เราอายุ 29 ปี ส่วนแฟนอายุ 35 ปี เราคบกันมา 3 ปีแล้วค่ะ แต่ด้วยหน้าที่การงานต้องอยู่ห่างกัน เจอกันเดือนละครั้งค่ะ
ก่อนคบกัน เราเคยมีครอบครัวมาแล้ว มีลูกติดมา1คนตอนนี้7ปีค่ะ
เราอยู่บ้านกับลูกสองคน มีธุรกิจส่วนตัวเป็นธุรกิจครอบครัว เกี่ยวกับการตัดเย็บเสื้อผ้า
ส่วนเค้าเอง ทำธุรกิจหลายอย่าง เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์และร้านอาหาร
(ต้องบอกก่อนเลยว่า เราไม่เคยมีปัญหาชู้สาว เราไม่ใช่คนเจ้าชู้หลายใจ)
ช่วงปีแรกเค้าก็ออกอาการหึงหวงแบบน่ารักน่าง้อนะคะ
พอเข้ามาปีที่2 คือเริ่มหนักขึ้น คือไม่อยากให้เราออกไปไหนเลย แม้กระทั่งออกไปส่งงานให้ลูกค้า คือต้องวีดีโอคอลหาและโทรตามตลอด
พอเข้ามาปีนี้ปีที่3 หึงหนักสุดๆ ถึงขนาดติดGPSในรถ ติดกล้องวงจรปิดในบ้าน ติดตามGPSมือถือ ถ้าเราออกจากบ้านจะวีดีโอคอลหาตลอด หรือถ้าเค้าไม่ว่าง ก็จะให้เราถ่ายรูปบอกตลอด ว่าอยู่ไหน ถึงไหน ทำอะไรแล้ว ทุกอย่างต้องมีหลักฐาน ถ้าวันไหนที่ลืมเก็บหลักฐานมา วันนั้นคือต้องทะเลาะกัน
เฟสบุ๊ค ไลน์ ทวิต ไอจี ติ้กต่อก เค้ามีรหัสผ่านของเรา สามารถเข้าดูได้ตลอด
วันไหนที่นอนไว ไม่ได้คุยโทรศัพท์กัน ตื่นเช้ามาอีกวัน ต้องมาทะเลาะกัน เพราะเขาคิดว่าเราไปแอบคุยกับคนอื่น ทั้งทั้งที่ในบางครั้ง เราก็บอกไปแล้ว ว่าเราไม่ค่อยสบายขอตัวนอนเร็ว สำหรับเขานั้นก็ฟังไม่ขึ้นค่ะ
แม้กระทั่งขนส่งมาส่งของที่บ้าน เค้าก็แคปภาพผ่านกล้องวงจรปิดส่งมา แล้วบอกว่าไปแอบจับมือกัน ทั้งที่เป็นภาพยืนรับของ แล้วก็หาเรื่องมาทะเลาะกับเรา

ก่อนหน้านี้เรายอมเขาทุกอย่าง เพื่อทำให้เขาสบายใจและไว้ใจเรา แต่เหมือนสิ่งที่เราทำไป กลับสร้างกรงขังให้ตัวเองสูงขึ้นไปเรื่อยๆ แทนที่จะให้อิสระแก่เราบ้าง บอกตรงๆค่ะ ว่าเราอึดอัดมาก พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงดี บางสถานการณ์ก็ได้แต่ทำตัวนิ่งเงียบเฉย
แต่ในทุกสถานการณ์ที่ทะเลาะกัน เค้าก็กลับมาง้อและขอโทษเราเอง แต่เราเริ่มรำคาญ เพราะมันบ่อยเกินไป และรู้สึกว่าเค้าทำตัวน่าเบื่อเกินไปแล้ว เราเหนื่อยใจค่ะ
ส่วนในเรื่องของหน้าที่การงานการเงิน เค้าไม่เคยขาดตกบกพร่องเลย เราเอ่ยปากอยากได้อะไรหาให้ได้หมด ไม่เคยขัดใจเรา แต่เค้าเสียแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นเองค่ะ
เราใช้ความอดทนมามากพอแล้ว ตอนนี้เหลือขีดสุดท้าย ถ้าเปรียบเป็นแบตเตอรี่ก็เหลืออยู่แค่ 2%

ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ต้องการมาระบายความในใจเป็นตัวหนังสือ😔