ตั้งแต่ที่เราเกิดมาเราเป็นคนตัวเล็กมากๆ เล็กที่สุดในชั้นเรียน เวลาเจอผู้ปกครองและคุณครู เขามักจะชี้มาที่เราแล้วว่า "ดูสิทำไมตัวเล็กจัง" มันเป็นประโยคที่ทำให้รู้สึกอายและหน้าชามากๆ เพราะเราก็ไม่ได้อยากตัวเล็กเลยนะคะ

พอโตมาหน่อย ใครๆก็ว่าเราตัวเล็กจัง ถือของมามากๆก็พูดว่าไหวไหม กินข้าวบ้างหรือเปล่า ทำไมตัวเล็กจัง ถึงจะตัวเล็ก บางอย่างเราก็ทำได้ ไม่อยากให้ดูถูก

จนตอนนี้เราเรียนจบแล้ว เจอผู้ใหญ่ทักว่าตัวแค่นี้เนี้ยอะ เรียนจบแล้ว เราก็รู้สึกว่า ทำไมเหรอ ตัวเล็กแล้วเรียนจบไม่ได้หรือไง

บางครั้งที่เราได้ยินแบบนี้ เราจะนอยด์ทุกครั้ง เราพยายามคิดเสมอว่า ตัวเล็กก็ดีนะ หน้าเด็กกว่าคุณอีกนะ แต่พอนึกถึงคำพูดเหล่านั้น ทำให้มันบั่นทอนจิตใจทุกครั้ง

จนเรามีแฟน ด้วยความที่เราไม่อยากให้เขามาโดนถามว่านี่แฟนเหรอ คบเด็กหรือเปล่า จนเราอยากให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า เขาเองก็เคยพูดกับเราด้วยซ้ำ ว่า ตัวเตี้ยเกินไปนะ เราก็บอกว่า หาใหม่ยังทันนะ แฟนเราเจอกันทางออนไลน์นะคะ คบกันเพราะเขาบอกเราน่ารัก นิสัยดี เราก็ไม่มั่นใจหรอกนะคะ

เพราะใครก็คงอยากได้คนสวยๆสูงๆ อันนี้เรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองไหมคะ

ต่อมาเรื่องที่บ้าน แม่ชอบเปรียบเทียบเรากับลูกพี่ลูกน้องเพราะเราเป็นลูกคนเดียว คือเขาดูแลตัวเองดี สวย น่ารัก สูงพอดีๆ แต่ยังอยู่ในไซส์มินินะคะ ประมาณ 155 ได้ ส่วนเรา 146 เซนเองค่ะ

แม่ว่าตัวแค่นี้จะทำงานอะไรได้ ตัวก็เตี้ย เรายิ่งเฟลมาก เราไม่ได้อยากตัวเล็กเหมือนกันนะคะ

พยายามไม่คิดมากแต่ก็ลบล้างไปไม่ได้สักที
ขอบคุณที่มาฟังคำระบายนะคะ

อยากเม้นอะไร ได้เลยนะคะ ยินดีอ่านทุกคอมเม้น