ในฐานะเราเป็นลูกสาวและลูกคนเล็ก ไม่มีแนไม่มีครอบครัว อายุ28 ปีอยู่บ้าน กับพ่อแม่ แต่เราเลี้ยงพ่อแม่นะ ค่าใช้จ่ายต่างๆเรารับผิดชอบหมด ค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเน้ต ค่ากินค่าอยู่ ตัวเราก็มีหนี้เยอะพอควรนะ ไหนจะค่ากยศ ค่าบัตรเครดิต ค่าใช้จ่ายส่วนตัว ต่างๆนาๆ แต่ด้วยที่เราทำงานอิสระ ทำฃานส่วนตัว จะได้เงินมากเหรอน้อย ต่ละเดือนก้ไม่เท่ากัน แต่ถ้าถามว่าเดือนร้อนเรื่องเงินไหม ตอบได้แค่ คือเราต้องรับผิดชอบ ในครอบครัวอะ อยากได้อะไร แบบชิ้นใหญ่ๆซื้อไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน แต่ด้วยภาระมันเยอะ 
เรามีพี่ชายนะ เขามีครอบครัว มีลูกมีเมีย ไม่ได้ให้อะไร พ่อแม่ ในเรื่องเงิน หรือค่าใช้จ่ายต่างๆ เวลาที่เราเหนื่อย เราก้จะเหวี่ยงๆนะ แบบว่า หาเงินละภาระเยอะอะเนอะ ก้แค่พุดใส่แม่ว่า มีลูกชายนะ ก้ขอมันสิ ขอมันบ้าง พ่อแม่มักจะตอบมาทุกครั้ง ว่า เขามีครอบครัว เขาก้ต้องดูแลครอบครัว สร้างอนาคต คำนี้รู้สึกว่า เราไม่มีค่าเลย และเราก้ฝังใจคำนี้ และตัวเราละ อนาคต เราล่ะ ไม่ให้สร้าฃอนาคตเลยเหรอ แต่พี่ชายมันก้รับราชการนะ ส่วนตัวเรา จะทำไรได้ไม่มาก นอกจาก ดูแลพ่อแม่ ละเลี้ยงดูท่านต่อไป บ้านเราก้จ่าย พี่ชายก้ได้รถจากพ่อไปฟรีๆ เพราะพ่อป่วย ไม่ทำงานค่ะ ก้พักอยุ่บ้าน ขายที่บางส่วนมาปิดรถ และเจ็บใจมากที่พี่ได้ทุกอย่างโดยไม่ลงทุนอะไรเลย สังเกตุตั้งแต่โตมา พี่ชายจะได้ทุกอย่างตลอด เราหาเองทุกอย่าง แต่ถูกมองว่า ไม่มีที่ไป ใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่ทำงานเป้นหลักแหล่ง ทุกวันนี้ทำหน้าที่คือดูแลพ่อค่ะ รักพ่อมาก ถึงจะมีหนี้ ล้นหลาม แต่เพื่อให้พ่อสบายใจ เราก้ต้องทำหน้าที่ลูก 
แอบท้อเนอะ  แอบน้อยใจ เหมือนลูกชังอะ