"เราเลิกกันเถอะ"  เดม่อนพูดด้วยเสียงขุ่น ๆ
"หา ?  ทำไมละ...." ฉันกลืนน้ำลาย

"ก็ฉันไปชอบคนอื่นแล้วไง !!" เขาตะคอกใส่ฉัน
เดม่อนอายุสิบสี่ ผมหยักศกสีทอง สะท้อนแสงยามเย็นของดวงอาทิตย์
"ฉันไม่ดีตรงไหน !!!" ฉันตะโกน ดวงตาแดงก่ำ
เขาหันไปมองแคทเธอรีน เธอผมยาวสีดำเหยียดตรง รอรถบัสอยู่หน้าโรงเรียน
ทั้งคู่โบกมือให้กัน....

เดม่อนเบนสายตากลับมองฉันอีกครั้ง
"ก็เธอไม่สวย ร่างใหญ่ อ้วนฉุ ฉันไม่ชอบ ! บอกตรง ๆ !! เวลาเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน ฉันอายมาก !!!" 

มือขวาฉันผลักเขาเต็มแรง ร่างกายลอยไปกว่า 12 ฟุต กระเด็นติดต้นไม้ ฉันหวังว่าเขาคงไม่ตาย !! 
ฉันวิ่งกลับบ้านอย่างเร็ว ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แม้ว่านักเรียนคนอื่นจ้องมองตาค้าง ฉันก็ไม่สนใจทั้งสิ้น ไม่แม้แต่ต้องการนั่งรถบัส คันเดียวกับยัยแคทเธอรีน !!

ค่ำมากแล้ว เมื่อฉันมาถึงปราสาทเฮ็ดคิงสไตน์ ที่นี่ล้อมรอบด้วยป่าไม้ ตั้งอยู่ลึกในภูเขา  ปราสาทนี้สร้างมานานกว่า 4 ศตวรรษ แม่กับพ่อนั่งจิบกาแฟ พวกท่านเป็นแดร็กคูล่าเชื้อสายเก่าแก่ ฉันเป็นลูกเพียงคนเดียว กำลังเข้าช่วงวัยรุ่น  ฉันวิ่งผ่านพ่อแม่ไป
"เฮ้ !! เป็นอะไรไปนะ !? "พ่อตะโกนออกมา ฉันไม่ตอบวิ่งเข้าห้อง ปิดประตูดัง ปัง !!!
ขณะที่ฉันนั่งเสียใจเหตุการณ์วันนี้ พ่อกับแม่ก็เปิดประตูดังเอี๊ยด
"เคาะประตูก่อนไม่เป็นรึไง !!" ฉันตวาดใส่ รีบเช็ดน้ำตา
"ฉันบอกคุณแล้วให้เคาะห้องลูกก่อน" แม่กระซิบพลางตำหนิพ่อ
ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้อง ฉันนั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง

"เป็นอะไรไปลูซี่ ?" แม่ถาม
"เขาไม่อยากเดทกับหนู"
"ใครเหรอ" พ่อว่า
"ก็เดม่อนนะสิคะ !! เขาไม่ชอบหนู เพราะหนูอ้วน ผมหยิก  วันนี้เขาขอเลิกกับหนู และไปคบกับยัยแคทเธอรีน ก็ทำไมจะไม่ชอบละ !! เธอสวยนี่ แต่หนูขี้เหร่ ! ขนาดหนูยังปลื้มเธอเลย !!!"
"ลูกสวยออกจะตาย" พ่อแย้งขึ้น
"ก็พ่อเป็นพ่อหนู !!!! ก็ต้องพูดแบบนั้นอยู่แล้ว !!!" ฉันตะคอกใส่
พ่อถอนหายใจ
"ผู้ชายก็โลเลแบบนี้แหละ" พ่อพูด "แต่มันก็ช่วยไม่ได้นะ.... ลูกลองคิดว่าตัวเองเป็นเป็ดขี้เหร่ดูนะ สักวัน ลูกจะกลายเป็นหงส์ไง"
"แต่หนูไม่ได้อยากเป็น ลูกเป็ดขี้เหร่นี่คะ !!!"  ฉันตะโกนสวนไปทันที
"เดี๋ยวฉันคุยกับลูกเอง  คุณออกไปก่อนเถอะ" แม่หันไปบอกพ่อ

แม่นั่งลงข้างฉันที่เตียง.....
"ลูกชอบเขาเหรอ"
"รักค่ะ มันเป็นรักแรกของหนู..... แต่เขาหักอกหนู เพราะหนูอ้วน !"
"ลูกไม่อ้วนหรอก" แม่ปลอบ "อีกหน่อยลูกจะผอมลง คนเราเวลาโตเป็นสาวก็ผอมลงทั้งนั้นแหละ"
ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย....เริ่มเปิดใจ

"แม่คิดว่า ความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์ จะเป็นไปได้ไหมคะ ?"
"ได้สิจ๊ะลูก คุณยายของแม่ก็แต่งงานกับมนุษย์นะ  แม่เองก็เป็นลูกครึ่งแวมไพร์ และตัวลูกก็มีเลือดของมนุษย์อยู่ 7 ใน 10" แม่ว่า พลางจิ้มนิ้วชี้ที่อกฉัน
"เลือดของหนูคงไม่ข้น เพราะแม่สวย หุ่นดี ส่วนหนูขี้เหร่ หนุ่ม ๆ ไม่ชอบหนู นั่นละ ความจริง...."
"โธ่ ลูซี่....   นั่นไม่จริงเลย หนูเป็นแวมไพร์ที่สวยมาก ๆ และแม่ก็รู้ว่าหนูรู้สึกยังไง"
"แม่รู้เหรอคะ ?"
"รู้สิ...เราทุกคนเคยโง่ในเรื่องความรักกันทั้งนั้น" แม่ว่า "ตอนแม่มีรักครั้งแรก แม่ชอบ ลูคัส สวอนสัน อย่างจัง แต่เขาหลงใหลสาวผมสั้น แม่ก็เลยไปตัดผม...."
"ได้ผลไหมคะ ?" ฉันถาม
"หึ...." แม่หัวเราะเบา ๆ "ช่างตัดผม หั่นผมแม่ซะเหี้ยน จนถึงแค่ติ่งหู แถมเมื่อ 300 ปีก่อน น้ำยายืดผมก็ไม่มี มันหยิกฟูจนดูไม่ได้เลย.....  แถมยังแห้งแตกปลายยิ่งกว่าเดิมด้วยนะ"
ฉันกับแม่หัวเราะพร้อมกัน

"ตอนนั้น ยายของแม่ท่านบอกว่า อย่ากังวลว่าใครจะคิดกับหนูอย่างไร เป็นตัวเองก็พอ  และท่านก็บอกให้แม่บอกส่วนดีของแม่ทั้งหมด"
"แม่คงไม่ให้หนูทำแบบนั้นนะ ?"
"ทำสิลูก" แม่ยิ้ม  "พยายามหน่อยคนเก่ง....."
"เอ่อ..... หนูรักสัตว์ .... หนูชอบต้นไม้ เอ่อ......หนูร้องเพลงเพราะ และหนูเป็นแวมไพร์ ทำให้อายุยืนมากกว่า 100 ปี"
"เห็นมั้ยลูก นั่นแค่ข้อดีส่วนนึงเท่านั้นเองนะ.... หนุ่มคนนั้นเขาตาไม่ถึงเอง ลูกนะวิเศษที่สุด"
"ขอบคุณค่ะแม่" ฉันยิ้ม
"แม่คิดว่า  หนูจะมีแฟนได้อีกไหม ?"
"ได้สิลูซี่..... ชีวิตนี้ลูกจะได้พบผู้ชายอีกหลายคนเลยละ และถ้าแม่เดาไม่ผิด ลูกจะได้หักอกหนุ่ม ๆ ด้วยนะ นั่นละสนุกที่สุด"
ฉันกับแม่หัวเราะอีกครั้ง

แม่ลุกขึ้นจากเตียงกำลังเดินออกจากห้อง
"แม่คะ บางครั้งหนูรู้สึกว่าไม่ควรรักมนุษย์ เพราะสถานะ.... ของหนู เอ่อ.... ไม่คู่ควรกับเขา"   ฉันพูดตะกุกตะกัก
แม่สบตาฉัน  แววตาสะท้อนแสงสีแดงประกายม่วง
"จำไว้นะลูก ตราบใดที่เรายังอยู่บนผืนโลก ไม่มีใครแตกต่างไปจากใคร หากวัย ศีลธรรม เชื้อชาติ การศึกษา เพศ เผ่าพันธุ์  รึอะไรก็ตามมาขัดขวาง ขอให้ลูกคิดไว้ก่อนเลยว่า นั่นอาจจะไม่ใช่ความรักจริง ๆ ก็ได้"
แม่ยิ้ม ก่อนจะขยิบตาข้างซ้ายให้ฉันและเดินออกจากห้องไป......

ปล. เรื่องสั้นชุดนี้มาจาก "เวทีแฟนตาซี"
ถ้าชอบ ติดตามผลงานได้ที่นี่ครับ
https://fictionlog.co/b/5cfb48f89ccf733cbef7fd6f