สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กสาวธรรมดาที่ครอบครัวไม่เคยดีเหมือนคนอื่นเลย เหนื่อยมากค่ะ อยู่กับป้ามาตั้งเเต่เด็กเเต่ไม่เคยมีความสุขเลยสักนิด ป้ามีลูกหลายคน มีลูกคนรองคนโตเป็นผู้หญิง เขาใช้เราเหมือนทาส เราต้องทำตามทุกวัน มีช่วงนึงที่เขาไม่คุยกับเรา เราก๋ไม่คิดจะไปง้เขาเลย เพราะมันสบายมากที่ไม่มีเขามาใช้ ใช้เราเเบบทาส เเละเขามีลูกคนเล็ก เป็นเด็กผู้ชาย ซึ่งซนมาก พูดกูพูด ไม่มีมารยาทเลย ไม่มีสัมมาคารวะเลยค่ะน่าจะนึกภาพออก มันพึ่งขึ้นป.1 ซึ้งมันถูกตามใจทุกอยาง ซื้อนู้นซื้อนี่ให้ ส่วนเราไม่เคยซื้อให้เลย ขอก็ไม่เคยให้ เราสอบได้ที่1เราไม่เคยด้เเม้เเต่คำชม เเต่เด็กคนนั้นเรียนข่อนข้างดีเเต่ไม่ถึงกับดีมาก เขาชมทั้งวันทั้งคืน ชมจนเรารุ้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เราได้กินเเค่มาม่า เเต่งครอบครัวเขาได้กินดีกันทุกวัน อยากกินอะไรก็ได้กิน พอเราจะไปซื้อบ้างเขาก็ถามตลอด เหมือนไม่อยากให้ไป เราไม่ชอบเลย เราไม่เคยได้กินหมูกะทะกับเขาเลย เขาไม่เคยชวน ซึ้งเราเคยอยู่ทีนึง เราหิวมากเเต่ไม่มีอะไรกินเพราะเขาไม่ทำกับข้าว เพราะเขากินหมูกะทะกัน ้เราต้องไปกินเศษเหลือ ไปกินหางกุ้งที่เขากินไว้เเล้ว เเละลูกชายคนเล็กเขาติดโทรศัพท์ เเต่ไม่เคยโดนว่า เเต่เราเรียนช่วยเขาทำงาน เเต่โดนว่าว่าเล่นโทรศัพท์ทุกวัน บางทีเรากลำคาน เราก็เหนื่อย จนไม่อยากทำอะไรเลย คนทีไม่มีชีวิตเเบบนี้คงไม่รู้สึก อยากได้อะไรไม่เคยได้เลยเขาบอกว่าให้ขอเเม่สิ พอเราบอกว่าเราจะขอเเม่เขากลับบอกว่าไม่ต้องขอหรอกเเม่ไม่มีตัง ทั้งๆที่เเม่เราทำร้านอาหาร ซึ่งก็ต้องมีรายได้บ้าง ภาระทุกอย่างมาตกที่เรา กวาดบ้าน ซักผ้า ตากผ้า ทุกอย่างจิงๆ เหนื่อยกว้าไปไร่ไปนาอีก #มีต่อ #ขออภัยที่เขียนยาว เพราะอยากระบายจิงๆ