คือเรื่องมันก็เป็นมาเรื่อยๆคือเมื่อวันก่อนๆน้องเราสอบเข้าบด.2ได้แม่เราก็แบบดีใจเราก็ดีใจเพราะส่วนตัวเราเป็นคนเรียนไม่เก่งจนตอนนี้อยู่เอกชนที่นึ่งคือในสายตาแม่เราคิดว่าเราเป็นคนไม่เอาไหนแบบแย่ไปหมดเล่นแต่เกมไม่ยอมทบทวนหนังสือเรียนไม่ยอมเก็บกวาดห้องทั้งๆที่เรากวาดห้องตัวเองจดแบบเรียนนั่นและคะเราก็ไม่ได้คิดอะไรเราก็ให้แม่มองเราเป็นคนแบบนั้นจนวันนี้แม่กับน้องไปเอาชุดนักเรียนแล้วเราเป็นคนนอนดึกอันนี้รู้ว่าแม่เป็นห่วงเพราะเรานอนดึกแต่แม่ก็แบบพูดว่าแบบเออดีใจที่น้องสอบติดแลเวก็บอกว่าเราน่าจำทำได้บ้างคือถ้าพูดรอบ2รอบเราก็โอเคแต่แม่ก็แบบพูดตั้งแต่เราม.ต้นยันม.ปลายเราก็เคยพูดแล้วว่าแบบเอออรู้แล้วทำไมต้องดูดขึ้นมาอีกแม่ก็บอกว่ามาเล่าสู่กันฟังเราฟังจนเราแบบมันเป็นปมในใจไปแล้วว่าแบบหนูโง่มากใช่มั้ยหนูขอโทษหนูก็พยายามเต็มที่แล้วในทุกๆเรื่องพยายามมากแล้วจริงๆแต่มันก็ทำไม่สำเร็จสักอย่างเราเป็นคนที่มีอะไรก็จะเก็บไว้คนเดียวแม้กระทั้งเพื่อนสนิทยังไม่รู้บางทีเราอยากร้องไห้เสียงดังๆหรือกรี๊ดออกมาแต่เราก็ไม่ทำเก็บไว้ตลอดจนเราแบบไม่ไหวจริงๆถึงมาพิมพ์ระบายออกมาแล้วเราก็พูดว่าแม่ไม่เข้าใจหนูอะมาตลอดแต่แม่ก็แบบคิดว่าเราพูดเล่นแล้วก็ชอบบอกว่าเราสตอเบอร์รี่บ้างทั้งๆที่เราพูดจริงมาตลอดแต่ก็นั่นแหละคะแม่มองเราเป็นคนแบบนั้นเราก็ไม่อยากเปลี่ยนในความคิดเราแบบนั้นมันสบายใจสุดแล้วถึงแม้เราจะไม่ชอบก็ตาม


กระทู้ยาวนิดนึ่งนะคะเพราะเราเก็บกดมาก
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ