สวัสดีค่ะ วันนี้จะหยิบเอาเรื่องเล่าเขย่าขวัญตอนหนึ่งจากงานแปลของเราเองที่ชื่อว่า "นอนไม่หลับ" ซึ่งเราเลือกเอาเรื่องเล่าน่ากลัวๆ จากบอร์ด Reddit มาแปลให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน  โดยปกติเราจะอัปเดตวันละหนึ่งตอนในเว็บของเราเองชื่อ "นอนไม่หลับ" ค่ะ (ลิงก์นี้นะคะ) หรือถ้าใครสะดวกอ่านบน ReadAWrite ก็ลิงก์นี้ค่ะ

ถ้าอ่านแล้วชอบ สามารถตามไปอ่านตอนอื่นๆ ได้นะคะ

ปล. ก่อนแปลทุกครั้ง เราได้ขออนุญาตเจ้าของเรื่องเป็นการส่วนตัว และได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่องแล้วทั้งสิ้นนะคะ ทั้งนี้สำนวนการแปลเป็นถือเป็นลิขสิทธิ์ของเรา ห้ามก๊อบปี้ไปลงเว็บอื่น หรือเอาไปอ่านลง Youtube โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาดนะคะ 
มาเริ่มกันเลยค่ะ
--------------------------------------------------

ก๊อก ก๊อก ก็อก...

ฉันตกใจตื่นเพราะเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน นาฬิกาบนผนังบอกเวลาตี 4 แปลกจริง.. 'ตีสี่แล้ว ใครจะมาเคาะประตูกันตอนนี้?'

ฉันกับสามีอาศัยอยู่ในชนบทบทถนนที่ค่อนข้างเปลี่ยว ด้วยความที่เป็นพื้นที่ห่างไกล เราไม่มีเพื่อนบ้านใกล้เคียงและไม่ค่อยมีใครขับรถขึ้นมาที่ถนนเส้นนี้มากนัก ฉันเดินที่ประตูหน้าซึ่งทำจากไม้โอ๊คหนา ไม่มีทางจะรู้ได้ว่าใครกันที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง ฉันเข้าใกล้ประตูอีกนิดและเงี่ยหูฟัง

"ลอร่า นี่ผมเองเดวิด เปิดประตูให้ที"

เดวิดคือสามีฉันเอง ซึ่งก่อนหน้านี้เขาออกไปเยี่ยมพี่ชาย ฉันคิดว่าเขาจะค้างคืนที่นั่น เพราะพวกเขาดื่มกันบ่อย ส่วนพี่เขยฉันก็เป็นนักดื่มวิสกี้ตัวยง แต่คิดอีกที เขาอาจจะไม่เมามากเท่าไหร่และตัดสินใจกลับมาบ้านละมั้ง

'แต่เดวิดมีกุญแจบ้านนี่นา' ขนต้นคอฉันลุกซู่ 

ถึงจะดูเหมือนคิดมากไปหน่อย แต่ก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน ฉันรีบวิ่งไปหยิบมือถือมาโทรหาเดวิด แต่โทรยังไงก็ไม่มีใครรับสาย

"ลอร่า เปิดประตู! " เสียงตะโกนดังมาจากหน้าประตู "ผมเดวิดเอง! " 

ฉันไม่โต้ตอบ ทำไมเขาถึงไม่รับสายนะ

"เดินอ้อมมาเข้าประตูด้านหลังแล้วกัน" ฉันตะโกนตอบ คิดในใจว่าประตูด้านหลังเป็นกระจกทั้งหมด จะใช่เดวิดหรือไม่ใช่ เดี๋ยวจะได้เห็นกัน ฉันได้ยินเสียงหายใจหนักหน่วง อะไรก็ตามที่อยู่ข้างนอกนั่นเริ่มหายใจหอบเสียงดัง 
"ลอร่า เปิดประตูให้ผมเข้าไปที!"

ฉันยืนกรานเสียงแข็ง "เดินมาที่ประตูหลังบ้าน! " ขณะพยายามโทรหาเดวิดอีกครั้ง

"ลอร่า โทรมาทำไมตอนตี 4 เนี่ย" เสียงเดวิดงัวเงียมาตามสาย ฉันดีใจมากที่เขารับสายแต่ขนลุกเกรียวที่เสียงเดวิดในสายเหมือนคนเพิ่งตื่น ต่างกันลิบลับกับเสียงกระตือรือร้นของใครก็ตามที่ยืนอยู่หน้าประตูตอนนี้

"เดวิด! คุณอยู่ที่ไหน"

"ก็บ้านพี่ผมไง ก่อนออกมาก็บอกแล้ว แล้วนี่ตี 4 แล้วโทรมาทำไม มีอะไรรึเปล่า" เดวิดตอบด้วยเสียงออกรำคาญ

"เดวิด ตอนนี้มีใครไม่รู้อยู่ข้างนอก อ้างว่าเป็นคุณ บอกให้ฉันเปิดประตูให้" ฉันพูดรัวๆ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บอกไม่ถูก

เดวิดเงียบเสียงไปพักใหญ่"เดวิด!" ฉันตะโกน

"โทรเรียกตำรวจ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้เลย" เดวิดกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นแฝงความกังวล ตอนนี้เสียงเคาะเปลี่ยนเป็นเสียงทุบประตูโครมๆ ไม่หยุด ฉันโทรแจ้ง 911 บอกกับเจ้าหน้าที่ว่ามีคนพยายามจะเข้ามาในบ้าน พวกเขาบอกฉันว่ากำลังมา ฉันวางสายก่อนตะโกน "ตำรวจกำลังมาแล้ว!"

เสียงทุบประตูเงียบไป...
ฉันย่องไปที่ประตูพร้อมเงี่ยหูฟังแต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร ฉันก้าวถอยหลังสองสามก้าว รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ไอ้บ้านั่นคงหนีไปแล้ว อีกอย่าง ตำรวจก็กำลังมา แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงข่วนเหมือนมีใครเอาตะปูมาขูดกับกระจกอยู่หลังบ้าน ฉันย่องไปที่ประตูหลัง ระวังไม่ให้ใครก็ตามที่อยู่ข้างนอกเห็น

อะไรก็ตามที่ยืนอยู่ตรงนั้นสูงเกินเจ็ดฟุต หลังของมันโค้งงอผิดธรรมชาติ กำลังใช้เล็บยาวกว่าหกนิ้วข่วนประตูกระจกหลังบ้าน ผิวของมันซีดจางอย่างประหลาดในแสงจันทร์ ขาบิดเบี้ยวผิดรูปและแขนยาวลากพื้น มันไม่มีผมสักเส้นเดียวและส่วนที่เป็นดวงตากลับมีเพียงหลุมดำสนิทแทนที่ 

แต่ส่วนที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเธอ คือปากของมันที่แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวฉีกกว้างจนถึงใบหู

มันรู้.. ว่าฉันกำลังมองมันอยู่ มันรู้.. ว่าฉันกลัว 

หลุมดำทะมึนจ้องมองมาที่ฉัน ปากยังคงแสยะยิ้มกว้าง ก่อนกล่าวออกมาด้วยเสียงแปลกพิลึกพิลั่นที่ลอร่าไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต 

"ลอร่า นี่ผมเอง เดวิด..

..ให้ผมเข้าไปที"

*จบ*
-------------------------------
โพสต์ต้นฉบับ / เจ้าของเรื่อง: I_am_dean