เรารู้จักคนในพันทิป คุยกันคบกัน รวม ๆ แล้วประมาณ 1 เดือน ถือว่าเป็นเวลาที่รวดเร็วมาก
แต่เรารู้สึกว่านิสัยไปกันได้ ดูเขาจริงจังจริงใจดี ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา
แต่ปัญหาก็คือว่า เขามีภาระหนี้สิน ช่วงก่อนตกงานเพราะโควิด ก็หยิบยืมคนนู้นคนนี้บ้าง
เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่อากับแม่บอกว่า เขาไม่มีเงินเก็บ มีหนี้ที่ต้องเคลียร์ แล้วก็ยืมเงินเราเพื่อมาหาเรา
คิดว่าต่อไปก็คงดูแลเราไม่ได้ เขาหารายได้เสริมด้วยการเล่นเกม
ในสายตาผู้ใหญ่เขาก็ดูน่าจะไปหางานพิเศษอย่างอื่นทำมากกว่า
บางทีเราก็คิดยังงั้น แต่เราก็ไม่ได้อะไร เราคิดว่าเรารอได้
เขาอยากจะเรียนต่ออีก 4 ปี ซึ่งไม่มีเรียนแบบเสาร์-อาทิตย์
คือต้องเก็บเงินเรียนเอง ครอบครัวไม่มีให้ซับพอร์ต
คือต้นทุนชีวิตน้อยกว่าเราเยอะ ช่วงเด็กพ่อแม่เขาแยกทางกัน ขาดความอบอุ่น
แต่โตมาเขาก็มีแฟนแทนครอบครัว อยากจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นในอนาคต
แต่คนที่บ้านเราไม่มีใครเห็นด้วยที่เราจะคบคนนี้ และเราก็ยังติดสบาย เราไม่อยากลำบาก
คือบางทีอยู่คนเดียวอาจจะสบายกว่ามีครอบครัวก็ได้ แต่ถ้าเจอใครที่ลงตัวก็อาจจะลงเอยกัน
แต่ที่ไม่ชอบก็คือ แม่แอบดูมือถือเรา ตอนนั้นไม่ได้ล็อค แล้วถ่ายรูปหน้าจอเซฟไว้ในมือถือแม่
คือแม่รู้ทุกอย่างแล้ว ทำเหมือนไม่รู้ หลอกด่าอ้อม ๆ ให้เรารู้สึกผิด
ชีวิตก็ต้องทำตามที่เขาสั่งตลอดเวลา เหมือนไม่มีอิสระ
เขาบอกถ้ามีเวลาว่างที่เหมาะสมก็ให้ไปเที่ยวกันได้ แต่ต้องไปกับเพื่อนหรือครอบครัว
แต่ถ้าไปกับครอบครัวก็คงไม่ได้ค้าง เพราะพ่อป่วยชอบอยู่บ้านมากกว่า ก็ต้องไปกลับ
แต่เราก็เหมือนจะพอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่ เหมือน comfort zone คืออยู่ ๆ ไปมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร
ถ้ากลับไปอยู่กรุงเทพ ก็ต้องไปหางานประจำทำ แล้วเราห่างจากสังคมการทำงานมา 8 ปี เป็นโรคซึมเศร้าอีก
อยากทำงานฟรีแลนซ์อยู่บ้านอย่างเดียว ก็ต้องอัพสกิลตัวเอง พยายามให้ตัวเองขยันกว่านี้ รายได้ถึงจะพอมีเงินเก็บ
ส่วนรายได้ที่ทำอยู่กับที่บ้าน เขาก็ให้ไปฝากอีกบัญชีหนึ่งที่มีชื่อแม่อยู่ด้วย ให้เก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉิน หรือไม่ก็ตอนแก่ที่ทำงานไม่ได้
เราติดซื้อของช้อปปิ้งในออนไลน์ เพราะมันทำให้เรารู้สึกดี มีความสุข แต่รู้แหละว่ามันคือการเสพติด พอซื้อแล้วก็จบ ต้องหาซื้อใหม่อีก
เหมือนชีวิตไม่มีเป้าหมายที่แท้จริง อยากเป็นนักเขียนนิยาย ก็ดันขี้เกียจ ดอง แล้วดันไปอ่านเจอว่าจะไปเพิ่มกิเลสให้กับคนอ่านอีก
ที่อ่านมาเขาก็บอกว่า อาชีพนิยายเป็นทางขวางนิพพาน คือเราก็มีเป้าหมายสูงสุดในชีวิตทางด้านศาสนา ก็คือได้บรรลุ อย่างน้อยเป็นโสดาบันก็ยังดี
เพราะเราไม่อยากเกิดอีก เรารู้สึกว่าการเกิดมีแต่ความทุกข์ อาจจะมีความสุขบ้าง แต่ถ้าชั่งน้ำหนักกัน ความทุกข์มีมากกว่าเยอะมาก
อาจจะเพราะเราเป็นซึมเศร้าด้วย เลยไม่ค่อยอยากจะมีชีวิตอยู่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีความคิดฆ่าตัวตายแล้ว แค่อยากพัก อยากอยู่คนเดียว
อยากทำอะไรที่ชอบนาน ๆ แบบไม่ต้องทำงาน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ได้แต่คิด และถึงได้ทำอย่างนั้นจริง ๆ อาจไม่ได้มีความสุข อาจพบแต่ความว่างเปล่า
สรุปคือเหมือนเอาหลายเรื่องมารวมกัน แต่ประเด็นหลักที่ทำให้รู้สึกแย่ก็เพิ่งเลิกกับแฟนนั้นแหละ แต่เราก็เป็นคนตัดสินใจเอง
เราไม่มั่นใจว่าคนที่เรารอเขาจะทำได้อย่างที่เขาคิดจริง ๆ หรือไม่ อีกอย่างก็คือเราเบื่อที่จะต้องคอยโดนที่บ้านจับผิด กดดัน ระแวง เรารำคาญ อึดอัด เบื่อ
เราไม่อยากสู้ โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเลือกมันดีสำหรับเราจริง ๆ ไหม มันอาจมีความสุขแค่ตอนแรก แต่ตอนไปอาจจะลำบากในการใช้ชีวิตมากกว่าเดิม
แต่เราก็เลือกที่จะเลิกแล้ว คงไม่กลับไปอีก แต่เราแค่เสียใจ อยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก ไม่รู้จะต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง
งานก็รออยู่ให้ทำเยอะแยะไปหมด แต่เราไม่อยากทำสักอย่าง มีเวลาเหลือก็นอน เหมือนอยากให้ตัวเองไม่คิดอะไร แต่พอไฟล้นก้นก็ต้องฝืนตัวเองมาทำอยู่ดี
เราเหนื่อย เราไม่มีความสุขเลย เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะมึความสุข เขาบอกว่าการพยายามมีความสุข จะทำให้เราเป็นทุกข์ สิ่งที่ช่วยเราได้คือการหลับ