.

                 ในเช้าของวันที่ 31 มีนาคม พวกเธอสามคนพี่น้อง พากันปั่นจักรยานไปชวนเพื่อน ๆ เพื่อมางานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเจลและเจน พวกเธอวางแผนกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มีการจดรายชื่อของเพื่อนทุกคนใส่ลงในกระดาษด้วย ว่าจะไปชวนใครก่อนตามลำดับ

                   สองฝาแฝดปั่นจักรยานมาหาแสงระวีที่บ้านแต่เช้า เพื่อจะชวนออกไปชวนเพื่อน ๆ ด้วยกันนั่นแหละ ทั้งสองคนมีสีหน้าท่าทางสดใส อีกทั้งตื่นเต้นในวันเกิดของตนเองมาก ๆ นี่ไม่ใช่ปีแรก เป็นปีที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ มันก็ยังตื่นเต้นทุกปี

                  นัดแสงระวีเอาไว้แล้วว่าจะออกไปชวนเพื่อน ๆ มางานวันเกิดของพวกตนด้วยกัน อีกทั้งพ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวด้วยในตอนกลางวัน ส่วนตอนกลางคืนจะมีงานเลี้ยงเป่าเค้ก

                   ต้องให้ทันกำหนดการ เพราะอยากพาเพื่อนทุกคนไปเที่ยววันเกิดด้วยกัน กำหนดการออกเดินทางในเวลาสิบโมงเช้า ทุกคนจะต้องมารวมตัวกันครบก่อนสิบโมงให้ได้

                  คนแรกที่ถูกเชิญคือนิด ทั้งสามคนปั่นจักรยานไปหานิดที่บ้าน ชวนนิดไปเที่ยวด้วย นิดตอบตกลง หลังจากนั้นก็พากันปั่นไปชวนน้ำ จอย จ๋อม นิน พิมพ์ หมิว เอ้ แพท ทราย อุ้มและชมพู่ตามลำดับ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนผู้หญิงในชั้นเรียน ยกเว้นเพื่อนผู้ชายที่ไม่ได้ชวนมา

                    ทุกคนตกลงจะมาร่วมงานวันเกิดในตอนกลางคืนและจะไปเที่ยวด้วยในตอนกลางวัน ในส่วนของการไปเที่ยวตอนกลางวันนี้ มีบางคนที่ไม่ได้ไปด้วยคือ ทรายและแพท พ่อกับแม่ของทั้งสองคนไม่อนุญาตให้ไป น่าเสียดายมาก พวกเธอทุกคนต่างเห็นใจ ไม่เป็นไรเมื่อกลางวันไม่ได้มาร่วมงาน กลางคืนค่อยมาร่วมเป่าเค้กก็ได้ และหวังว่าทั้งสองคนจะได้มา

                      เก้าโมงเช้าเพื่อนที่ถูกเชิญทุกคนต่างมารวมตัวกันที่บ้านของสองฝาแฝด จุดหมายปลายทางที่จะไปคือเขื่อนเก็บน้ำประจำจังหวัด สวนสัตว์ที่ว่าจะไปทีแรกถูกยกเลิก เพราะเกรงว่าจะกลับมาถึงบ้านมืดค่ำ ห่วงเพื่อน ๆ โดนพ่อแม่บ่น ถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังตอนกลางคืนเพื่อน ๆ ไม่ได้มาฉลองงานวันเกิดด้วยแน่นอน

                   ลุงจันทร์กับป้าก้อยจึงพาไปแค่เขื่อนเก็บน้ำที่มีชื่อว่าหาดดอกเกดก็พอ ก่อนไปลุงกับป้าพาพวกเธอไปห้างสรรพสินค้าในเมืองก่อน ไปซื้อโทรศัพท์มือถือให้กับสองฝาแฝดเพื่อเป็นของขวัญในวันเกิด

                    แสงระวีดีใจกับพี่สาวทั้งสองคน และอิจฉาอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่ได้อะไร สักวันต้องมีแบบนี้ ต้องมีโทรศัพท์เป็นของตนเอง รอพ่อขายอ้อยก่อนเถอะ อีกไม่นานอ้อยที่พ่อแม่ปลูกไว้ก็จะได้เก็บเกี่ยวผลผลิตแล้ว

                   สำหรับวันเกิดปีนี้เจลและเจนได้มือถือกันคนละเครื่อง เป็นรุ่นโมโตโรล่าแบบพับได้ ดีไซน์สวยมาก ๆ เป็นรุ่นใหม่ที่วัยรุ่นกำลังฮิตใช้กันในตอนนี้ พนักงานขายบอกแบบนั้น แสงระวีอยากได้มากหมายใจไว้ว่าหากพ่อขายอ้อยได้จะมาซื้อรุ่นนี้ด้วยเหมือนกัน มันสวยเหลือเกิน

                    ของเจลสีชมพูของเจนสีดำ รายนี้ชอบอะไรที่เรียบ ๆ พนักงานแถมสายห้อยโทรศัพท์ให้ด้วย ซื้อเสร็จทั้งคู่ไม่ยอมให้พนักงานใส่กล่องให้เลย เอามาห้อยคอตนเองด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ

                    ในการมาห้างสรรพสินค้าวันนี้ป้าก้อยกับลุงจันทร์ไม่เพียงซื้อของขวัญให้สองฝาแฝดเท่านั้น ยังใจดีซื้อของขวัญให้เธอด้วย ในฐานะหลานสาวที่เกิดปีเดียวกันกับลูกสาว ป้าก้อยให้เลือกเอาจะเอาอะไร ทว่าคงไม่ถึงกับเป็นโทรศัพท์เช่นลูก ๆ หรอก เธอจึงเลือกเอารองเท้าหนึ่งคู่

                       หลังจากซื้อของขวัญเสร็จ ภารกิจที่สองคือพาคู่แฝดไปซื้อมอเตอร์ไซค์ ซึ่งเป็นโชว์รูมที่แม่ทำงานอยู่ ลุงจันทร์เลือกโชว์รูมนี้เพราะแม่ทำงานอยู่ที่นี่ เพราะว่าจะได้ค่าแนะนำด้วยสำหรับแม่

                   มาถึงโชว์รูมแม่เดินออกมาต้อนรับพร้อมพาเข้าไปหาพนักงาน แม่แนะนำลุงจันทร์กับป้าก้อยแก่พนักงานบอกว่าเป็นญาติกัน จะมาซื้อรถมอเตอร์ไซค์ที่ได้พูดเอาไว้ พนักงานทุกคนต้อนรับเป็นอย่างดี และ แม่ก็แนะนำเธอว่าเป็นลูกสาวด้วย

                     แสงระวียกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม ได้ยินแว่ว ๆ เข้าหูมีคนชมว่าลูกแม่หน้าตาสวย น่ารัก ทำเอาแสงระวีเขินอยู่ไม่น้อย เขินแต่เก็บอาการไว้ ขณะนี้ลุงจันทร์ป้าก้อยและสองฝาแฝดพากันไปเลือกรถที่จะซื้อกับพนักงานขาย ตนเองไม่ได้ไปด้วยขอรออยู่กับแม่ ส่วนเพื่อน ๆ ที่เหลือรออยู่ด้านนอกที่รถ ไม่เข้ามาด้วย

                    รถมอเตอร์ไซค์ที่สองฝาแฝดเลือก คือ รถระบบออโต้รุ่นยามาฮ่ามีโอ ลุงจันทร์กับป้าก้อยซื้อให้แค่คันเดียวให้ใช้ด้วยกัน เป็นรถเกียร์ออโต้รุ่นแรกออกมาใหม่สวยมาก ๆ แสงระวีมีความอยากได้ขึ้นมาอีกแล้ว ใคร ๆ จะไม่อยากล่ะ เชื่อว่าเพื่อน ๆ ที่มาด้วยต่างอิจฉาสองฝาแฝดทุกคน

                     แต่ก็แค่อยากเท่านั้น เธอรู้ดีว่าเป็นไปได้ยาก แม่คงเห็นแววตาของเธอที่มองรถของสองฝาแฝด จึงพูดกับเธอว่า ให้ขึ้น ม.ปลายก่อนแม่สัญญาจะซื้อให้ พอได้ยินแม่พูดแบบนั้นก็ดีใจจนเนื้อเต้น เผยยิ้มออกมาจากที่นั่งหน้านิ่งมาพักใหญ่

                     วันนี้ลุงจันทร์กับป้าก้อยแค่มาจองไว้เฉย ๆ ยังไม่รับรถออกไป ต้องกลับบ้านไปหาฤกษ์งามยามดีเสียก่อน ถึงจะมารับรถกลับบ้านได้ เป็นความเชื่อที่เชื่อต่อ ๆ กันมา ทว่าบางคนก็ใช้ฤกษ์สะดวก ลุงป้าไม่ได้รีบอะไรรอฤกษ์ดี ๆ กว่าถึงจะเป็นมงคล พอเสร็จธุระตรงนี้ สถานที่ต่อไปคือหาดดอกเกด เธอเข้าไปไหว้ลาแม่ และ หัวหน้าของแม่ก่อนจะขอตัวกลับ

                    เธอและเพื่อน ๆ นั่งกระบะหลัง พูดคุยโต้ลมกันอย่างสนุกสนานขณะเดินทางไปหาดดอกเกด ลุงจันทร์ขับรถมุ่งหน้าไปยังหาดที่ว่า ซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร เป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ เป็นเขื่อนดินที่ใหญ่ที่สุด งานนี้ลุงจันทร์กับป้าก้อยเลี้ยงเต็มที่

                     เมื่อมาถึงลุงจันทร์หาที่จอดรถเรียบร้อย ช่วงนี้คนไม่ค่อยเยอะเพราะไม่ใช่เทศกาล บรรยากาศก็จะดูเงียบ ๆ ถ้าเป็นช่วงเทศกาลหาที่จอดรถไม่มี ทางเดินก็เดินเบียดเสียดกัน สำหรับวันนี้สบาย ๆ แทบจะไม่มีคนด้วยซ้ำถ้าไม่รวมพ่อค้าแม่ค้าที่ประจำอยู่ที่นี่

                     จะว่าไม่มีคนเลยก็ไม่ใช่ ยังมีพวกวัยรุ่นบางกลุ่มที่พากันมาเที่ยวมาจีบกันตามซุ้มต่าง ๆ แสงระวีและเพื่อน ๆ พร้อมเจ้าภาพเดินตรงไปยังชายหาด แม่ค้าพ่อค้าที่ขายส้มตำปลาเผาเดินมาต้อนรับพวกเธอ ถือเสื่อเดินตามพวกเธอว่าจะเลือกนั่งตรงไหน สุดท้ายก็ได้ที่เหมาะและร่มรื่น คือใต้ต้นประดู่นั่นเอง

                      ป้าก้อยจัดการสั่งเมนูมากมายมาเลี้ยงพวกเธอ กินได้เต็มที่ให้อิ่มที่สุด ตอนเย็นก็จะมีงานเลี้ยงเป่าเค้กที่บ้านอีก เพื่อน ๆ ทุกคนตกลงกันว่าจะมาร่วมงานอยู่แล้ว แค่คิดก็สนุกและมีความสุขล่วงหน้ากันเลย

                     ไม่นานส้มตำสามถาดใหญ่ ปลาเผาสามตัว น้ำอัดลม ถูกยกมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมของปลาเผา และ กินปลาร้าของส้มตำหอมเตะจมูกยียวนชวนน้ำลายไหลมาก พอเมนูมาครบทุกคนลงมือรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย พูดกันหัวเราะกันเสียงดังแค่ไหนลุงกับป้าก็ไม่ว่า

                     ส่วนเจ้าภาพอย่างเจลและเจนไม่สนใจส้มตำปลาเผาเลย มัวแต่เห่อโทรศัพท์เครื่องใหม่ของตัวเอง แสงระวีจำได้ว่า พนักงานที่ขายให้เขาบอกว่าต้องปิดเครื่องชาร์จไว้ก่อน สองคนไม่สนใจเปิดเล่นใช้งานก่อนชาร์จเลยด้วยความเห่อมาก ปรายตามองพี่สาวแอบยิ้มให้กับความเห่อของ ๆ ทั้งสองคน

                     “พวกมืงถ่ายรูปกันหน่อย” ระหว่างที่กำลังทานข้าว เจลก็ชวนถ่ายรูปลองกล้องโทรศัพท์ใหม่ เจลยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพวกเธอทุกคนอย่างสนุกสนาน มีแต่คนอยากเข้ากล้องด้วย

                    “อี่เจลเห็นกูมั้ย ไม่เห็นกูเอาใหม่นะ” เตยพูดกลัวไม่ได้เข้ากล้อง

                  “เออ ๆ มืง เห็นทุกคน อี่จอยขยับมาชิด ๆ หน่อยมืง เออ ๆ ได้ละเอาแล้วนะ นึง สอง “ นับถึงสองเจลก็กดชัตเตอร์กล้องโทรศัพท์ทันที โดยเฉพาะแสงระวีมีรูปของตนเองมากที่สุด เพราะไม่ว่าจะถ่ายช็อตไหนต้องมีแสงระวีเข้าเฟรมด้วยทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นกล้องโทรศัพท์ของเจนหรือของเจล

                     เมื่อทุกคนรับประทานอาหารเสร็จ พักผ่อนนิดหน่อยเพราะยังอิ่มกันอยู่ พอรู้สึกย่อยก็พากันเช่าห่วงยางลงไปเล่นน้ำ เจนนั่งห่วงยางกับเธอ ส่วนเจลเกาะไปกับเพื่อน ๆ เสียงของพวกเธอคุยกันดังไปทั่วหาด พ่อค้าแม่ค้าก็ครึกครื้นไปด้วย เนื่องจากนาน ๆ จะมีลูกค้ามาเที่ยวที

                     บรรยากาศที่หาดดอกเกดเสียงดังไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะของพวกเธอ ซึ่งเป็นกลุ่มใหญ่กว่าใคร ๆ ที่มาในวันนี้ ไม่นานเจลก็ขอป้าก้อยเล่นเรือกล้วย แต่ไม่ค่อยมีใครอยากเล่นเพราะกลัว โดยเฉพาะแสงระวีไม่เอากะสองฝาแฝดด้วยเลย

                   สุดท้ายก็มีแค่เจล พิมพ์ อุ้ม และหมิว ที่ขึ้นไปเล่นเรือกล้วย ส่วนแสงระวีและเพื่อนที่เหลือมองดูพวกเจลเล่นเรือกล้วยอย่างเพลิดเพลิน เวลาเรือพลิกคว่ำพวกเธอก็หัวเราะชอบใจไปด้วย

                    เรือกล้วยวิ่งวนสามสี่รอบก็เข้ามาจอดเทียบท่าเพราะหมดเวลา ลุงจันทร์บอกให้เธอขึ้นไปเล่นในรอบที่สอง แต่เธอไม่เอาไม่ยอมเล่น เธอกลัว กลัวจมน้ำ กลัวเสื้อชูชีพหลุด ระแวงกลัวความคิดของตัวเองไปหมด คิดไปต่าง ๆ นานา พวกเพื่อน ๆ พากันเล่นหมดทุกคน ยกเว้นเธอคนเดียวที่ไม่ยอมเล่นเลย

                     เวลาเดินมาถึงบ่ายสามโมงเย็น ป้าก้อยเรียกให้ขึ้นจากน้ำ ได้เวลากลับบ้านกันแล้ว ตอนเย็นค่อยมาเจอกันอีกทีในงานเลี้ยงเป่าเค้ก พวกเธอเดินทางกลับบ้านทั้งชุดเปียก ๆ นี่เลย น้ำหยดลงตามตัวทำให้เม็ดทรายกระเด็นติดขาขึ้นมา พวกเธอก็ไม่หวั่น มีเพียงความสนุกสนานและความสุขอย่างเดียว ทุกคนขึ้นไปนั่งกระบะรถประจำที่ของใครของมัน เป้าหมายคือกลับบ้าน

                    แสงระวีกลับมาถึงบ้านพ่อแม่ยังไม่กลับมาเลย โชคดีที่แม่ซักเสื้อผ้าตากไว้ที่ราวข้างบ้าน ทำให้เธอมีเสื้อผ้าเปลี่ยน น้อง ๆ อยู่บ้านยายกันหมด คิดลังเลว่าจะเดินไปบ้านยายดีไหม สุดท้ายก็ไม่ไปเพราะขี้เกียจ

                  เธอขี้เกียจไปจึงนอนเล่นไกวเปลรอพ่อกับแม่กลับมาที่บ้านนี่แหละ ระหว่างนั้นก็นอนคิดว่าตนเองโตแล้วต่อไปนี้จะขอกุญแจบ้านกับแม่ไว้ อย่างวันนี้เธอไม่ได้เข้าบ้านเลย ถ้าแม่ไม่ซักผ้าไว้ก็คงไม่ได้เปลี่ยนชุดแน่นอน คงได้ใส่ชุดเปียก ๆ รอจนกว่าพ่อหรือแม่จะกลับมา ความเพลียจากการเล่นน้ำทำให้ผล็อยหลับ นานเท่าไหร่ไม่รู้จนพ่อกลับมาจากนา

                  “วี ! วีลุกเร็วลูก มานอนอะไรตอนหัวค่ำ” พ่อเดินเข้ามาเขย่าเปลปลุกเธอให้ตื่น

                 “วีง่วงนิดหน่อยอ่ะพ่อเลยเผลอหลับ” ตอบพ่อด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ลืมตาตื่นลุกขึ้นนั่งตามแรงเขย่าของพ่อ

                   “ไปทำอะไรมาถึงง่วงขนาดนี้ และ อย่ามานอนแบบนี้อีกเด็ดขาดนะ ผู้ใหญ่ไม่อยู่อันตราย ง่วงก็ไปนอนบ้านยาย ไม่ก็บ้านย่านู่น มานอนแบบนี้ผู้ใหญ่ไม่อยู่อันตรายนะลูก” พ่อบ่นเธอด้วยความห่วงใย

                     “จ้ะพ่อ ก็วันนี้วันเกิดไอ้แฝดลุงจันทร์พาไปเล่นน้ำที่เขื่อน เอ้อ ! พ่อวีขอถือกุญแจบ้านสักดอกได้มั้ย เวลาแบบนี้วีจะได้เข้าบ้านได้ วีไม่ทำหายหรอก”  ขอกับพ่อก่อน ขอกับใครก็มีค่าเท่ากัน

                    “วันเกิดไอ้แฝดเหรอวันนี้ ได้มั้ยละที่ว่าลุงจันทร์จะซื้อโทรศัพท์ให้น่ะ ส่วนเรื่องกุญแจเดี๋ยวพ่อบอกแม่ปั๊มมาให้ มานอนแบบนี้ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยไม่ได้นะ”

                      ถึงพ่อจะบ่นเรื่องเธอหลับไม่รู้เรื่องก็ยังไม่ลืมจะถามข่าวคราวหลานสาว ก็เมื่อคืนเธอเล่นอ้อนขอโทรศัพท์กับพ่อ บอกว่าวันเกิดสองฝาแฝดลุงจันทร์จะซื้อโทรศัพท์ให้พวกมัน พ่อก็ความจำดีเหมือนกันนะ ปรายตามองพ่อพร้อมพูดในใจก่อนจะตอบ

                    “มันก็ได้โทรศัพท์คนละเครื่องและก็มอเตอร์ไซค์หนึ่งคัน จองไว้เฉย ๆ ลุงจันทร์บอกรอย่าหาฤกษ์งามยามดีให้ก่อนค่อยจะมารับ “ เธอคิดว่าจะขอพ่ออีกรอบดีมั้ยเรื่องโทรศัพท์ เพราะโทรศัพท์ของเจลกับเจนสวยเหลือเกินเธออยากได้แบบนั้น