สวัสดีค่ะ หนูขออนุญาตเล่าประสบการณ์เรื่องหลอนๆ แบบจากคนไม่เชื่อว่าผีมีจริงก็ต้องเชื่อค่ะ
เริ่มเลยนะ เรื่องมีอยู่ว่าช่วงมัธยมปลายเราโดนจูงจมูกให้ไปทำงานขายตรงของคอลลาเจนยี่ห้อนึง แล้วเรายังเด็กมากๆอะ พอเขาขายฝันเราก็เชือจนทำทุกอย่างให้ได้เงินมาลงทุน 30,000บาท โทรไปขอพ่อแม่ เขาก็เตือนแต่ก็เห็นลูกร้องไห้ แบบอยากทำจริงๆอยากรวยอะ เขาเอารถสปอร์ตมายั่ว โอเคพ่อแม่ให้มา1ก้อน เเล้วตอนนั้นเราเรียนด้วย (อออฟฟิศอยู่ในตัวเมืองซึ่งใกล้โรงเรียนเรา) พอทำไปทำไมเขาให้หาคนมาลงทุนต่อ จนในที่สุดจุดจบของเราคือเงินหมด ไม่อยากกลับบ้านด้วย เหลือเงินติดตัว 2,500บาท เรายังเชื่ออยู่นะว่าจะได้เงินจากการขายตรง ก็ตั้งใจทำต่อไปไม่กลับบ้าน เลยตัดสินใจเช่าหอเก่าๆที่หลังออฟฟิศ เลยกลับบ้านไปแอบขนชุดนักเรียนของใช้มาไว้หอ สภาพหอมี4ชั้น ข้างล่างเป็นร้านค้าเล็กๆอาม่าแก่ๆขายของอยู่ ห้องเราอยู่ชั้น3 ห้องคือตรงบันไดพอดีเลยค่ะ ข้างห้องไม่มีคนอยู่ นึกสภาพหอคนจีนร้างๆอะ ไม่มีระเบียงเป็นห้องอับๆ ห้องน้ำในตัว มาวันเเรกเราขนของเหนื่อยเลยหลับไป ได้ยินเสียงชักโครกเหมือนมีคนกดชักโครก เลยเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ สรุปมันเป็นชักโครกแหละค่ะแต่มันเป็นแบบตักน้ำราดเอา เราเลย งง เสียงมาจากที่ไหน พอเริ่มดึกๆเสียงมาจากข้างห้องได้ยินเหมือนเสียงขวดเบียร์กลิ้งไปกลิ้งมาที่พื้นทั้งคืน บางทีก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะ คือเรากลัวมากข้างห้องไม่มีคนอยู่ เพราะหน้าห้องจะเป็นหน้าต่างบานเกล็ดมันมองเข้าไปในห้องได้ไม่มีผ้าม่าน ห้องโล่งๆเลย โอเคผ่านคืนแรกไปละ ตื่นมาไปขึ้นสองแถวเพื่อไปโรงเรียนด้วยเงินอันน้อยนิด ชีวิตแบบหดหู่มากไม่มีพ่อแม่ให้เงิน เรียนเสร็จกลับหอเช่นเคย คืนนี้เฮี้ยนสุดค่ะ เราอาบน้ำอยู่ๆชักโครกเหมือนมีคนเอาน้ำมาราด แบบน้ำมันยวบๆเหมือนคนราดน้ำค่ะ แล้วเราก็ขนลุก เสียวหลังไปหมด พยายามไม่คิดอะไร รีบอาบให้เสร็จ พออาบเสร็จจะมานอนเล่นโทรศัพท์ อยู่ๆไวไฟล่ม บังเอิญเลาเตอร์ไวไฟอยู่ตรงข้ามห้องพอดี เราจะออกไปถอดปลั๊กแล้วเสียบใหม่ นึกภาพตามนะคะ พอเราออกจากห้อง หันขวาจะเป็นประตูหนีไฟที่เป็นประตูกระจกเปิดค้างไว้ ตรงข้ามห้องเป็นเลาต์เตอไวไฟ จังหวะที่เรากำลังจะเอามือไปถอดปลั๊ก อยู่ๆหมาหอน ประตูปิดพรึ้บบบบบบบ พร้อมทั้งได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเหมือนคนวิ่งมาทางเรา ผ่านหน้าเราแว้บบบบบบบ (พิมไปขนลุกไป เรื่องจริง100เปอร์เซ็น) จังหวะนั้นคือ ตรูไม่เล่นแล้วไวไฟรีบเข้าห้องคลุมโปรงนอนค่ะ 
พอนอนไปสักพักเราได้ยินเสียงคนมาหายใจรดต้นหูคือเรานอนตะเเคง เสียงแบบ ฮื้อออออฮื้ออออ เสียงหายใจแรงๆอะค่ะ ได้ยินเสียงไม่พอนะคะ มีลมร้อนๆมาที่หูเราด้วย เหมือนเรานอนอยู่กับอีกคนจริงๆ จังหวะนั้นคือตายยยยค่ะนอนตัวเเข็งไปไหนไม่เป็นจะออกจากห้องก็ไม่กล้า พระก็ไม่มี ตื่นมาสวดมนต์ทีนี้ ก็แผ่เมตตาเป็นคำพูดเราเพราะโทรศัพท์ไม่มีเนตเปิดดูบทสวดมนต์ไม่ได้ เเล้วคืนนั้นก็ไม่มีไรอีกเลยค่ะ เปิดไฟนอน ตื่นเช้าไปเรียนปกติเหมือนเดิมเลย เราต้องทนอยู่เเบบนี้ไปเรื่อยๆเงินก็ไม่มีค่ะ จนมีวันนึงกลับมาจากโรงเรียนด้วยความที่เราค้างค่าเช่าหอ กลับมาห้องดดนล็อคค่ะ โดดเดี่ยวมากไม่รู้จักใคร ตอนนั้นค่ำแล้วด้วย เราไม่รู้จริงๆจะไปที่ไหน เลยเดินไปที่ป้อมตำรวจตรงสี่แยก เราแอบเข้าไปนอนเปิดแอร์ด้วย แล้วตรงนั้นจะมีลุงแก่ๆนั่งอยู่คนนึงแหละคล้ายๆนักเลงรุ่นใหญ่ เรากลัวเลยล็อคประตูป้อม แต่เราเห็นภาพภายนอกหมดเลยนะเพราะป้อมตำรวจล้อมด้วยกระจกค่ะ นึกออกเนาะ พอดึกๆ มีคนเมาเดินมากวนตีนลุงคนที่บอก ลุงเลยหยิบไม้หนาๆใหญ่ๆฟาดไปที่หัวคนเมา ตายคาที่ค่ะ เลือดนองพื้น ภาพติดตาเรามาก เรื่องร้ายๆในชีวิตที่ไม่มีวีนลืมเลยค่ะ การหนีออกจากบ้าน หนีจากอ้อมอกพ่อแม่ ทุกเรื่องเป็นเรื่องจริงค่ะเจอมากับตัวเอง เราพิมไปขนลุกไปเหมือนมีอะไรมารับรู้เวลาเราจะเล่าเรื่อง