คือว่าตัวผมเองต้องคอยทำทุกอย่างได้บ้าน เพราะบ้านที่ขาดแม่ มันช่างแย่มากๆ(แยกทางกับพ่อ) ตัวผมอยู่กับพ่อ และน้องผู้หญิง 2 คน ผมต้องกับมารับภาระทั้งหมด ทุกอย่าง ตอนนี้ผมก็อายุ 23 แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกับคนอื่นเขาเลย อยากทำอะไรที่อยากทำก็ลำบากเพราะภาระหน้าที่มันขัดเอาไว้ ทุกวันนี้ทำงานเช้า-เย็น กลับมาก็คอยทำกับข้าว พับผ้า งานบ้านงานเรือนนั้นล่ะ เงินเดือนออกมาก็ต้องส่งให้แม่ ให้พ่อ ค่านักเรียนน้อง ค่าน้ำค่าไฟ ทุกคนคิดว่าผมจะเหลืออะไรอ่อ เงินเดือนออกมาไม่ถึงวัน เหลือแค่หลักร้อย ทุกวันนี้คิดแค่ว่าตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ไม่คิดอะไรมากเลย แต่เราจะคิดแบบนี้ทุกวันหรอ มันจะมีวันนึงทีเรารู้สึกแย่ ท้อ เหนื่อยบ้างล่ะ บอกตัวเองตลอด อดทนและพยายามให้มากกว่านี้ ปาดน้ำตาและสู้ต่อไป 

อยากปรึกษาทุกคนจังพอเกิดความรู้สึกนี้มีวิธีการกันแบบไหนครับ?