เรามีความรู้สึกว่า เรายิ้มน้อยกว่าเมื่อก่อนจากที่เรา จากที่เราเคยเป็นคนร่าเริงหัวเราะได้สุดเสียง
ตอนนี้เรารู้สึกเราไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันเลย เรามีเรามีสังคมเพื่อนแต่เราก็ปีกวิเวกออกมาคนเดียวไม่อยากคุยกับใครไม่อยากพบปะกับใครเหมือนคิดลบกับตัวเองอยู่เสมอว่าตัวเองไม่เหมาะกับสังคมนี้สังคมนั้นทั้งทั้งที่ทุกคนก็ ก็เป็นเพื่อนที่ดีและพร้อมรับฟังเราได้ทุกเรื่อง ทุกวันหลังเลิกงาน เรากลับถึงห้องอาบน้ำเข้านอนเราก็นอนกอดตัวเองแล้วร้องไห้ไปพร้อมกับความรู้สึกที่แบบไม่เหลือใครแล้วไม่มีใครให้คำปรึกษาไม่รู้จะคุยกับใครไม่รู้จะทำอะไรไม่มีเป้าหมายในชีวิต บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราโดดเดี่ยวเศร้าแล้วก็มีอาการดาวทั้งทั้งที่ไม่มีใครมาทำให้เราเสียใจหรือมีใครมาพูดอะไรกระทบจิตใจเราเลยทุกครั้งที่เรามีอาการอย่างนี้แล้วก็จะร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเหตุผลหรือบางครั้งถึงขั้นคิดทำร้ายตัวเอง เราเป็นเราเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วหาทางแก้ไม่ได้เลยเราพยายามออกไปพบปะคนหมู่มากแต่เราก็รู้สึกว่าเราไม่มีตัวตนในที่แห่งนั้นเรายังรู้สึกว่าเราไม่สามารถทำลายกำแพง ที่กั้นตัวเราเองไว้เพื่อที่จะออกไปพบปะคนอื่นได้เต็มร้อย เคยมีคนบอกเราว่าเราคิดลบกับตัวเองเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นที่เขามีอะไรดีกว่าหรือว่าโดดเด่นกว่าเรา เราก็จะเก็บมานอยตัวเองว่าทำไมเราไม่มีเท่าเขา เลยทำให้เลยทำให้เรามีอาการเศร้าอย่างไม่มีเหตุผล อันนี้เราก็ไม่รู้ตัวเเองนะ และคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ และฉันจะมีอีกความรู้สึกหนึ่งที่วนอยู่ในหัวตลอดเวลาคือทุกครั้งที่ฉันมีอาการนอยมีอาการเศร้าโดยไม่มีสาเหตุฉันจะชอบคิดว่าถ้าฉันตายไปซักคนนึงทุกคนคงไม่เดือดร้อนอย่างมากแค่ไปร้องไห้ยืนหน้าศพแล้วหันหลังกลับบ้านหลังจากนั้นทุกคนจะใช้ชีวิตปกติเพื่อที่จะดำเนินต่อไปในแต่ละวันแต่ในทางกลับกันถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่และฉันเป็นอาการแบบนี้มันทำให้ทุกคนเป็นห่วงฉันและจะคอยระแวงเสมอว่าฉันจะทำร้ายตัวเองเมื่อไหร่ซึ่งมันทำให้ทุกคนเป็นทุกข์แล้วไม่รู้เมื่อไหร่อาการนี้ของฉันมันจะหายสู้ฉันตายไปซะยังจะดีกว่า. แล้แล้วอาการแบบนี้เค้าเรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือไม่หรือที่จริงแล้วฉันแค่คิดไปเอง