กระทู้นี้จะเป็นสิ่งที่ผมเจอเเล้วรู้สึกไม่ดีเลยอยากทราบคำเเนะนำ

ผมไม่มีเพื่อนสนิท เป็นจริงเป็นจังมีเพื่อนสนิทที่พอคุยได้ แต่ก็สนิทเเบบ ครึ่งๆ กลางๆ เหมือนเเชทหนักขวาเราอยากสนิทเเต่เขาไม่ได้อยากสนิทด้วย เป็นมาตั้งเเต่ ประถม จนถึง ม.2 มันรู้เเบบผิดหวังกับชีวิตระดับหนึง อยู่ รร.ผมก็มีเพื่อนเเต่เหมือนผมจะไม่สนิทกับใคร ถึงจะบอกให้ผมตีสนิท มันก็ยากที่ผมจะทำ

เพื่อนเขาเล่นบอลกันเเต่กับเป็นผมที่เล่นไม่เป็น กลัวบอล กลัวเล่นเเล้วโดนด่า

ผมเลยมานั่งที่ศาลาเเทบจะทุกวันเเทนที่จะเล่น อยากที่จะเล่นอยู่น่ะเเต่เคยโดนด่าว่า"อ่อนเเค่รับบอลทำไมรับไม่ได้" ผมเลยเลือกที่จะนั่งดูเขาเล่นกันในเมื่อเพื่อนทุกคนมีส่วนร่วมกันเเต่ผมไม่มีสิ่งนั้น ทำให้ผมรู้สึกเเย่ในใจมากขึ้น

(ผมเหมือนโดนคนรอบข้างมองไม่เห็น)

เวลาเพื่อนผมจะไปเที่ยวหรืออะไรจะชวนกันเองก่อน โดยชวนเสร็จพร้อมไปเเต่ไม่ชวนผม เหมือนเหตุการณ์หนึง

เพื่อนจะชวนกันไปดูหนังตกลงกันเเล้วน่ะจะไปกี่โมงไปยังไง เเต่ไม่ได้ชวนผม ชวนกันไปเกือบหมดถ้าผมไม่ขอไปด้วยผมก็ไม่ได้ไปเขาชวนทุกคนเเต่ลืมผม

ทุกคนคิดว่าผมยังค่าในสายตาพวกเขาไหม

มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกเเย่เข้าไปใหญ่จากตอนเเรกผมไม่มีส่วนร่วมกับเพื่อนนึดหนึงตอนนี้ เหมือนผมไม่มีตัวตน

(จนผมต้องเข้าไปพูดว่สขอไปด้วย)

ผมเคยมีเพื่อนคนหนึงตอน ป.2ที่ผมรักมากสนิทมาก เเต่ต้องย้ายโรงเรียนจึงต้องเเยกจากกัน

ป.3ผมจึงไม่มีเพื่อนพอไปหาก็เจอเเบบเดิม

(ขอพูดไว้ก่อน อ.1-ป.1 ผมอยู่รร.เเรก ป.2ผมย้ายออก ป.3กลับมา

รร.เเรก จนถึง ม.2 ปัจจุบัน)

ทำให้ผมกับไปหาเพื่อนกลุ่มเก่าที่อยู่คนละห้องที่รู้จักกัน เเต่ผมกับโดนเมินไม่เห็นตัวตน ผมก็รู้ เเหละไม่ได้เจอกับผมนาน ผมหายจากพวกเขาไป ผมก็ไม่ได้สนิทกันเเล้ว ผมก็เลยออกมาจากตรงนั้น

ทำให้ระหว่างเรียนผมก็ยังคิดถึงเพื่อน ป.2 คนนั้นจนขึ้น ม.2 มา เหมือนที่ผมบอกเพื่อนเขาเล่นกันเเต่ผมนั่งในศาลา

ทำให้ผมรู้สึก โดดเดี่ยวเจ็บชํ้าขึ้นกว่าเดิม วันๆผมเลยอยากรีบๆปิดเทอมไป ผมไม่อยากเห็นภาพที่ผมอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใคร พอปิดเทอมมาอะไรๆก็ดีขึ้นมากผมไม่ต้องทุกข์อีกสักพักใหญ่ๆ ได้อยู่กับพ่อเเม่ เเละพี่ ผมเลย บอกพ่อเเม่ว่าอยากกับต่างจังหวัดพ่อเเม่ผมไม่ได้ว่าอะไรก็เลยให้ผมมาต่างจังหวัด พอมาต่าง

(ที่ต่างจังหวัดผมมีน้าที่ใจดีมากอยู่นั้น) จังหวัดความรู้สึกเเบบเดิมก็เริ่มกลับมา น้าๆ ผมเป็นคนใจดีมาก เเต่ยายเเกเป็นคนชอบพูดจี้ใจดำ ผมทำห้องสกปรกเเกก็บอกว่านี้ทำสกปรก ไปนอนกลับน้า เดี่ยวก็ทำบ้านเขาสกปรกไปด้วย ไม่ต้องไปหรอก นอนนี่เเหละ

(มีบ้าน 2หลัง บ้านยายอยู่

โซนขอบๆจังหวัดบ้านนอกมาก เเต่บ้านน้าผมอยู่เเถวอำเภอยังมีความจะเจริญมีเซเว่น มีความสะดวกสะบายมากกว่าบ้านยายผมจึงอยากไปนอนบ้านน้า)

ผมจึงรู้สึกเเย่มากๆว่าผมสกปรกขนาดนั้นเลยหรอ รู้แยู่ว่าอาจเเค่เเซวเล่นๆเเต่จิตใจผมที่ยํ้าเเน่ มันทำใหผม เฟลสุดๆว่าเราเป็นตัวบกพร่องหรอ เราเเย่ขนาดนั้นหรอมันไม่ดีหรอ ผมกลั้นนํ้าตาไม่อยู่จึงรีบเข้ามาร้องที่ห้อง ผมเลยมานั่งเขียนกระทู้ทำยังไงดีกับอารมณ์ตอนนี้

ผมอยากทราบทุกคนว่าผมควรจัดการกับอารมณ์ของผมตอนนี้ยังไงดี

ช่วยคอมเม้นท์กันอย่างสุภาพด้วยน่ะครับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เล่าจากใจตอน