สมัยก่อน สมัยโน้น สมัยที่อุ้มนุ่มนิ่มยังอยู่
วันนั้นมีธต. ช่วงหนึ่งเมมเบอร์หลายคน ประมาณหกเจ็ดคน เดินออกจากธต. ลงไปชั้นล่างกับเออาร์และรปภ. (สงสัยลงไปกินข้าว)
มีแถวส่งสองแถวยาวคนเยอะมาก ผมได้แต่ชะโงกดู จนเมมเบอร์เดินออกมากันหมด ผมก็เดินไปลงลิฟท์
ตอนนั้นผมไม่คิดอะไร ผมไม่รู้ว่าเมมเบอร์จะมาตรงนี้ ผมเดินไปยืนรอลิฟท์ มีคนอื่นๆยืนรอสักสองสามคน
แล้วก็ผมอีกคน สักพักรปภ. และเออาร์ก็เดินนำสาวๆหกคนที่ผมนับได้ มายืนรอตรงที่ผมยืน

ใกล้ขนาดไหนเหรอครับ?
นึกภาพนะ พาขวัญ นุ่มนิ่ม น้อนวิว และมิวนิค ยืนห่างผมแค่เอื้อมมือถึง และมีนายกับอีกคนจำไม่ได้ยืนห่างผมสักสองเมตร
คนที่ใกล้ผมที่สุดคือมิวนิค ฟุตเดียวเท่านั้น ตอนนั้นผมก็งงๆ เฮ้อ อารายว่ะนี่ ใจสั่น และมีพวกคนที่ตามถ่ายรูป ถ่ายกันใหญ่
แต่เดินตามเข้ามาจุดนี้ไม่ได้ ผมยังนึกในใจเลย นี่ถ้าถ่ายรูปได้ ผมเหมือนไข่แดงเลยล่ะ 55

ทีนี้ผมมานึกอีกทีว่าทำไมผมอยู่จุดนั้นได้ น้อนๆมาใกล้แบบน้องเดินเข้ามาหาเอง
เหตุเพราะว่า วันนั้นผมใส่เกงยีนต์ เสื้อยืดเทา แล้วก็แจ็คเก็ตสีดำ คือนึกภาพลุงยามหรือรปภ. ได้เลย
ผมถึงบางอ้อว่าทำไมน้องๆมาใกล้ผม คงนึกว่าลุงคนนี้คือรปภ. คอยดูแลพวกเธอ

เรื่องนี้ผมจะเอาไปขิงลูกหลานเลย ได้ใกล้ชิดแบบไม่มีอะไรขวางกั้น ยิ่งกว่างานจับมือ