วันนี้มาขอคำเเนะนำจากพี่ๆ ทุกคน
ตอนนี้รู้สึกอ่อนเเอมาก หมดกำลังใจจะทำทุกอย่าง
ท้อเเท้มาก ขอเล่าไปเมื่อตอนยังเล็ก
พ่อกับเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เด็ก
เเม่ตัดสินใจพาหนูกับพี่สาวไปฝากที่มูลนิธิเเห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นที่อุปถัมภ์ดูเเลเด็กที่ด้อยโอกาสในการศึกษา
ได้เจอเเม่ ปีละ1หน จนเราโตมาอยู่ช่วง ป.4
เเม่ก็มีครอบครัวใหม่เเละมีน้องชาย 1 คน
ส่วนฝั่งพ่อก็เเต่งงานมีครอบครัวใหม่เช่นกัน พ่อมีลูก ใหม่ 2 คน ที่ผ่านมาพ่อเเทบไม่ดูเเลเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรของหนูกับพี่เลย มีเเต่เเม่ที่คอยช่วยเหลือ
เเต่ค่าใช้จ่ายต่างๆ มันก็ไม่ได้มากเพราะส่วนมากทางมูลนิธิจะเเบ่งปันช่วยเหลือตลอด
จนเราเรียนจบ ปวช หนูรู้ว่าครอบครัวไม่ได้มีเงินมากพอจะส่งหนูเรียนต่อ หนูตัดสินใจไม่เรียนต่อทั้งที่เพื่อนทุกคนเชียร์ให้เรียน เพราะหนูสอบได้ที่ 1ตลอด
หนูตัดสินใจออกมาทำงานเเละได้ออกจากมูลนิธิเพราะเรียนจบเเล้ว งานเเรกของหนูคือการเป็นเซลล์
ขายของเครื่องใช้ต่างๆ ช่วงเเรกเหมือนจะไปได้ดี
เเต่ด้วยสถานการณ์โควิดระบาดจำนวนมากทำให้หนูขายของไม่ได้เลย เเละเเทบจะไม่มีเงินพอกินเลย
จึงตัดสินใจโทรบอกเเม่ เเละกลับไปบ้านหาเเม่
หนูกลับมาบ้านเเละได้เจอกับสิ่งที่มันบั่นทอนจิตใจมากๆ ทุกวันเเม่จะด่าบ่นเรื่องต่างๆ ไม่ว่าเราจะช่วยเเม่ทำทุกอย่าง เเต่เเม่ก็จะเอาไปเปรียบเทียบกับ
คนอื่น คำหยาบทุกคำมาหมด สิ่งที่มันเเทงใจเราสุดๆ
คือไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกู ทำงานก็เอาตัวไม่รอด
ทำไมทำไม่ได้เหมือนคนอื่น เเละเกือบทุกวันต้องทะเลาะกับเเม่เพราะคำพูดของเเม่ เเละเราน้อยใจทุกวันที่ไม่ได้รับความรักมากพอเท่าลูกใหม่ของเเม่
ดูถูกเราทุกวัน เเละไล่เราออกจากบ้าน
เราจะไปอยู่ไหนได้ เมื่อเเม่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเรา
ตอนนี้เรารู้สึกเสียใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
ด้วยสถานการณ์โควิดทำอะไรก็ลำบาก
เราพยายามทำทุกอย่างให้ดี เเต่มันไม่เคยดีสำหรับเเม่เลย เรามันเเย่ไปหมดทุกเรื่อง ขนาดที่เเม่บอกเรา
ทำงานมาจะ 1 ปี เงินซื้อโทรศัพท์สักเครื่องยังไม่มี
เราไปทำงานในเมือง ไหนจะค่าหอ ค่ากินต่างๆ อีก
เราไม่เคยขอเงินเเม่เลยตั้งเเต่ ปวช เพราะเราต้องฝึกงานเเละเราได้เงินก็เก็บเอามากิน เเม่บอกว่าไม่ขอเงินจากเราก็ดีเเคไหนเเล้ว เราคิดว่าเราเก่งเเค่ไหนที่อายุเเค่นี้เเต่รู้จักเอาตัวรอด เเต่มันก็ต้องมีล้มบ้าง
เเต่ในวันที่ท้อเเค่อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเรา
ไม่ใช่มาซ้ำเติมเรา เเละดูถูกเรา
ขอความคิดเห็นจากพี่ๆ หน่อยค่ะ ว่าควรทำยังไงดี รู้สึกท้อมากตอนนี้
บางทีอยากหายไปจากโลกนี้คงดี
# อาจจะเขียนไม่ดีมาก เป็นกระทู้เเรกของหนูนะคะ
ลูกที่เเย่ในสายตาเเม่ !!
ตอนนี้รู้สึกอ่อนเเอมาก หมดกำลังใจจะทำทุกอย่าง
ท้อเเท้มาก ขอเล่าไปเมื่อตอนยังเล็ก
พ่อกับเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เด็ก
เเม่ตัดสินใจพาหนูกับพี่สาวไปฝากที่มูลนิธิเเห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นที่อุปถัมภ์ดูเเลเด็กที่ด้อยโอกาสในการศึกษา
ได้เจอเเม่ ปีละ1หน จนเราโตมาอยู่ช่วง ป.4
เเม่ก็มีครอบครัวใหม่เเละมีน้องชาย 1 คน
ส่วนฝั่งพ่อก็เเต่งงานมีครอบครัวใหม่เช่นกัน พ่อมีลูก ใหม่ 2 คน ที่ผ่านมาพ่อเเทบไม่ดูเเลเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรของหนูกับพี่เลย มีเเต่เเม่ที่คอยช่วยเหลือ
เเต่ค่าใช้จ่ายต่างๆ มันก็ไม่ได้มากเพราะส่วนมากทางมูลนิธิจะเเบ่งปันช่วยเหลือตลอด
จนเราเรียนจบ ปวช หนูรู้ว่าครอบครัวไม่ได้มีเงินมากพอจะส่งหนูเรียนต่อ หนูตัดสินใจไม่เรียนต่อทั้งที่เพื่อนทุกคนเชียร์ให้เรียน เพราะหนูสอบได้ที่ 1ตลอด
หนูตัดสินใจออกมาทำงานเเละได้ออกจากมูลนิธิเพราะเรียนจบเเล้ว งานเเรกของหนูคือการเป็นเซลล์
ขายของเครื่องใช้ต่างๆ ช่วงเเรกเหมือนจะไปได้ดี
เเต่ด้วยสถานการณ์โควิดระบาดจำนวนมากทำให้หนูขายของไม่ได้เลย เเละเเทบจะไม่มีเงินพอกินเลย
จึงตัดสินใจโทรบอกเเม่ เเละกลับไปบ้านหาเเม่
หนูกลับมาบ้านเเละได้เจอกับสิ่งที่มันบั่นทอนจิตใจมากๆ ทุกวันเเม่จะด่าบ่นเรื่องต่างๆ ไม่ว่าเราจะช่วยเเม่ทำทุกอย่าง เเต่เเม่ก็จะเอาไปเปรียบเทียบกับ
คนอื่น คำหยาบทุกคำมาหมด สิ่งที่มันเเทงใจเราสุดๆ
คือไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกู ทำงานก็เอาตัวไม่รอด
ทำไมทำไม่ได้เหมือนคนอื่น เเละเกือบทุกวันต้องทะเลาะกับเเม่เพราะคำพูดของเเม่ เเละเราน้อยใจทุกวันที่ไม่ได้รับความรักมากพอเท่าลูกใหม่ของเเม่
ดูถูกเราทุกวัน เเละไล่เราออกจากบ้าน
เราจะไปอยู่ไหนได้ เมื่อเเม่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเรา
ตอนนี้เรารู้สึกเสียใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
ด้วยสถานการณ์โควิดทำอะไรก็ลำบาก
เราพยายามทำทุกอย่างให้ดี เเต่มันไม่เคยดีสำหรับเเม่เลย เรามันเเย่ไปหมดทุกเรื่อง ขนาดที่เเม่บอกเรา
ทำงานมาจะ 1 ปี เงินซื้อโทรศัพท์สักเครื่องยังไม่มี
เราไปทำงานในเมือง ไหนจะค่าหอ ค่ากินต่างๆ อีก
เราไม่เคยขอเงินเเม่เลยตั้งเเต่ ปวช เพราะเราต้องฝึกงานเเละเราได้เงินก็เก็บเอามากิน เเม่บอกว่าไม่ขอเงินจากเราก็ดีเเคไหนเเล้ว เราคิดว่าเราเก่งเเค่ไหนที่อายุเเค่นี้เเต่รู้จักเอาตัวรอด เเต่มันก็ต้องมีล้มบ้าง
เเต่ในวันที่ท้อเเค่อยากมีใครสักคนที่เข้าใจเรา
ไม่ใช่มาซ้ำเติมเรา เเละดูถูกเรา
ขอความคิดเห็นจากพี่ๆ หน่อยค่ะ ว่าควรทำยังไงดี รู้สึกท้อมากตอนนี้
บางทีอยากหายไปจากโลกนี้คงดี
# อาจจะเขียนไม่ดีมาก เป็นกระทู้เเรกของหนูนะคะ