สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะระบาย อาจจะยาวหน่อยนะคะ เริ่มเรื่องเลย เราได้รู้จักกับคนๆนึง ต่อมาก็ได้เป็นแฟนกัน (ต้องบอกก่อนว่าแต่ก่อนเขาเคยติดยา และเคยติดคุกมาก่อน | เขาเสพยาจนกลายเป็นโรคทางจิตเวชอ่ะค่ะ ต้องกินยาอยู่ตลอดเพื่อปรับสารเคมีในสมองเพื่อไม่ให้เกิดอาการหูแว่วและกินยาระงับอารมณ์) เราไม่ได้แคร์อดีตของเขาเลยค่ะว่าเขาเป็นยังไงเพราะเรามองแค่ปัจจุบันเราเคยบอกเขาว่า เราไม่แคร์นะแต่ก่อนจะเป็นยังไงแต่ตอนนี้อยู่กะเราขอแค่ไม่เป็นแบบเมื่อก่อน ตอนแรกเขาก็ดีนะคะ ขับรถไปทำงานด้วยกันร้องเพลงด้วยกัน ผ่านไป3เดือน เราทะเลาะกันแล้วโดนเขาทำร้ายร่างกายโดยการผลักและเอามือมาทุบที่หัวเราอย่างรุนแรงหลายครั้ง วันนั้นเราหัวโนและระบมไปหมด แม่เขาเข้ามาช่วยเรา หลังจากนั้นเขาก็ขอโทษเรา เราก็ให้อภัย แต่หลังจากวันนั้นก็มีการทำร้ายร่างกายเราอีกเรื่อยๆ เขาเคยเอาเท้าเหยียบหน้าเรา เตะเรา ขณะที่เราท้องอยู่ ตอนนั้นน่าจะท้องได้เดือนกว่าถึงมองเดือนเราไม่แน่ใจ และก็มีมาอีกเรื่อยๆ เราเคยคิดหนีแต่ก็ออกไปไม่ได้ เขามีกุญแจเขาเก็บกุญแจไว้ติดตัวตลอดไม่ให้เราเอาไปได้ ถ้าเราจะหนีเราก็โดนอีก แม่เขาก็เข้าข้างลูกเขา บอกว่าเราทำให้เขาโมโห ถ้าเขาไม่โมโหเขาไม่ทำหรอก เขามีอาการหูแว่วหนักมากตอนนั้น หาว่าเรามีคนอื่น คุยกะคนอื่นบ้าง หาว่าเราขายตัวบ้าง พอเขารู้สึกตัวเขาก็จะมาขอโทษเรา เราก็ให้อภัยเขามาตลอดนะคะ เราอยู่กะเขาในวันที่เขามีเงินและในวันที่เขาเหลือเงินติดตัวแค่80บาท เราก็ยังอยู่กะเขา เราไปทำงานกะเขาจนวันสุดท้ายที่เราคลอดเลย (ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ได้อยู่บ้านเขาแล้ว มันมีเหตุการณ์นึงที่ทำให้แม่เรากับหน้าเราไปรับเรากลับบ้าน แต่เราก็ยังไปค้างกับเขาอาทิตย์ละ1วัน ตอนที่เขาอจากให้เราไปด้วยเขาก็พูดจาดีกะเรา พอเขาอยากให้เราอยู่ต่อแต่เราไม่อยู่ เขาก็จะปล่อยให้เรานั่งนถกลับบ้านเองทั้งๆที่เราท้องได้8เดือน และบ้านเขาคือไม่มีรถเมล์หรือรถโดยสาร คือต้องนั่ฃมอเตอร์ไซต์หรือแท็กซี่ เพื่อไปนั่งรถต่อที่ถนนหลักเท่านั้น มันก็หลายบาทอ่ะค่ะ เราก็เป็นแต่นศ.ไม่ได้มีตังเยอะ เขาก็ทำแบบนั้นกะเราประจำ)เขาไม่เหมือนคนปกติทั้งคำพูด ความคิดและการกระทำ เวลาเราบอกเลิกเขา เขาก็มักจะชอบพูดว่าเขาจะฆ่าเราบ้าง เผาบ้านเราบ้าง ฆ่าทั้งครอบครัวบ้าง ทำนู่นทำนี่บ้าง เราโกรธเขา เราพูดกับเขา สอนเขา บอกเขา ให้เขาเปลี่ยน เขาพูดว่าเขาเปลี่ยนได้ เขาทำได้ เขาจะไม่ทำแบบนี้อีกแต่ผ่านไป2-3วัน เขาก็เป็นแบบเดิม มันเป็นแบบนี้เป็น100รอบ ล่าสุดเขาพังประตูบ้านเราเพราะเราไม่ให้เข้าบ้าน ปาหินใส่ประตูกระจกบ้านเราจนแตกกระจาย ทั้งๆที่เรายืนอุ้มลูกอยู่ตรงนั้น เราเอือมระอาทุกสิ่ง เราบอกให้เขาเลิกยุ่ง เราไม่รับโทรศัพท์ไม่คุย โทรแจ้งตำรวจ มันหนีไปแล้วมันก็กลับมาทำแบบเดิม เราไม่รู้จะทำยังไงกับคนแบบนี้อีกแล้ว เราหวังอยากให้เขาเปลี่ยน แต่สุดท้ายก็เป็นแบบเดิม ถามว่าเรารักเขามั้ย เรารักเขานะ มันมีทั้งรักทั้งแค้นทั้งเศร้าโศกเสียใจเต็มไปหมด เราไม่รู้จะพูดกะใครเราไม่อยากให้แม่เราคิดมากหรือคนรอบตัวเราคิดมากหรือเป็นห่วงเรา เขาไม่เคยสำนึกในสิ่งที่ทำ เห็นความรู้สึกเราเป็นของเล่น เขาหัวเราะและทำเป็นเล่นในสิ่งที่เราเสียใจและจริงจัง ยังมีอีกหลายเรื่องมากที่มันบรรยายไม่หมด

ตอนเราท้อง9เดือน คืนนึงเราอยู่กะเขาพอดีแล้วมันมีมูกเลือดออกมาตอนเราไปเข้าห้องน้ำประมาณตีห้า เราไปปลุกเขาให้พาเราไปรพ. เขาก็ไม่พาไป เขาบอกว่ารอให้เช้ากว่านี้ก่อนเราร้องไห้เราปลุกเขา ว่าเขา สารพัดเขาก็ไม่ยอม เขาบอกให้เรานั่งรถไปเอง แล้วพอเราจะนั่งรถไปเองเขาก็มารั้งเราไว้ให้รอ เขาจะไปส่ฃคนงานที่ไซส์งานก่อนแล้วจะพาเราไปรพ. เราไม่ไหวเราเดินเพื่อที่จะนั่งรถไปเองเขาก็ขับรถตามเราแล้วบอกให้เราขึ้นรถ เราพูดว่าเราปวดท้องไม่ไหวแล้ว เขาก็จะเอายาแก้ปวดท้องให้เรากิน จนญาติเขาด่าแล้วเขาจึงพาเราขับไปรพ. แต่คนงานไม่รู้ทางเขาจึงพาเรามาส่งหน้าปากซอยบ้านแล้วเราก็นั่งแท็กซี่ไปรพ.กับแม่ วันนั้นเชื่อไหมว่าไม่มีข้อความแม้แต่ข้อความเดียวที่ส่งมาถาม ส่งมาให้กำลังใจหรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีเลย ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเรากลัวมาก