คือตอนนี้เรียนใกล้จะจบเเล้ว เรียนบัญชี เเต่ต้องฝึกงานอีกหนึ่งเทอมซึ่งเราอยากหาที่ฝึกงานเอง พ่อกับเเม่ก็จะให้เราไปฝึกกับญาติตัวเอง (ญาติคนนี้เราไปเรียนอยู่กับเค้าตั้งเเต่อายุ 16 ) ต่อให้อาศัยอยู่ด้วยกันกี่ปีก็ไม่มีความสนิทเลย พูดคุยอะไรก็ไม่ได้ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียนเเละงาน จนเราเข้ามหาลัยเราได้เช่าหออยู่ กลับบ้านเค้าบ้างไม่กลับบ้าง เพราะเราอยู่เเล้วเราสบายใจ ไม่ต้องคิดไรเยอะเเยะนอกจากเรื่องเรียน ปิดเทอมปีสองปีเเรก เราก็ไปทำงานกับเค้านั่นเเหละ เเต่....เราเหนื่อยใจ😭 ซึ่งไม่สามารถบอกใคร เล่าให้ใครฟังได้เเม้กระทั่งพ่อเเม่ พอปีหลังๆปิดเทอมเราก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เเม่ก็มักจะบ่นเสมอเเหละว่าเราขี้เกียจทำงานบ้างนู้นนี่นั่นบ้าง จนมาถึงวันนี้ที่มันสุดเเล้วจริงๆ ถึงขั้นขนาดที่ว่าระบายกับใครไม่ได้ จุกอยู่ตรงอก ได้เเค่กรี๊ดดังๆ ร้องไห้เเรงๆ ตบหน้าตัวเองเป็นสิบรอบเพื่อให้สติยังอยู่ คือเเกก็บ่นตามเดิมเรื่องทำงานหาเงิน เราก็พูดเลยว่ามันอึดอัด เหนื่อยใจ เหมือนอยู่คนเดียว เเทบจะไม่มีใครคุยด้วยเลยเวลาอยู่ที่นั่น เค้าก็ไม่เข้าใจเรา บอกว่ามันคือข้ออ้างสำหรับเรา ให้ไปทำงานไปฝึกงานที่นั่นก็เลือกที่จะไปที่ไกลชอบทำให้พ่อเเม่ลำบาก เเกก็จะพูดเน็บๆเราหน่อย เค้าปูทางให้เราเเล้วเราก็ไม่เอา เราเลยเลือกที่จะเงียบไม่พูดเพราะพูดไปเเกก็ไม่รับฟังเราไม่เข้าใจเรา เราเเค่อยากลองเลือกทางเดินเองดู อยากออกไปเจอกับประสบการณ์ใหม่ๆ เราไม่ใช่คนเรียนดี เรียนเก่ง เราเรียนสายอาชีพมาละมาต่อมหาลัย เข้าปี1เทอมเเรกมันก็ยังไม่ยากเท่าไร พอเทอม2 เกรดเราตกลงเยอะมาก ร้องไห้วันละหลายรอบ จนอยากจะเปลี่ยนสาขาเรียนเเต่เเม่ก็บอกว่าไม่ต้องย้ายหรอกให้พยายามเเละอดทนเอา เราก็พยายามทุกเทอมอดทนทุกเทอม ร้องไห้ทุกเทอม เพราะเราไม่เก่งเหมือนลูกพี่ลูกน้อง โดนเปรียบเทียบตลอด เเต่เราก็พยายามเรียนมาจนจะจบ เราควรทำอย่างไรดีคะ? 
** เราเป็นคนชอบคิดมาก ไม่กล้าที่จะปฏิเสธอะไรกลัวพ่อเเม่ทุกข์ใจ จนเรากลายเป็นโรคซึมเศร้าเรารู้ตัวเราดีเเต่เราไม่รักษา คนในครอบครัวญาติพี่น้องไม่มีใครรู้ว่าเราเป็น เราไม่บอกใครเลือกที่จะเก็บไว้ในใจเพราะถ้าบอกไปเค้าก็หาว่าเราคิดไปเอง