เราเป็นเด็กกำพร้า พ่อทิ้งแม่ตั้งแต่แม่ตั้งท้องเราได้7เดือน พออายุได้ขวบ2ขวบ แม่ก็ได้สามีใหม่ แต่..สามีใหม่ไม่ดีอะไรเลย ไม่ทำงาน เอาแต่เที่ยวหญิง กินเหล้า แม่เราก็ตั้งท้องลูกคนที่2 พร้อมๆกับเลี้ยงเราไปด้วยอย่างลำบากมาก ไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายที่ทุ่งนา พร้อมลูกน้อย และลูกในท้อง ผ่านไปไม่นาน พอคลอด แม่ก็เลิกกับสามีใหม่ ยกลูกคนที่2ให้พ่อปู่ไปเลี้ยงเพราะยากจนมาก เลี้ยงดู2คนไม่ไหว กลับมาอยู่บ้านกับตายาย ประมาณเราเข้าอนุบาลได้มั้ง แม่ก็ได้สามีใหม่อีกคน เขารับเราเป็นลูกบุญธรรม เพราะเขาอยากมีลูกสาว เขาเลี้ยงดูเราอย่างดี ส่วนตัวเรา คิดว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆ แล้วแม่ก็ตั้งท้องลูกคนที่3 น้องเป็นผู้หญิง เขาก็เลี้ยงดูเรากับท้องอย่างดี ถึงจะลำบากมากก็เถอะจนน้องสาวของพ่อเลี้ยงที่เกลียดเรากับแม่มาก ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน เราอยู่คนเดียว น้าคนนั้นมาบอกว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆ เป็นอีกาฝาก เราในตอนนั้นยังเด็ก พอมารับรู้อะไรแบบนี้เราเสียใจมาก เราโกธรแม่ที่โกหก เกลียดตัวเองที่เกิดมามีปมด้อย แม่ด้วยความที่กลัวน้าคนนั้นมาแกล้งเราอีก เลยเอาเราไปอยู่กับตายายชั่วคราว จนเราอายุน่าจะได้9ขวบวันนึงยายเกิดป่วย แม่ต้องไปนอนเฝ้า เราต้องมาอยู่กับน้องสาวและพ่อเลี้ยง คืนนั้นพ่อเมามาก เขาถอดเสื้อผ้าจนเปลือย เราด้วยความเป็นเด็กก็ไม่กล้าพูดอะไร เขาเข้ามาดึงตัวเราไปกอด เรากลัวมาก อยากหาแม่ กลัวไปหมด สั่นไปหมด พอเขาหลับเราก็รีบลุกออกมา นั่งรอแม่ที่หน้าประตู หลังจากวันนั้นเรากลายเป็นเด็กไม่พูด เงียบๆ ไม่กล้าบอกใคร กลัวไม่มีใครเชื่อ ตั้งแต่วันที่รู้ว่า ตัวเองเป็นเด็กกำพร้า ชีวิตเราที่เคยสวยงาม มีความสุขมันหายไปหมดเลย ไปโรงเรียนก็ถูกรุ่นน้องแกล้ง โดนเพื่อนล้อบ้างว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ โดนล้อว่าบ้านเป็นกระต๊อบ จะมีใครรับรู้มั้ยว่าเราที่เป็นเด็กต้องแบกรับความเจ็บนั้น มันแย่ขนาดไหน แต่ที่แย่กว่านั้น พ่อเลี้ยงกับแม่ทะเลาะกัน แม่โดนทุบตี แม่ร้องไห้ เราได้แต่กอดน้องไว้ แล้วนั่งร้องไห้ สมเพชในชีวิตตัวเอง ยายที่เป็นคนเลี้ยงดูให้ความรักมาก ก็ป่วยเสียไปแล้ว พ่อที่เราเคารพก็เปลี่ยนไป เราอยู่กับความลำบากแบบนี้จนอายุได้15ปี พ่อแท้ๆของเราที่เราไม่เคยรู้จัก ไม่รู้แม้แต่ชื่อ มาตามหา วินาทีที่เห็นพ่อครั้งแรก เราร้องไห้ พูดไม่ออก ไม่รู้ว่ามันคือความดีใจหรืออะไร พ่อก็บอกว่าคิดถึง รักลูกแต่ไม่โอกาสได้มาเจอ จากนั้นพ่อก็ซื้อโทรศัพท์ให้เอาไว้ติดต่อกัน พาไปซื้อเสื้อป้าดีๆสวยๆ พาไปกินของอร่อย เราติดต่อจนขึ้นม.ปลาย ไม่นาน ก็เกิดปัญหาขึ้น พ่อเลี้ยงไม่พอใจที่เราติดต่อกับพ่อ เขาด่าว่าแม่รุนแรง แล้วบอกว่าจะไม่ส่งเราเรียนแล้ว จะให้เราแต่งงานกับลูกชายคนโตของเขา เขาเคยมีลูกมาแล้ว2คนเป็นผู้ชายเราเสียใจมาก ผิดหวังแบบสุดๆ เราเลยหนีออกจากบ้านไปหาพ่อของเรา พ่อเลยบอกว่า เดี๋ยวจะส่งเรียนต่อเอง จะชดเชยที่ไม่ได้เลี้ยงดูมา เราก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ แต่นั่นแหละ ชีวิตที่สวยงามมันจบตั้งแต่9ขวบแล้ว ย่าเขาเป็นคนงก ปากร้าย และไม่ชอบแม่เราอยู่แล้ว ก็มาด่าว่าเราสารพัด ตอนพ่ออยู่เขาก็ดี พ่อออกไปทำงานเขาก็ด่าเรา ทำการบ้านยังต้องใช้ไฟมือถือส่องเอา เพื่อนมาบ้านเขาก็ไล่เพื่อนเราไปหมด เราอดทนอยู่แบบนั้นจนจบม.6 ช่วงปิดเทอมก็ไปทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเรียนต่อป.ตรี ทำงานร้านอาหาร โดนพวกลูกค้าแทะโลมบ้าง ก็อดทน เพื่อเงิน ไม่ได้ไปเที่ยวเหมือนคนอื่น จนเราสอบติดครูเอกปฐมวัย เราดีใจมาก จะได้เป็นครูดั่งฝัน เราโทรหาแม่บอกแม่ว่าหนูสอบติดแล้ว เรากลับมาเยี่ยมแม่ก่อนวันไปจ่ายค่าเรียนต่อ พอกลับมาบ้านพ่อ เราก็ใจสลายอีกครั้ง เงินที่เราทำงานเก็บมามันหายไปหมด พ่อเราติดพนัน เขาเอาเงินไปหมดแล้วหายไป ติดต่อไม่ได้ ตอนนั้นเราแทบล้มทั้งยืน ความฝัน อนาคตมันถอยห่างออกไปแสนไกล เราโทรหาแม่ ร้องไห้แทบกระอัก แม่ได้แต่ปลอบและบอกว่า กลับบ้านเรานะลูก ไม่มีใครรักลูกเท่าแม่อีกแล้ว เราก็กลับมาหาแม่ ทั้งน้ำตา ผิดหวัง จุกอก เสียใจ ตอนนั้นพ่อเลี้ยงไปทำงานตปท.แล้ว เขาก็บอกให้เราไปอยู่ชลบุรีกับพี่สาวเขา ให้เขาช่วยดูแล แม่ก็พาไปส่ง เราก็ได้อยู่กับป้า ป้ามีลูก2คน หญิงกับชาย แต่อายุ30ขึ้นแล้วแหละ เราได้ทำงานออฟฟิศ ของคนรู้จักป้า เรานอนห้องเดียวกับน้าผู้หญิง นอนพื้น อยู่ไปได้ไม่นาน เรารู้สึกว่าน้าผู้ชายแกมีท่าทีแปลกๆ (เรามีแฟนเป็นทอมนะ ตอนนั้น คบแต่ทอม) แกชอบมาคุยด้วย ออกไปข้างนอกต้องชวนเราไปด้วย แต่เราระวังตัวเลยเอาหลานไปด้วย กันๆไว้ บางทีนั่งคุยโทรศัพท์กับแฟนแกก็ชอบมากวนๆให้วาง มีวันนึง เรานอนในห้องปกติ น้าผู้หญิงแฟนมาบ้านเขาก็นั่งกินข้าวคุยกันข้างนอก น้าผู้ชายแกเปิดประตูเข้ามา มานอนบนเตียงแล้วถามเราว่า หลับรึยัง เราก็เงียบ เขาก็โดดลงมานอนข้างเราแล้วพูดว่า ขอนอนด้วยนะ เขาก็มากอดเรา เรากลัวมากตอนนั้น ไม่รู้จะทำยังไง เลยนอนนิ่งๆ พอแกคลายกอดออก เราก็รีบลุกวิ่งออกนอกห้อง ไปขังตัวเองในห้องน้ำ จนตี3 หลังจากวันนั้นเราก็ไม่คุยกับใครในบ้านเลย แล้ววันนึงน้าผู้หญิงแกก็ไม่ชอบที่เราที่ลูกสาวแกมาติดเรา ชอบอยู่กับเรา กลั่นแกล้งเราสารพัด ด่าว่าสารพัด จนเราไม่ไหวจริงๆเลยโทรหาแม่ ว่าจะไปอยู่กับเพื่อนที่บางนา แต่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไม เราก็ออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ลำบากบ้าง สนุกบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่เรามีความสุขในอิสระ ส่งเงินให้แม่ ใช้ชีวิตตามความต้องการ  จนมาปี63ที่มีโควิด เราเริ่มอยากไปทำงานตปท.  เลยโทรหาแม่แล้วตัดสินใจกลับบ้านมาเรียน เราก็เรียน รอสอบ รอผล ซึ่งก็ไม่ได้ทำงาน แต่ไม่ได้แบมือขอใครเลยนะ ใช้เงินที่ทำงานมา พ่อเลี้ยงก็กลับมาอยู่บ้าน เขาเปลี่ยนไปมาก ทะเลาะกับแม่ทุกวัน ด่าเราทุกวัน เราอยู่บ้านก็ไม่ได้นิ่งเฉยนะ งานบ้านทุกอย่างเราทำหมด ไม่มีใครได้มาแคะอะไรเลย เราทำยันซักเสื้อในเกงในน้องสาว น้องเขย มีใครต้องมาทำอะไรแบบนี้มั้ย ถามหน่อย ทำถึงขนาดนั้น แต่ไม่รู้ทำไมพ่อเลี้ยงถึงอคติกับเรามากมาย แค่เราคบทอม ว่าเราเนรคุณ ไม่รักดี ไปโฆษณาทั่วบ้านว่าเราสารพัด คบทอมมันผิดหรอ เพศไหนก็ก็เลวเหมือนกันหมดนั้นแหละ ไม่ได้อยู่ที่เพศหรอก มันอยู่ที่สันดาน มีแค่แม่คนเดียวที่เข้าใจเรา ให้กำลังใจ และแม่ก็ทำได้แค่บอกให้เราอดทน รอไปตปท. อดทนไปก่อน สักวันมันต้องเป็นวันของเราเบื่อ เราอยากไปทำงานก็ไม่ให้ไป ว่าเราจะมีปัญญาทำได้สักแค่ไหน เราอยากขายของทำนุ่นนี่อยู่บ้านก็ได้ ก็ด่าว่าเราไม่มีสมอง ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร เขาเป็นอะไร อยู่บ้านก็ด่า จะไปทำงานก็ด่า ทำอะไรก็ผิด ทุกวันนี้เขาเอาแต่กินเหล้าเมามาก็ไล่เรากับแม่หนี ทวงบุญคุณกับเราทุกวัน ทั้งสงสารแม่ ทั้งสมเพชชีวิตตัวเอง เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่นายจ้างจะเรียก เมื่อไหร่จะได้ไปจากที่นี่ เมื่อไหร่จะมีความสุข 
-ท่องแต่คำว่าอดทน
-อดทนเพื่อแม่ เพื่อตัวเอง
ระบายซะยาว เป็นอะไรที่พูดกับใครก็ไม่ได้ อึดอัดจนต้องมาระบายในนี้ ตอนนี้ก็ทำได้แค่อดทน รอและรอ ได้แต่บอกตัวเอง ต้องอดทน ต้