ฉันหันกลับไปมอง ร่างใหญ่กำยำ ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบกลางลำตัว ที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าเปียกชุ่มน้ำฝนของเราทั้งสองขึ้นมา ทีละตัวก่อนที่จะ บีบน้ำให้ออกมากที่สุด เท่าที่เขาจะทำได้ ก่อนที่จะสะบัดๆ แล้วก็มองหาที่พาดเสื้อผ้า เพื่อที่จะตากลมไว้ จนกระทั่งเขาคว้าเสื้อชั้นใน และกางเกงในตัวจิ๋วของฉัน ที่ฉันอุตส่าห์ แอบซ่อนไว้ในเสื้อ อย่างมิดชิด

"เดี๋ยวค่ะ" ฉันร้องเสียงหลง ก่อนที่จะพยายามเดินตรงไปหาเขา

"คุณจะทำอะไร" ฉันเอ่ยถามด้วยความเขินอาย ที่เห็นของที่อยู่ในมือของเขา

"ก็จะเอาเสื้อชั้นใน กับกางเกงในของคุณไปตากสิคุณ" เขาตอบกลับมาเสียงเรียบ

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง"

ฉันเอ่ยก่อนที่พยายามจะเอื้อมมือไปคว้า สิ่งที่อยู่ในมือของเขา แต่ก็ทำไม่ได้เพราะมือทั้งสองก็เกาะกุมผ้าห่ม ที่พันรอบร่างกายของฉันอยู่ เพื่อปกปิดร่างเปลือยเปล่าที่อยู่ภายใต้ ผ้าห่มผืนใหญ่นั้น ลักษณะท่าทางของฉันในขณะนี้เลยดูประดักประเดิด เลิกลักทำอะไรไม่ถูก จนชายหนุ่มที่ยืนดูฉันอยู่สักครู่ หัวเราะออกมาดังๆ

"อ้อ.. ผมเข้าใจแล้ว.. คุณเขินผมนี่เอง" เขาพูดปนหัวเราะหึๆ ในคอ

"ไม่เห็นต้องเขินเลย ของของเมีย ผัวไม่ถือจ้า" เขายื่นหน้ามาพูดล้อเลียน เสียจนใกล้ จนทำเอาฉันหน้าฉันร้อนผ่าวไปทั่ว แดง

"คุณไปนั่งที่ที่นอนนั่นเถอะ"

เขาพูดพร้อมกับพยักหน้า ไปทางที่นอนที่เขาจัดปูเรียบไปบนพื้น ก่อนที่เขาจะคลี่เสื้อชั้นในและกางเกงในของฉันออกตากไปใกล้ๆ กับเสื้อผ้าและกางเกงชั้นในของเขา หลังจากนั้นก็หันมามองฉันที่ค่อยๆ เดินไปทรุดนั่งที่ที่นอนหลังนั้นอย่างไม่มีปากเสียงใดๆ เพราะความอ่อนเพลียที่มาจากการเดินตากฝนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้

ที่จริงแล้วเมื่อได้ถอดเสื้อผ้าชุ่มน้ำฝนออกจากร่างกาย และเช็ดตัว หัว หู ให้แห้งแล้ว ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้สึกหนาวเหมือนเมื่อครู่ และมันเป็นจริงอย่างที่เขาบอกจริงๆ

ฉันมองคุณผู้พันหมอคว้าผ้าห่มผืนใหญ่อีกสองผืน ที่เขาวางไว้บนโต๊ะทำงานตัวเล็กๆ ที่อยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง ก่อนที่จะเดินมาทรุดตัวลงนั่งชิดกับฉัน เขาคลี่ผ้าห่มผืนนึง ออกแล้วก็เอามาห่มคลุมไปที่ตัวของฉันอีกชั้นหนึ่งอย่างแน่นหนา และเช็กเพื่อให้แน่ใจว่าลมไม่สามารถเล็ดลอดเข้าไปในผ้าห่มนั้นได้ ซึ่งตอนนี้ฉันตกอยู่ในสภาพของมัมมี่ก็ว่าได้ ที่มีเพียงแต่หัวเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา

จากนั้นเขาก็คลี่ผ้าห่มผืนใหญ่อีกผืนห่มคลุมไปบนตัวของเราทั้งสองอีกหนึ่งชั้น ก่อนที่เขาจะเอามือโอบไปรอบบ่าของฉัน และดึงตัวฉันให้อิงแอบแนบหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา ภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น โดยที่ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ถึงมันไม่หนาวมากก็เถอะ แต่ก็ยังหนาวอยู่ดี และอีกอย่าง บรรยากาศแบบนี้มันต้อง

... หนาวเนื้อห่มเนื้อ... จึงหายหนาว...

ฉันขยับเอนตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ก่อนที่จะซุกใบหน้าของฉัน อยู่ที่หน้าอกเปล่าเปลือยของชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เพื่อหาจุดที่ฉันนั่งให้สบายที่สุด ทำให้เขากระชับท่อนแขนของเข้าแน่นขึ้น และมือใหญ่ที่ก็ค่อยลูบไปมาที่ต้นแขนของฉัน เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นจากมือของเขามาสู่ฉัน

"หายหนาวหรือยัง" เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเหนือศีรษะของฉัน ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงรอยกดเบาๆ ที่กระหม่อมที่มาจากริมฝีปากอบอุ่นของเขา

"ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ" ฉันตอบ แล้วจะเงยหน้าไปมองคางมนของเขา ที่อยู่ใกล้เสียเหลือเกิน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า

"คุณไม่หนาวเหรอ ห่มผ้าห่มแค่ผืนเดียวเอง ถ้าหนาวมาห่มผ้าห่มอีกผืนของฉันก็ได้นะคะ"

"แค่นี้ก็พอครับ ผมเคยชินแล้วกับความหนาว" เขาเอ่ยอย่างช้า หลังจากที่ก้มหน้ามามองสบตาฉัน ก่อนที่จะเอ่ยต่อไปว่า

"ตอนที่อยู่ที่อเมริกา ตอนหน้าหนาว ผมกับเพื่อนๆ เคยแก้ผ้าล่อนจ้อน กระโดดน้ำในทะเลสาบที่เป็นน้ำแข็งกันมาแล้ว" เขาเล่าเสียงมีความสุขมาก เมื่อได้หวนกลับไปนึกถึงสมัยที่เขายังเป็นเด็ก

"แล้วคุณไม่หนาว ไม่กลัวเป็นไข้หรือคะ"

"ในเวลาหน้าหนาว ถ้าเรากระโดดลงน้ำเย็น และขึ้นมาในเวลารวดเร็ว มันจะทำให้เลือดในตัวของเราสูบฉีดอย่างเร็ว ก็จะทำให้ร่างกายอบอุ่นได้อย่างรวดเร็ว แต่ถ้าแช่น้ำเย็นนานเกินไป จะสามารถทำให้เป็นไข้ หรือ ตายได้"

"เหมือนอย่างแจ๊คในเรื่อง The Titanic ใช่ไหมคะ ... You Jump, I Jump! " ฉันเอ่ยเสียงดัง จนเขาหัวเราะร่วนสักพัก ก่อนที่จะเงียบไปเฉยๆ แล้วก็จ้องหน้าฉันอยู่นานก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า

"คุณจำได้แล้วหรือ..."

"จำได้? จำได้สิคะ เพราะฉันดูหนังเรื่องนี้หลายรอบมากๆ ค่ะ เป็นเรื่องที่ฉันชอบมากเลยนะคะ ที่ดูเมื่อไหร่ ก็ร้องไห้น้ำตาแตกทุกครั้งไป"

ฉันตอบเขา ก่อนที่จะมองดวงตาคมที่จ้องมา มีแววสลดเล็กน้อย แล้วก็หายไป ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นดึงตัวฉันไปกอดรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง

"ม่านหมอก ผมจะทำอย่างไรกับคุณดี"

ฉันรับรู้ถึงรอยกดของคางมนที่กระหม่อมของฉันเบาๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเขาเอ่ยขึ้น โดยที่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

---------------------------------------