เราลองศึกษาเรื่องนี้มาเป็นระยะแล้ว แต่ก็ไม่มั่นใจอยู่ดีว่าเราเป็นจริงๆหรือคิดไปเอง เราทั้งลองทำแบบสอบถามของเว็บกรมสุขภาพจิตและเว็บอื่นๆของรพ. แล้วแปลผลได้ว่ามีอาการของภาวะซึมเศร้าระดับมาก แต่เราคิดว่าเราไม่น่าจะเป็น อาการของเราคือเบื่อๆ ซึมๆ ไม่อยากออกจากบ้านพบปะผู้คน ไม่อยากไปโรงเรียน และคิดว่าตัวเองไม่น่าเกิดมา เราเป็นแบบนี้มา2ปีแล้ว และตอนทะเลาะกับครอบครัวหรือคนในครอบครัวมีปัญหากันเรายิ่งรู้สึกว่าเราไม่น่าเกิดมาจริงๆ   เราเป็นคนดูแลเขียนค่าใช้จ่ายส่งให้พ่อกับแม่(พ่อแม่เราทำงานที่ตปท) เอาง่ายๆคือเราจัดการทางนี้ทุกอย่างแทนพ่อแม่ แล้วมักจะมีปัญหาเรื่องเงินตลอด เวลาเขียนค่าใช้จ่ายส่งไปก็จะมีทะเลาะกันทุกเดือนจนเราบอกว่าเราไม่ไหวแล้วเราไม่อยากทำแล้วเราเครียดขนาดถึงกับอยากตายไปเลย แต่พ่อก็บอกว่าถ้าเราไม่ทำเขาก็ไม่รู้จะให้ใครทำเพราะเขาเชื่อใจเราคนเดียว(เรามีพี่น้อง3คน) หลังจากนั้นเราก็บอกว่าช่างมันเถอะและก็ยอมทำต่อ  ตัดมาปัจจุบันที่ไม่ใช่เรื่องเงินแต่เป็นเรื่องเราเอง ช่วงนี้เรานอนดึกเพราะเราต้องทำการบ้าน แต่แม่ก็ทักมาว่าให้เราว่าอย่านอนดึกเปลี่ยนนิสัยใหม่และถ้าคิดจะเรียนอย่ามีแฟนไม่งั้นอนาคตดับแน่ เห็นคำนี้แล้วเราดิ่งเลย แม่ไม่เคยถามอะไรเลย คิดอยากจะพูดก็พูด พักหลังที่บ้านมีปัญหาทะเลาะกันเกือบทุกวัน แต่ส่วนใหญ่แล้วแม่จะมาพูดกับเรานอกรอบว่าอย่าเอาเรื่องที่บ้านที่มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวมาพูดให้ฟัง จริงๆแล้วเราไม่ได้พูดเลย พอคุยกับพ่อแม่ก็ชอบพูดเสริมขึ้นมาจนทั้งคู่ทะเลาะกันใหญ่โต แม่ก็ทักมาว่าให้เรา จนเราเสียใจหลายครั้ง ครอบครัวเราไม่เคยรู้จักคำว่าขอโทษคนในครอบครัว ไม่ว่าจะทำผิด ที่จะทำแค่ปล่อยเบลอ เราน้อยใจเสียใจและคิดว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเราหรือปล่าว เราควรตายๆไปเลยไหม ที่บ้านจะได้ไม่มีปัญหากันอีก ณ ตอนนี้เราก็รู้สึกแบบนั้น แต่ที่เราบอกว่าคิดไปเองคือ ถ้าเราจะหัวเราะกับเพื่อนเราก็หัวเราะแบบไม่ฝืน ถ้าเราเศร้าเสียใจก็คือดิ่งไปเลย เราก็เลยไม่แน่ใจ และอยากถามหน่อย ว่าอาการแบบนี้เราเป็นจริงหรือแค่คิดไปเอง เราไม่อยากพบแพทย์ เรากลัว