ขอเกริ่นก่อนนะครับ
- พ่อผมเป็นมะเร็ง ระยะลุกลามแล้วพึ่งทราบกันไม่ถึงสัปดาห์ที่ผ่านมา
- ผมอยู่ในสภาวะเศร้า และยังทำใจไม่ได้
- วันนี้ขึ้นเครื่องที่กรุงเทพ ระหว่างรอขึ้นเครื่องและ take off ได้รวมเวลาประมาณ 1 ชม ผมทำสมาธิ แบบงูๆปลาๆครับ คือ เริ่มจากดูลมหายใจนับเลข 1-10 พอเริ่มสงบดูลมหายใจเข้าออกไม่นับเลข พอเริ่มสงบอีกผมดูกายนั่ง และดูความคิดครับ จนมันนิ่งจนไม่มีความคิด ไม่ได้บังคับนะครับมันไม่มีความคิดเกิดขึ้นเอง ทีนี้หลังสงบได้สักพัก2-3 นาทีความคิดเรื่องพ่อป่วยมันเกิดแวบขึ้นมาชัดมากๆ ผมว่าอันนี้ทุกข์ แล้วก็เคยได้ฟังมาว่าตัณหา และอุปทาน เป็นรากเหง้าของทุกข์ ผมเลยลองตัดตัณหาอุปทานออก คือคิดว่าไม่มีตัวไม่มีตัวเราและของเรา แค่สิ่งสมมุติ ตัดความต้องการความทะยานอยาก ทุกอย่างออกไปทั้งหมดรวมทั้งเรื่องที่ต้องการให้พ่อหายด้วย ทุกข์หายไปจริงๆครับ รู้สึกเบามากๆ ผมลืมตา เห็นก้อนเมฆมีความคิดแวบมาว่ามีข่าวนักบินเคยเห็นหลวงปู่แหวนอยู่บนฟ้า ผมเลยลองอธิษฐานดูว่าถ้ามีบุญขอให้ได้เห็นท่าน ผมก็ลืมตามองไปที่ก้อนเมฆ ไม่เห็นอะไรเลยครับ ซึ่งเข้าใจว่าถ้าเห็นคงจะเห็นเป็นรูปใบหน้าของท่าน ผมเลยลองวางความอยากดู อยากที่จะเห็นท่าน พอวางความอยากลงได้ปุ๊บไม่น่าเกิน 1 วินาที เห็นเป็นภาพในรูปนั่งสมาธิ เห็นชัดเจนมากคือคอท่านเอียงมาฝั่งขวา ภาพที่เห็นไม่ได้ชัดเจนแบบที่เราเห็นในรูป แต่จะเป็นภาพเหมือนแสงที่ฉายมาจากที่ไหนสักที่ทับกับภาพท้องฟ้อีกทีนึง เหมือนภาพเงาที่ฉายตกกระทบผนัง แสงเงาไม่ใช่สีดำเป็นสีออกส้มๆทองๆ แต่ก็แปลกใจอีกเช่นกันที่ผมไม่มีความตื่นเต้นที่ได้เห็น เหมือนเห็นแล้วก็รู้ว่าเห็นแค่นั้นเลย และลืมที่จะขอบุญบารมีท่านช่วยพ่อ เห็นประมาณ 10 วินาทีครับ
- วันนี้ผมมาถึงโรงพยาบาลสวนดอกที่พ่อรักษา มาเจอหุ่นขี้ผึ้งของท่าน เหมือนภาพที่ เห็นบนท้องฟ้าเป๊ะเลยครับ ตอนที่ผมมองไปที่ท่าน ความรู้สึกของผมคือท่านมีชีวิตและนั่งอยู่ตรงนั้น
##ผมมีคำถามถามผู้รู้นะครับ
- ผมควรจะทำอย่างไรต่อครับ เช่นไปหาท่านที่วัดที่ท่านเคยจำพรรษา ดอยแม่ปั๋งหรืออะไรประมาณนี้หรือไม่ครับ
- แนวทางการปฏิบัติธรรม และภานาหลวงปู่แหวน หรือครูบาอาจารย์ของท่านสายวัดป่า
พอจะชี้แนะแนวทางผมได้ไหมครับ ว่าจะต้องไปศึกษาที่ไหนและปฏิบัติอย่างไร ผมต้องการปฏิบัติแบบจริงจังครับ
วันนี้ผมนั่งเครื่องบินแล้วเห็นหลวงปู่แหวนครับ
- พ่อผมเป็นมะเร็ง ระยะลุกลามแล้วพึ่งทราบกันไม่ถึงสัปดาห์ที่ผ่านมา
- ผมอยู่ในสภาวะเศร้า และยังทำใจไม่ได้
- วันนี้ขึ้นเครื่องที่กรุงเทพ ระหว่างรอขึ้นเครื่องและ take off ได้รวมเวลาประมาณ 1 ชม ผมทำสมาธิ แบบงูๆปลาๆครับ คือ เริ่มจากดูลมหายใจนับเลข 1-10 พอเริ่มสงบดูลมหายใจเข้าออกไม่นับเลข พอเริ่มสงบอีกผมดูกายนั่ง และดูความคิดครับ จนมันนิ่งจนไม่มีความคิด ไม่ได้บังคับนะครับมันไม่มีความคิดเกิดขึ้นเอง ทีนี้หลังสงบได้สักพัก2-3 นาทีความคิดเรื่องพ่อป่วยมันเกิดแวบขึ้นมาชัดมากๆ ผมว่าอันนี้ทุกข์ แล้วก็เคยได้ฟังมาว่าตัณหา และอุปทาน เป็นรากเหง้าของทุกข์ ผมเลยลองตัดตัณหาอุปทานออก คือคิดว่าไม่มีตัวไม่มีตัวเราและของเรา แค่สิ่งสมมุติ ตัดความต้องการความทะยานอยาก ทุกอย่างออกไปทั้งหมดรวมทั้งเรื่องที่ต้องการให้พ่อหายด้วย ทุกข์หายไปจริงๆครับ รู้สึกเบามากๆ ผมลืมตา เห็นก้อนเมฆมีความคิดแวบมาว่ามีข่าวนักบินเคยเห็นหลวงปู่แหวนอยู่บนฟ้า ผมเลยลองอธิษฐานดูว่าถ้ามีบุญขอให้ได้เห็นท่าน ผมก็ลืมตามองไปที่ก้อนเมฆ ไม่เห็นอะไรเลยครับ ซึ่งเข้าใจว่าถ้าเห็นคงจะเห็นเป็นรูปใบหน้าของท่าน ผมเลยลองวางความอยากดู อยากที่จะเห็นท่าน พอวางความอยากลงได้ปุ๊บไม่น่าเกิน 1 วินาที เห็นเป็นภาพในรูปนั่งสมาธิ เห็นชัดเจนมากคือคอท่านเอียงมาฝั่งขวา ภาพที่เห็นไม่ได้ชัดเจนแบบที่เราเห็นในรูป แต่จะเป็นภาพเหมือนแสงที่ฉายมาจากที่ไหนสักที่ทับกับภาพท้องฟ้อีกทีนึง เหมือนภาพเงาที่ฉายตกกระทบผนัง แสงเงาไม่ใช่สีดำเป็นสีออกส้มๆทองๆ แต่ก็แปลกใจอีกเช่นกันที่ผมไม่มีความตื่นเต้นที่ได้เห็น เหมือนเห็นแล้วก็รู้ว่าเห็นแค่นั้นเลย และลืมที่จะขอบุญบารมีท่านช่วยพ่อ เห็นประมาณ 10 วินาทีครับ
- วันนี้ผมมาถึงโรงพยาบาลสวนดอกที่พ่อรักษา มาเจอหุ่นขี้ผึ้งของท่าน เหมือนภาพที่ เห็นบนท้องฟ้าเป๊ะเลยครับ ตอนที่ผมมองไปที่ท่าน ความรู้สึกของผมคือท่านมีชีวิตและนั่งอยู่ตรงนั้น
##ผมมีคำถามถามผู้รู้นะครับ
- ผมควรจะทำอย่างไรต่อครับ เช่นไปหาท่านที่วัดที่ท่านเคยจำพรรษา ดอยแม่ปั๋งหรืออะไรประมาณนี้หรือไม่ครับ
- แนวทางการปฏิบัติธรรม และภานาหลวงปู่แหวน หรือครูบาอาจารย์ของท่านสายวัดป่า
พอจะชี้แนะแนวทางผมได้ไหมครับ ว่าจะต้องไปศึกษาที่ไหนและปฏิบัติอย่างไร ผมต้องการปฏิบัติแบบจริงจังครับ