ตั้งแต่เด็กจนโตเราแทบจะเจอกับเหตุการณ์ทะเลาะในครอบครัวอยู่ตลอดแต่นั้นมันตอนเด็กเลยไม่ค่อยคิดอะไรแต่พอโตขึ้นมาความรุนแรงในครอบครัวก็เยอะขึ้นเรื่อยๆในทุกๆวันเราจะเจอแต่คำด่ารุนแรงใส่กันบ้างก็ลงไม้ลงมือกันคนในครอบครัวเราส่วนมากจะดื่มเหล้าทั้งแม่ทั้งพ่อทั้งน้าเมามาเขาก็ทะเลาะกันเองไม่น้ากับแม่ก็แม่กับพ่อไม่ก็พ่อกับน้า พอเราพูดบ้างเรากลับเป็นคนไม่ดีเป็นเด็กก้าวร้าวในสายตาเขากัน ในแต่ละวันเราแทบจะไม่มีความสุขเลยเราคิดทบทวนทุกวันว่านี้มันเป็นโชคชะตาของเราใช่ไหมทำไมนรกรึสวรรค์ถึงแกล้งเราให้เจ็บปวดขนาดนี้เราก็แค่เด็กคนนึงที่มีหัวใจมีความรู้สึกเราแบกรับไม่ไหวหรอกได้แต่ท่องว่าทนทนไม่ได้ก็ต้องทนแต่เราเริ่มหมดความอดทนเพราะเราคิดว่าครอบครัวไม่ใช่ที่อบอุ่นไม่ใช่ที่เซฟโซนที่ดีของเราถ้าเราเลือกจะเดินออกมาจากพวกเขาไปหางานทำไกลๆจะดีไหมแต่เราก็เป็นห่วงแม่เราว่าเขาจะอยู่ยังไงกลัวมีใครมาทำร้ายเขาไหมรู้สึกสับสนไปหมดเลยว่าเราจะเอายังไงกับชีวิตดี