คือเรารู้สึกไม่ดีตั้งแต่จำความได้ แม่เราชอบใช้อารมณ์ ชอบตีเรา ตอนป.1เคยลากคอเราเพราะเราไม่ยอมไปรร. แม่อารมณ์ร้อนมาก เราร้องไห้ทุกวันเลย ตอนนี้เราอยู่ม.6แล้ว เราเหนื่อยกับเรียนไม่พอ ต้องมาเหนื่อยกับที่บ้านอีก เราเหนื่อยจนท้อ แม่ชอบด่าเราด่าทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย พอเราเล่าเรื่องที่รร.ว่าเราเจออะไรบ้างให้ฟัง ก็ไม่ฟัง แถมด่าเราซ้ำทั้งที่ไม่ผิด แม่ไม่เคยฟังอะไรเลย เราขอเงินเติมเน็ตเพราะต้องเรียนออนไลน์ก็โดนด่า บอกให้หาเอง เราก็ต้องรอจนกว่าแม่จะให้ตังค์ แต่พอเวลาแม่ไปเจอคนอื่นนี่คนละคนเลย เล่าว่าเราเป็นคนดีอย่างนู่นอย่างนี่ ทำเป็นรักเรามากต่อหน้าคนอื่น แต่พอลับหลังด่าเราอย่างเดียว ตอนเราทำงานเราให้เงินแม่ตลอดทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย พอเราให้เงินก็ไม่บ่น พอไม่มีให้ก็บ่นๆด่าๆ เรางงมาก เราก็ท้อเหมือนกัน ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งเรานั่งทำการบ้านอยู่เรียกใช้งานเรา เราบอกแป็ปนึงนะแม่ แม่ก็พูดว่าใช้อะไรไม่เคยได้ ขี้เกียจตัวเป็นขน เราก็ห้ะอะไรอีกเนี่ย แต่เราก็พยายามจะไม่อะไร บางครั้งเราเครียดจนคิดอยากจะตายนะ แต่แบบกว่าจะเกิดมาเป็นคนได้ เราก็คงต้องทนต่อไป เราแค่มาระบาย เพราะไม่มีใครรับฟังเราเลย