ผมแอบชอบเพื่อนร่วมห้องเมื่อสองสามปีก่อน ผมสารภาพว่าผมชอบเขา แล้วเราก็คุยกันมา คบกัน เป็นแฟนกัน เขาเป็นเด็กเรียน ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ส่วนผมมีแฟนมาหลายคนมากๆ ถือว่าเป็นที่รู้จักในหมู่สาวๆในโรงเรียน ผมรู้สึกมีความสุขมากเวลาอยู่กับเค้า ผมรู้สึกว่าผมยอมให้เขาทุกอย่าง เขาไม่ค่อยชอบให้เราใกล้ เพราะเขาจะอายุ หรืออาจจะไม่ชอบ เขาไม่เคยนัดผมออกไปเจอเลย หรือผมนัดเขาก็ไม่เคยมา เขาปฏิเสธผมตลอด ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันแค่ตอนเลิกเรียนเท่านั้น ไม่ถึง1ชม. ด้วยซ้ำ แต่ผมก็เข้าใจ ผมยอมให้เขาทั้งๆที่จริงๆเราไม่ใช่คนแบบนั้น เราทำทุกอย่างให้เขาสบายใจ ตอนนั้นเรารู้สึกสบายใจที่ไม่ได้ทำให้เขากังวล เราบอกรักกันทุกคืน บอกฝันดีกัน ปลุกกันไปโรงเรียน นานไปความสัมพันธ์ระหว่างเราก็ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม แต่ครั้งนี้ใกล้เค้าได้ ได้แค่แตะๆแขน เราเริ่มออกไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ในวันที่เข้ามีธุระ เขาออกมาทำธุระ เราก็ขอไปเจอ ไปเที่ยวกัน เราไม่เคยนัดกันจริงๆจังๆเลย มีไปกินข้าวบ้างช่วงสอบเลิกเที่ยง เขาก็ยังไม่ค่อยให้ผมเข้าใกล้ ผมไปนั่งอยู่กันเขาบ่อยๆ ช่วงหมดคาบเรียน พอกลับบ้านคุยกัน เขาก็บอกว่า "เราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดหรอกนะ บางทีก็อยากจะอยู่กับเพื่อนบ้าง" อีกอย่างนะครับ เขาเป็นคนติดเพื่อนมากกว่าผมซะอีก ไปไหนมาไหนกับเพื่อนได้ตลอด แต่กับเรา นานๆที ช่วงเพื่อนเขาไม่มาโรงเรียน ช่วงเพื่อนเขาไปทำธุระนอกโรงเรียน ผมก็รู้สึกน้อยใจครับ มีครั้งนึง เลิกเรียนวันนั้นพ่อผมติดประชุม ผมได้กลับช้ามาก วันนั้นเพื่อนเขาชวนไปซื้อของแล้วก็จะไปส่งแฟนผม ทั้งที่แม่แฟนมามารับเวลาเดียวกับที่พ่อผมมารับ แต่เขาเลือกไปกับเพื่อนอะครับ ผมโคตรน้อยใจเลย แต่เขาก็รักเรานะครับ เขาเป็นคนsensitive มากๆ เขาเคยงอนผมน้อยใจผมร้องไห้บ่อยๆ เวลาน้อยใจผม เข้าเรื่องกันเลยครับ
     ขอเท้าความกลับไปตอนเขายังไม่เข้ามาในชีวิตนะครับ กับแฟนคนเก่าผมดูมีความสุข ผมเป็นตัวเอง ผมมีความสุขมากกว่า เราชวนเค้าออกไปเที่ยว ดูหนัง ด้วยกัน ทำอะไรแบบมีความสุขของมันเองอะครับ แต่พอมาอยู่กับแฟนผม ผมรู้สึกฝืนตัวเอง ไม่เป็นตัวเองมากๆ เราคบกันมาจะสองปีแล้ว ความสัมพันธ์เราก็ยังเป็นแบบเดิมๆอะครับ ผมก็เริ่มรู้สึกว่า ผมต้องออกมาได้แล้ว ผมเหนื่อย ผมฝืนตัวเองมามากแล้ว ผมตัดสินใจอยู่นาน ผมได้บอกเหตุผลต่างๆ ที่ผมพูดไปข้างต้นอะครับ ผมเหนื่อยมากๆ อยากอยู่คนเดียว อยากออกมา เขาก็บอกว่า ดขารักเรามาก เราเป็นรักแรกของเขา เขาขอโทษที่ไม่ได้แสดงออกว่ารักเราแค่ไหน แต่จริงแล้วเขารักเรามาก ผมก็ยืนยันคำเดิมครับ ผมปิดการแจ้งเตือนต่างๆนาๆ ใช้เวลาอยู่คนเดียวมา3 วัน ผมรู้สึกว่าสามวันที่ผ่านมานี้เป็น สามวันที่สบายใจที่สุดในชีวิตเลย   เขาก็ง้อผมไม่หยุดเลย ผมไปตอบเขาให้เลิกง้อ แต่เขาไม่ยอม เขาบอกว่าว่าจะไม่ทำให้เราฝืน จะเป็นคนใหม่ บอกให้เราเป็นตัวเอง ผมก็ใจอ่อนอะครับ ด้วยความที่เรายังรักเขา เราก็ให้โอกาส เขาดีขึ้นครับช่วงที่เรายอมใจอ่อน ชวนเราออกไปกินชาบู ไปขับรถเล่น เขาเปลี่ยนไปก็จริงครับ ผมรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนแต่ก่อน ใส่ใจผมมากขึ้น ผมรู้สึกได้ ผมก็รู้สึกดี แต่พอผ่านไปนานๆ ประมาณ1เดือน ความรู้สึกผมมันเป็นเหมือนเดิมเลยครับ **ผมกำลังฝืนตัวเอง กำลังไม่เป็นตัวเอง ให้เขาสบายใจโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ผมควรทำยังไงดีครับ ผมอยากให้เขาเข้าใจผมจริงๆ**ผมอยากอยู่คนเดียว ผมอยากเจอคนใหม่ๆ ที่ทำให้เราเป็นตัวเอง ให้เราสบายใจอะครับ ผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ยครับ ทำยังไงดีครับ


เราเรียนจบม.6 แล้วนะครับ
ขอบคุณที่อ่านจบนะคับ