คือเราเป็นโรคซึมเศร้ามานานแล้วค่ะแต่ไม่กล้าไปหาหมอเพราะแม่เราเอง ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือป่าวเพราะเราไม่เคยไปหาหมอเลยแต่เราซึมเศร้ามานานมากๆเลยไปทำแบบสอบถามดูแล้วผลที่ได้คือเป็น ระยะปานกลางแล้ว ที่เป็นเพราะอาจจะอยู่คนเดียวมากเกินไปเพราะก่อนโควิดจะมาเราอยู่คนเดียวที่บ้านแม่ไปทำงานต่างจังหวัดบางต่างประเทศบาง นานๆจะกลับมาครั้ง ครอบครัวเราเป็นครอบครัวหัวโบราณมากๆ เราไม่เคยได้ออกไปเที่ยวแบบเพื่อนๆในตอนกลางคืนหรือตอนเช้าเลย เราใช้ชีวิตแบบนั้นมาเกิน 5ปี ถ้าจะไปก็ต้องแอบๆไป เรารู้สึกโดนกั้นคัง เราไม่โอเคเลย แต่เราก็พยายามอยู่มาจนชิน เพื่อนคนรอบข้างต่างพากันว่าเราดีจังได้อยู่คนเดียว แต่สำหรับเราไม่ดีเลย เราเศร้าขึ้นทุกวันๆ จนวันหนึ่งแม่เรากลับมาเราก็บอกไปว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะอยากไปหาหมอเพราะไม่ไหวแล้ว เราคิดว่าแม่จะเข้าใจ แต่ไม่เลยแม่กลับขำหัวเราะแล้วบอกว่าเราเป็นบ้าหรือจะไปหาหมอจิตแพทย์อ่ะเป็นบ้าหรอ เราเลยไม่อยากไปเพราะคำพูดนี้ เราก็ทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุดในตอนที่อยู่กับแม่ จนแม่กลับไปทำงานเราก็กลับมาเศร้าอีก เศร้าจนปวดหัวมาหลายวัน เลยไปหาหมอที่ รพ หมอก็ถามเราซ้ๆคำเดิมๆว่าเรา เครียดอะไรหรือป่าว มีเรื่องอะไรให้เคลียดไมเลยบอกไปว่าอาจจะเป็นเรื่องเรียน คุณหมอเลยเอาแบบสอบถามโรคซึมเศร้ามาถามเรา เราก็ตอบตามตรงจนผลออกมาคือโรคซึมเศร้าระยะกลาง คือระยะที่คิดฆ่าตัวตายแล้ว ซึ่งจริงๆช่วงนั้นเราวางแผนที่จะฆ่าตัวตายจริงๆ แต่เรายังไม่กล้าเพราะเรากลัวว่าแม่จะร้องไห้ หมอเลยนัดเราไปหาอีกในวันถัดไป แต่เราไม่ไปเพราะเรากลัวเสียงหัวเราะของคนรอบข้างที่ว่าเราเป็นบ้า ทุกวันนี้เราก็อยู่กับมันได้แล้วแต่เรายังมีอาการอยู่บางเวลาทะเลาะกับแม่ เพราะตอนนี้แม่กลับมาอยู่บ้านแล้วเนื่องจากโควิด ตอนที่เราอยู่คนเดียวเราเศร้สเราก็ออกไปข้างนอกเพื่อสงบสติได้ แต่ตอนนี้แม่ห้ามเราออกไปไหนเลย ห้ามเลยนอกจากจะออกไปฝึกงาน อยากถามเพื่อนๆว่าเราจะบอกแม่ยังไงให้เข้าใจเราดีเราอยากออกไปข้างนอกแบบคนอื่นไปบาง เราอยากมีชีวิตที่อิสระกว่านี้ เราอยากให้แม่ไม่หัวเราะเวลาเราบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนี้เราเศร้ามากค่ะ ในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องตาย มีแต่เรื่องลบๆ ไม่โอเคเลย •́ ‿ ,•̀