ตอนนี้หนูอายุสิบห้าค่ะ มีแฟนอายุสิบสี่ หนูตกลงที่จะบอกครอบครัวตอนที่เป็นแฟนกันได้เดือนเต็ม หนูอยู่กับตายายค่ะ ยายหนูเป็นคนพูดแรง ไม่เข้าใจในการสื่อสารเท่าไหร่ วันนึงแกแอบฟังหนูคุยโทรศัพท์กับแฟน ได้ยินว่าแฟนหนูขอตัง แกก็เลยบอกแม่กับพี่ชายหนู แม่หนูก็เห็นว่ามันไม่สมควรว่าทำไมเป็นผู้ชายถึงขอเงินผู้หญิง เห็นว่าเจาอายุน้อยกว่าจะดูแลเราไม่ได้ จริง ๆ เขาก็ขอเงินหนูจริงค่ะ แต่เขาก็ขอทีละสามสิบสี่สิบในกรณีที่จำเป็นต้องใช้ แล้วเขาก็คืนให้หนูอีกเท่านึงตลอด เขาเองก็มีงานรับเป็นช่วง ๆ เขาอายุแค่นี้หาตังใช้เองได้ หนูพยายามจะอธิบายให้รอบข้างฟัง แต่ที่บ้านหนูไม่มีใครเลือกที่จะรับฟังเหตุผล กลัวตัวเองจะผิดจะเหวอ เขากลัวหนูเสียคนค่ะ กลัวจะอายชาวบ้านคนอื่น จริง ๆ หนูเกรดดีมาตลอด ตั้งแต่มีแฟนเกรดหนูไม่เคยตกจากสี่เลย หนูแก้ที่นิสัยของที่บ้านหนูไม่ได้หนูก็เลือกที่จะปล่อยผ่านเพราะหนูเองไม่อยากเถียงผู้ใหญ่ จริง ๆ หนูเคยมีแฟนมาก่อนแล้ว แต่คนนี้เป็นคนแรกที่หนูบอกที่บ้านเพราะอยากให้เขาสบายใจเวลาจะออกไปไหนมาไหน แต่กลับกันหนูก็โดนด่าโดนว่า หนูรู้ว่าอะไรมันควรไม่ควร หนูว่าหนูโตพอที่จะตัดสินใจอะไรเองได้ในหลายเรื่อง ที่บ้านเองไม่เคยไว้ใจหนูเลย หนูเข้าใจว่าทั้งชีวิตหนูอาจจะไม่ได้เจอแค่แฟนหนูคนนี้ แต่ตอนนี้หนูก็อยากให้มันโอเคที่สุด รักของเด็กคนนึงหนูว่าวัยนี้มันเป็นรักที่สดใส หนูอึดอัดใจมากเลยค่ะ พักหลังมานี้หนูร้องไห้ทุกวันเพราะที่บ้านแต่โทรตามโทรเช็ค หนูอยากให้เขาเชื่อใจกัน ที่บ้านหนูเขาไม่กลัวอะไรเลยค่ะนอกจากกลัวอายคน เขาไม่ได้ห้ามให้หนูมีแฟนแต่คำพูดเขาทุกวันทำให้หนูคิดมากขึ้นเรื่อย ๆ เลย
บอกที่บ้านว่ามีแฟนแล้ว