เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อคืนแม่เราขับรถชนต้นไม้เขากับมาบ้านเขาบอกเราว่าเขาขับรถชนต้นไม้ก็เพราะเกลียดพ่อเราเป็นห่วงมากเลยเดินตามไปที่ห้องแล้วแม่ก็ไล่เราลงมาเราบอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไปเขาอยากอยู่คนเดียวเราไม่รู้ว่าเขาทะเลาะเรื่องอะไรกัน แต่พ่อเรานะที่ผ่านมาชอบตบตีแม่มาตลอดขโมยตั้งแม่เราอยากให้เขาอย่ากันมาก แต่แม่เราทำไม่ได้เพราะยายและญาติ ๆ เราไม่ให้อย่าเพราะกลัวว่าเราจะเป็นลูกไม่มีพ่อ แต่ทุกคนไม่เคยถามเราเลยว่าเราต้องการชีวิตแบบนี้มั้ยเราเป็นห่วงแม่มากที่ต้องอยู่กับคนแบบนี้พ่อเราเขาก็รักเรานะคะ แต่เขารักตัวเองมากกว่ามีหลายอย่างเยอะมากกว่านี้ค่ะเกี่ยวกับพ่อทั้งนอกใจตบตีทำร้ายความรู้สึกแม่ข่มขู่แม่ต่อหน้าเพื่อน ๆ แต่ยายเราก็ไม่อยากให้อย่าแม่เพราะกลัวจะเสยหน้าตาในสังคมแม่เราก็เอาใจเขาเพราะว่ายายเป็นมะเร็งแม่ไม่อยากขัดใจและพี่ ๆ น้องๆก็ไม่อยากให้อย่าเพราะผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้นเพราะเขาทำงานกับญาติของพ่อเราเราเหนื่อยกับแบบนี้มากเราควรทำไงดีเราเหนื่อยกับคนรอบตัวที่เห็นแก่ตัวทั้งๆที่แม่เราทำเพื่อทุกคนไม่เคยทำเพื่อตัวเองเลยสักครั้ง แต่ทุกคนกับเห็นแก่ตัวกับแม่เราก็บอกแม่ตลอดให้ตามใจตัวเองบ้างความสุขตัวเองบ้างแม่ก็ไม่เคยทำ ส่วนเราก็อายุ20ยังเรียนอยู่ เราเรือนอยู่ต่างจังหวัดไม่ค่อยได้กับบ้าน แค่ได้อยู่ช่วงโควิดนี้ เราไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมาแม่จะเจออะไรบ้าง แม่เคยโดนพ่อเอาปืนจี้ แล้วก็ฟาดที่หน้า ตอนนั้นแม่เสียใจมาก นั่งลดเม มาหาเราที่ต่างจังหวัด เราก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้ เรื่องเมื่อวานเราก็ไม่รู้เขา ไป ทะเลาะอะไรกัน เรานอนไม่หลับทั้งคืน เราไปหาแม่แม่ก็ไม่ยอมเปิดประตู แต่พอพ่อมาแม่ก็เปิดให้ เราได้ยินเขาทะเลาะกัน เราไม่รู้จะทำไรได้ ได้แต่นอนร้องไห้คนเดียวในห้องนอน จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ได้ออกไปไหน ข้าวก็ไม่กิน น้าเรามาเคาะประตูเราก็ไม่อยากเปิด เรารู้ว่าเขาจะมาถามเรื่องแม่ แต่เขาไม่อยากไปถามแม่เอง ไม่ใช่เราไม่ห่วงแม่นะคะ เราเป็นห่วงมาก แต่จิตใจเราตอนนี้ เรายังไม่พร้อมจะรับรู้อะไรเลย เรายอมรับความจริงไม่ได้ มีหลายๆอีกมากมายกว่านี้ แต่เราไม่รู้จะพิมพ์สื่อสารออกมายังไง ตอนนี้เราทำได้แค่ นอนร้องไห้อยู่ในห้องตัวเอง เราไม่อยากเห็นหน้าใคร อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ผ่านไปเร็วๆ เราไม่อยากยอมรับอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น