ายด้วยนะคะ ยิ่งตอนนอนนี้เรื่องตอนอยู่โรงเรียนพุ่ดขึ้นมาเรื่อยๆเหมือนศึกษาชีวิตประจำวันของตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว จนนอนไม่หลับแต่เราก็แก้ด้วยการนับแกะ และอีกอย่างเราเป็นคนที่คิดถึงอนาคตตัวเองอยู่เสมอ แต่เมื่อเราเป็นคนขี้เกียจแบบนี้เราก็ไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็รู้แหละว่าทำไม่ได้ เราเกลียดตัวเองมาก
แล้วเราก็มักจะจินตนาการถึงอนาคตตนเหมือนสร้างตัวละครในนิยาย บางครั้งจินตนาการจนปวดหัวมากๆ แต่เราก็แยกได้นะคะระหว่างเพ้อกับความเป็นจริง เราปวดหัวมากๆท้อ แต่ตอนไปโรงเรียนไม่เป็นอย่างนี้นะคะ เอาจริง เราอยากอยู่แต่บ้านเล่นโทรศัพท์ด้วยซ้ำ แต่บางวันก็อยากไปโรงเรียน อยากให้ใครสนใจบ้าง เทคแคร์ เป็นห่วงเรา แต่เราก็ไม่หยุดโรงเรียนหรอกนะคะ เพราะถ้าเราไม่ไปโรงเรียนก็เท่ากับว่าเราทำลายอนาคตของตัวเอง
เราอยากรู้ว่าตัวเองเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าแค่นั้น แต่ถึงจะเสี่ยงก็คงไม่กล้าไปปรึกษาหมอหรอก
ปล.พ่อแม่เราทะเลาะกันทุกวันนะคะ ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวไหมแต่บอกไว้เป็นข้อมูลค่ะ ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ หรือแค่ช่วงวัยรุ่น?
ปล.2 เราหนักใจกับครอบครัวมาก
ปล.3 เราเป็นคนชอบนอนดึก