คือเรามีคนๆนึงที่คุยกันมานานแล้วค่ะแต่สถานะไม่ชัดเจนเลย เราทำทุกอย่างเหมือนแฟนกันเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาคือเราอยู่หอเดียวกันค่ะเค้าเป็นผู้ชายที่ดีพอสมควรนะแต่ว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีโลก2ใบค่ะเอาง่ายๆคือ เหมือนเขาจะมีผู้หญิงอีกคนอยู่นานแล้วมีก่อนที่จะมาคุยกับเราแล้วพอเราถามว่านี่แฟนหรอแล้วเขาก็ตอบมาว่าไม่ใช่แฟนแต่เป็นเหมือนคนคุยเราก็เชื่อไม่ว่าอะไรแต่พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆมันยิ่งแสดงออกชัดว่าเขาคงไม่ใช่แค่คนคุยกันเรายอมรับตรงนี้นะคะว่าเราเจ็บมากแต่เราก็รักเราไม่อยากเสียเขาไปเราพยายามไม่พูดถึงผู้หญิงคนนั้นเลยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันเราอยู่ด้วยกันเรามีความสุขกันมากเลยละค่ะ แต่ว่ามันถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับไปเรียนที่บ้านเกิดเขาแล้วเราไม่อยากห่างจากเขาเลยเพราะเราห่างเขาไม่ได้เราคิดถึงเขามากพอเขาไปเรานี่ร้องไห้หนักมากเลยค่ะ ร้องแบบสะอื้นเหมือนเด็กเลยฮ่าๆ พอเขากลับไปเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลยค่ะเราเข้าใจว่าเขามีอะไรให้ทำเยอะเลยไม่ค่อยว่างแต่นี่เราดูออกเลยว่าไม่ว่าเขาจะว่างหรือไม่ว่างเขาก็จะไม่ค่อยมีเวลาให้เราเหมือนเดิมอาจจะมีบ้างที่มาตอบแชทแต่ว่ามาแปปเดียวก็หายแต่เรานี่ก็รอเขาทั้งวันรอคุยรอโทรหาเขาแต่เขาก็ทำเหมือนไม่อยากคุยกับเราเลยเราท้อมากเราคิดถึงเขาทุกนาทีที่เราลืมตาทุกครั้งที่เราว่างเราจะคิดถึงหน้าเขาตลอดไม่รู้ว่ามันเป็นอาหารบ้าหรือป่าวแต่เราเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ เรารู้สึกว่าแย่มากเลยเวลาที่เขาเมินเราแล้วทิ้งเราไว้แบบนี้เราควรทำยังไงดีคะ รู้สึกแย่จนใจมันกระวนกระวายไม่รู้จะหาทางออกยังไงเลยค่ะ😭