ตั้งแต่ประถม ไม่เคยมีงานศิลปะส่ง ใช้แค่ระบายสีไม้เป็นอย่าเดียวแบบพอดูได้ถ้างานรีบก็ดูไม่ได้ วาดรูปไม่เป็นเลย สีน้ำ สีโปสเตอร์ สีช็อค ไม่ต้องพูดถึง
ตอนประถมรู้สึกไม่ใช่ปมด้อยเพราะกระทงจะไปลงอยู่ที่โดนด่าไม่มีงานส่งครู(ไม่ได้สังเกตว่าไม่เก่งศิปะด้วย) พอมัธยมมีความรับผิดชอบมากขึ้น เพื่อนสนิทรอบข้างเก่งศิลปะหมดเลย แต่เขาดีไม่เคยพูดว่างานเลย มีบางครั้งที่เดอะแก๊งค์ พูดว่ากันเล่นๆ แต่เราก็หัวเราะไปด้วยมีความสุขจริง มันพูดว่าไปด้วยแก้งานให้เราไปด้วยบ่นไปด้วย รุมแก้งานให้เราอยู่กันสองสามคน(งานใบงานเล็กๆ) ตลกดี มีบางครั้งที่วาดรูปสุนัขกับแมว ให้เพื่อนดูก็หัวเราะกัน เพื่อนก็สอนให้เราวาดรูปตามเพื่อนตามสเตป โชคดีที่เป็นแบบนี้ แต่ทุกปีเทอม2จะต้องเรียนศิลปะ บางวิชาต้องใช้ด้านนี้เข้ามาเกี่ยว ทุกปีก็ต้องเจอ ตอนเราทำงานก็คิดว่ามันดี แต่พอแบบไปโรงเรียนเห็นงานเพื่อนมันรู้อยู่แก่ใจว่ามันต่างกันมากอย่างเห้นได้ชัด(งานใหญ่ให้เพื่อนแก้ไม่ได้มาก) เราก็จะเสียความมั่นใจ และทุกครั้งจะถามเพื่อนในกลุ่ม ว่ามันดูแย่มั้ย ถามวนไปวนมา นึกขึ้นได้ก็ถาม จนกว่าจะถึงคาบที่ส่งงาน และพอส่งงาน เคยโดนครูวิจารณ์งานว่า ตั้งใจทำหน่อย และเพื่อนในฟ้องตั้งหลายคน เขาจะมองเราไง บางทีครูก็ไม่เข้าใจเรา เราเป็นเด็กไม่เรียนในห้องมีความเป็นตัวของตัวเองสูง แต่สนุกกับการทำการบ้านมาก ถ้าเริ่มทำไม่เสร็จก็ไม่ไปไหน ทำงานค่อนข้างเร็วมาก แต่ด้วยสิ่งที่สะท้อนในห้อง คือเราไม่เรียน และเป็นคนค่อนข้างแคร์คนอื่นจะมองว่าเราไม่มีความรับผิดชอบและบุคลิกที่แบบนั้นกลัวเพื่อนมองว่ามันแย่ เพื่อนในกลุ่มจะรู้กัน และทุกคนก็เห็นงานศิลปะ เกลียดวิชานี้ที่สุด ทำไมต้องตีเป็นคะแนนให้รุ้สึกแย่วะ ให้แก้แล้วแก้อีก พอแก้ได้ไม่มากก็โดนด่า พอไม่แก้ ก็มาพูดในห้องว่าจะแก้ไหมจะเอาแคะแนนเพิ่มไหม พูดทำไม คะแนนจะน้อยกว่าเพื่อนนะอะ พูดทำไม ถามจะเอาคะแนนไหม เอาดิเอาแน่ๆ ก็อยากได้อยู่หรอก ก็แน่สิไม่ได้เก่งมีพรสวรรค์เหมือนคนอื่นเขา