ผมป่วย เป็นโรคซึมเศร้าจากปัญหานี้ ผมคิดวนอยู่ในสมอง เสียงในสมอง มันทำงานตลอดเวลา
หากอ่านกระทู้เก่าๆ จะรู้ว่า อะไรบ้างที่ผมเจอ ภรรยาผม แอบไปหย่าผม โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ไม่เคยได้รับหมายศาล นั่นคือความจริง
ให้ผมสาบานที่ไหนก็ได้ ืให้ตายทั้งครอบครัว ก็กล้าสาบาน 
   มันเริ่มจาก เราต้องแยกกันอยู่ เขาไปทำงาน อยู่บ้านนายจ้างคนรวย เป็นแม่บ้าน บ้านนั้นรักเขามาก แล้วเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป
เมื่อผมเริ่มจับได้ สงสัยว่าเขานอกใจ เขาไม่เคยยอมรับใดๆ ไม่พูดคุย ยื่นข้อเสนอให้ผม ต่างคนต่างอยู่ ห้ามติดต่อกันสองปี แล้วก็ตัดการติดต่อผมหมด
ผมไม่ยอมรับข้อเสนอ และทำทุกทางเพื่อได้พูดตุย แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ ผมเครียดจน พยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว 2 ครั้ง เขาไม่เคยใยดี
จนมารู้ว่า เขาฟ้องหย่าผม โดยที่ผมไม่รู้ และก็หย่าไปแล้วด้ว เมื่อผมรู้เรื่อง ผมก็พยายาม และทำตาม กฎหมาย ที่มี คือยื่นคำร้อง ขอพิจารณาคดีใหม่
ผมไม่มีทนาย เพราะไม่มีเงิน ต้องส่งทางบ้าน เพราะแม่ป่วย ต้องรักษาตัวเองจากความเครียดที่มี จากโรคซึมเศร้า ผมเขียนคำร้องเอง
ทำเอกสาร ระบุสาเหตุที่ไม่ได้รับหมาย พร้อมระบุถึงสาเหตุที่มีลงไป จนครบถ้วน

   เมื่อวันที่ 22ื ที่ผ่านมา ผมไปศาลตามนัด หลังจากเลื่อนมา 2 เดือน เพราะโควิท เมื่อผมขึ้นศาล อดีต ภรรยาผม ไม่มา มีเพียง ทนาย พี่สาว น้องชาย และแม่เขา ผู้พิพากษา เป็นผู้หญิง ซักถามผม คำแรกที่ถามผม

ผู้พิพากษา :  "คุณจะมาร้องเรียนทำไม ในเมื่อคดีมันสิ้นสุดไปแล้ว ศาลได้ตัดสินไปแล้ว"

ผม            :  พยายาม อธิบายให้ศาลฟัง พร้อมบอกไปว่า ข้าพเจ้าได้แนบเอกสาร ระบุสาเหตุ ที่ไม่ได้รับหมายเรียกมาในคำร้องแล้ว

ผู้พิพากษา :  ศาลถือว่านั่นคือการกล่าวอ้างของคุณ ซึ่งคุณขะอ้างอะไรก็ได้ เพราะศาลดูแล้ว เอกสารได้ส่งไปแล้วถูกต้องตามกระบวนการ

         เมื่อคุณไม่ได้รับมันจริงๆ คุณจะคิดยังไง? ทั้งที่คุณ อยากขึ้นศาลเพื่อพิสูจน์ เรื่องต่างๆ อยากมากกว่าคนฟ้องผมด้วยซ้ำไป

ผม            :  พยายามอธิบายอีกครั้ง ในขนะที่ศาลไม่รับฟัง และพยายามพูดกับผม

ผู้พิพากษา : "แล้วคุณมีทนายมาไหม?"

ผม            : "ไม่มีครับ พอผมทราบเรื่อง ผมก็ไปขอคัดคำพิพากษาระหว่างศาลมา แล้วผมก็มายื่นคำร้องตามเวลาที่กำหนดครับ"

ผู้พิพากษา : "แล้วคุณได้เขียนคำให้การพยานไหม?"

ผม            : "ไม่ครับ ผมไม่รู้ว่าต้องเขียนอะไรบ้าง ไม่เห็นเจ้าหน้าที่บอก ผมมาคนเดียว แม่ผมป่วย พ่อผมต้องดูแลแม่กับหลาน" แล้วก็อีกหลายเรื่อง
ผู้พิพากษา : "เจ้าหน้าที่ เขาไม่มีหน้าที่จะมาบอกคุณ แล้วศาลตัดสินไปแล้ว ถึงที่สุดแล้ว คุณจะมาร้องอะไรอีก ในเมื่อเขาอยู่กับคุณเขาไม่มีความสุขเลิกกันไปน่ะถูกแล้ว ใครทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ คุณเป็นพ่อที่ดีไหม? เขาเป็นแม่ที่ดีไหม? นี่ศาลพูดในฐานะผู้หญิงด้วยกันนะ ถ้าเขาไม่เหลืออดเขาคงไม่มาฟ้องคุณหรอก อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข บางทีแยกกันไป เลิกกันไปดีกว่าไหมคุณจะยื้อไปเพื่ออะไร? " แล้วก็อีกหลายคำพูดมาก

                      ผมพยายามพูดแทกในขณะที่ผู้พิพากษาพูด เพราะ ผมไม่ยอมรับในสิ่งที่ผู้พิพากษาพูดกับผม ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด ในเมื่อผม
พยายามถามเขา ขอเหตุผลจากเขา ทำทุกๆทาง ผมก็ไม่เคยได้คำตอบ 

ผู้พิพากษา : "คุณรู้ตัวว่าคุณจะมาศาลคุฯต้องมีความพร้อมซิ เห็นไหม? ทางโจทก์ เขายังมีทนาบมาเลย คุณไม่พร้อมนี่"

ทนายฝั่งเขา : พูดเสริม "ใช่ค่ะ ดูอาการพูดดแทรก ไม่มีความพร้อม ไม่มี  วุฒิภาวะเลยค่ะ ขนาดศาลพูดยังไม่ฟัง"
แม่ และ พี่สาวเขา    พยายามพูดว่าผมไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้

                     ผมอยากรู้จริงๆครับ ในเมื่อผมจน ผมไม่ได้รับความเป็นธรรม ผมมาขอความเป็นธรรมต่อศาล ผมไม่มีทนายมา คือผมไม่พร้อม ผมไม่ควรได้รับความเป็นธรรมใช่ไหมครับ ผมไม่รู้ขั้นตอน ผมไม่รู้ กฎหมาย ผมรู้แค่ว่าผมมี สิทธิ์ที่จะยื่นคำร้อง ผมก็มายื่น แล้วยังไง  ศาลได้เอาคำร้องผมมาอ่านไหม? เอาเอกสาร คำอธิบายผมมาอ่านไหม? มาดูไหม? ไม่เลย ผมพยายามบอกให้ดู ผมเห็นเปิดๆ แล้วก็ไม่อ่าน แล้วมาพูดว่า เลิกกันไปถูกแล้ว ใช้หรือครับ ผมยืนน้ำตาไหล ทั้งเจ็บปวด ทั้งอยากจะตะโกนออกไป ถามดัง 

ผม     : "ผมขอเขียนเอกสารตอนนี้ได้ไหมครับ? ในเมื่อผมไม่ได้รับจริงๆ จะให้ทำยังไง ผมอยากมาศาลมากๆ จะะได้พิสูจน์กันอะไรจริงไม่จริง ผมมีหลักฐานที่จะให้ศาลได้ดู ได้พิจารณา ว่ามันถูกไหม? จริงไหม? ที่เขากล่าวหา แล้วผมก็อยากให้พิจารณาถึงสาเหตุที่เขาฟ้องหย่าผมด้วยครับ"

ผู้พิพากษา  : "คดีมันถึงที่สุดแล้ว คุณไม่ต้องมาพูดให้ศาลฟังว่าลำบากยังไง? แม่ป่วยหรืออะไร คุณจะคิดถึงลูก หรือยังไง ลูกโตเขาก็ไปหาคุณเอง ตอนนี้ คุณบอกมาว่าไม่ได้รับหมาย คุณก็ต้องบอกว่าทำไม่ถึงไม่ได้รับ ตอนนี้ศาลขอแค่ประเด็นดี้ ทนายโจทก์ มีเอกสารไหม? เอาให้เขาหน่อย หรือเขียนให้เขาหน่อยถือว่าเอาบุญ ศาลพูดคุณต้องฟังนะ คุณจะมาพูดแทรกไม่ได้ดูซิคุณจะมายื่นคำร้องศาลคุณยังไม่มีความพร้อมอะไรเลย" 

                                                                ทนายเขา พี่เขา แม่เขา พยายามเสริม อย่างสะใจ
                            
                           ผมอยากอธิบายนะครับ แค่ผมเป็นซึมเศร้า สภาวะจิตใจผมก็ไม่พร้อมแล้ว การที่ผมมายื่นคำร้องเพราะ ผมไม่ได้รับหมายศาลจริงๆ
แล้วผม ก็ไม่ได้รับความยุติธรรมจริงๆ เมียผมทำงานแม่บ้าน แต่มีหรักฐานปักหมุด โรงเรียนแนะแนว ส่งลูกเรียนต่างประเทศ ค่าเรียนเป็นแสน อีพี่สาวเคยติดต่อมา ให้ผมปล่อยเขาไป เมื่อผมถามหาเหตุผลที่ทำกับผมแบบนี้ ก็ได้รับคำตอบว่า เขาทำถูกล้ว ตาสว่างแล้ว เขาทำเพื่ออนาคตของลูก มัหมายความว่าอย่างไร? ผมมีหรักฐาน การส่งเอกสารสำคัญ ของนายจ้างมาให้แม่เขา มันทำเอาไร? มีเหตุผลอะไรที่ต้องส่งให้กัน แล้ว แม่มันเอาไปทำอะไร? ผมพบหลายๆอย่าง ที่ทำให้ผมคิดว่า เขาสวมเขาผม นอกใจผม และ ครอบครัวเขาก็คงรู้ และรู้เห็นเป็นใจด้วย เพราะทางฝ่ายนั้นรวยมาก ผมอยากรู้ ผมมีเรื่องพวกนี้ในมือ  ผมอยากได้คำตอบ แต่ผมไม่เคยได้ ผมมีแม้แต่ตำแหน่ง GPS ว่าเขาไปไหนมาบ้างเวลาเท่าไร แล้วผมจะอยากหนีศาล ไม่ไปศาล ให้เขาฟ้องหย่าผมหรือ ให้เขาฟ้องผม ว่าเลวอย่างนั้นอย่างนี้ ในคำฟ้อง ผมมีหรักฐาน แสดงได้ว่าผมทำจริงไหม? อะไรที่บอกว่าผมไม่เคยช่วยทางบ้านเขาทำ หรักฐานผมมี ว่าผมทำ หรือไม่ทำ ผมอยากให้ศาลพิจารณาด้วยซ้า ว่าอะไรคือ การจงใจฟ้องเท็จต่อศาล ในเมื่อผมไม่ได้รับหมายศาลจริงๆ แล้วจะพยายามย้ำทำไม? ในเมื่อศาลยังไม่อ่านคำร้อง ไม่ดูเอกสารแนบผมเลย แล้วศาลมาพูดกับผมจนผมรู้สึกว่า ผมผิดใช่ไหม?ที่เขามาฟ้องหย่า คดีจบแล้วก็ควรเลิกกันไป ยื้อไปก็ไม่มีความสุข แบบนี้มันใช้หรือ? แค่ สภาวะจิตใจก็แย่แล้ว ผมพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองยิ่งแย่ไปใหญ่ รู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหล ยังถูกมองถูกว่า ว่าไม่พร้อม ไม่มี วุฒิภาวะ แล้วจะมาฟ้องทำไมอีก 

                           ผมผ่านวันนั้นไปทั้งน้ำตา ถูกดูถูกจากทนาย จากพี่สาว แม่ของเขา เพราะคำพูดที่เปิดทาง มันยุติธรรมแล้วหรือ? 
ผมกล่าวคำสาบานในศาลอย่างดัง เท่าที่จะดังได้ ในใจก็คิด  สิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีจริงหรือ? หรือมันแค่ เสือในกระดาษ หรือมันแค่ ความงมงาย ทำไม? 
คนที่มันโกหก คนที่มัน มันถึงได้กล่าวคำเหล่านี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไรกับคำโกหกชองตัวเอง สุดท้าย ผมคงต้องรอวันที่ 6 เดือนหน้า ถึงจะรู้ว่า
ศาลจะรับตำร้องผมไหม? เพราะทนายเขายื่นคัดค้าน แม่บ้าน ทำงาน 15000 มีทนาย ตอนฟ้องผม ผมมีหรักฐาน ไปปรึกษาทนายสำนักดังใน กทม.
ขึ้นเครื่องบิน บินไป บินมาเพื่อฟ้องผม เงินเดือนเหลือเฟือจริงๆ บอกว่าติดต่อผมไม่ได้ ทั้งที่เป็นคนบล๊อกผม บอกว่าผมทิ้งร้าง ทั้งที่เป็นคนพยายามให้ผมต่างคนต่างอยู่ ผมรอเวลาเพื่อที่ผมจะหาหรักฐานฟ้องชู้ให้แน่นหนากว่าที่มี เก็บเงินเพื่อจ้างทนาย  แต่เขาฟ้องผมก่อน
ผู้พิพากษา พูดเยอะมาก ผม 44 ปีแล้ว เขาเด็กกว่าผมมแน่นอน แต่พยายามพูดสั่งสอนผม มากกว่าที่ผมเขียนระบายอีก ทั้งที่เขา ไม่เปิดเอกสารที่ผมส่งไปดูแม้แต่น้อย เข้าใจครับว่า คดีมันถึงที่สุดไปแล้ว จบไปแล้ว แต่มันจบในขณะที่ผมไม่มีโอกาษได้สู้เลยแม้แต่น้อย ผมไม่ได้รับเอกสารใดๆเลยจริงๆ
ผมเลยต้องยื่นคำร้อง ในเมื่อ กฏหมายมีเขียนใว้ ว่าเราสามารถยื่นคำร้องแล้ว แล้ว จะพยายามพูดเพื่ออะไร? สั่งสอนผมเพื่ออะไร? ทั้งที่เอกสารผมส่งไป 
ยังไม่เคยจะดู ที่รู้เพราะะ ตอนให้การจริงๆ ผมพยายามอธิบายที่อยู่ผม ตามทะเบียนบ้านให้ฟัง แต่ศาลพยายามถามว่ามันยังไง ทั้งที่ในคำร้อง ผมถ่ายรูปให้ดูทั้งหมดแล้ว แสดงให้เห็นแล้ว แต่คงไม่เคยดู เมื่อแจ้งไปว่าผม ได้แนบรูปถ่ายให้ดูในคำร้องแล้ว ก็ทำเป็นเปิดๆดู แต่ก็ไม่ได้ดูหรอก เพราะคนเรา จะดูรูป
เปิดๆแล้วก็ปิก ไม่ได้หยุดซักนิด คงไม่เรียกว่าดู อัดอั้น ตันใจมากๆ ตอนนี้แม่ก็ป่วยเข้าโรงพยาบาลอีก เงินก็แทบไม่มี ตอนนี้ผม เจ็บไปหมดครับ แปลกใจ
ทำไม? ต้องคิดว่าผมไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ผมไปทำอะไรเขาก่อน ให้เขาเสียใจ หมดความอดทน ถึงฟ้องหย่าผม ทั้งที่ เขามีชู้ ทำอะไรรับหลังผม ไม่มีคำตอบใดๆให้ผม ตัดการติดต่อผม ทำร้ายผมด้วยคำพูด จนผมแทบเป็นบ้า จนผมเสียใจ ขาดสติ ถึงขั้นฆ่าตัวตาย แล้วก็มาฟ้องหย่าผม ฟ้องสิทธิ์ ดูแลลูกแต่เพียงผู้เดียว แล้วผมไม่รักลูกหรือ?  ทำไม? ไม่มองสิ่งที่เขาทำ แต่ มามองว่าผมไปทำอะไรเขาก่อน ขอสาบาน ให้ตาย ยกครอบครัวยังได้ ผมได้ทำอะไรเลย จนเขามาหาเรื่อง จนเขายื่นข้อเสนอผม จนเขาตัดการติดต่อผมทุกทาง แล้วจะให้ผมคิดอะไร ผมทำได้แค่ระบายในเฟดบุ๊กเท่านั้น เขาก็ว่าผมใส่ร้าย พอผมขอพิสูจน์ ขอคุยกัน เครียรกัน เขาก็ด่าผม แล้วก็ตักการติดต่อทั้งหมดไป เขาทำกับผมแบบนี้ มันถูกใช่ไหม?  ผมอยากตะโกนในศาลดังๆ ความยุติธรรมคืออะไร? จุกอกจริงๆครับ