ทำไงดีครับ สีหน้าแม่น้องเวลาผมออกจากห้องไปเหมือนเค้าไม่ต้องการผม ผมได้แต่อยู่ในห้องคนโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยพูดกับใครเเละไม่มีใครอยากพูดด้วย
รู้สึกไม่ได้รับความรักจากใครเหมือนเค้ามองผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่มีจุดยืนในครอบครัวเเละญาติ ผมคิดว่าผมเกิดมาคงไม่มีประโยชน์อะไร โลกใบนี้ไม่ใช้ที่ของผมนอกจากความมืด ครั้งนึงผมเคยติดยาหนักจนทำร้ายตัวเอง แต่ผมได้บวชผมคิดได้ แต่เหมือนผมไม่มีโอกาสที่จะอยู่แล้วมองไปทางไหนก็มืดไปหมด
ไม่มีจุดยืนสำหรับคนอย่างผม มีที่เดียวก็ในห้องสีเหลี่ยมมืดๆ ไม่มีคนให้ระบายไม่มีคนฟังความรู้สึกผมว่าเป็นยังไง ผมไม่รู้ระบายกับใครชาติที่แล้วผมคงทำกรรมไว้เยอะ ชีวิตผมไม่มีจุดยืนเข้าหาใครไม่เป็นชอบอยู่คนเดียว ผมคิดว่าไม่มีผม ครอบครัวคงอยู่สบายมีความสุขยื้มตลอด ผมไม่สมควรมีชีวิตอยู่ฝืนอยู่ก็ไม่มีจุดยืนไม่มีใครอยากมองไม่มีใครอยากอยู่ด้วย การที่ทำให้พ่อแม่เสียน้ำตาเสียใจมากี่ครั้งนับไม่ทวนคงเป็นเวรกรรมของผมที่ไม่มีจุดแก้แล้ว เป็นแค่เด็กอายุ19ที่เคยทำผิดมามากมายที่ไม่มีใครต้องการ แม้เเต่ เพื่อน พี่น้อง พ่อแม่เเละญาติ  ชีวิตคนเราผิดครั้งหนึ่งนี้ผิดตลอดเลยหรอครับ..  
#ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วครับท้อไปหมด ไม่มีทางออก ไม่มีใครรับฟัง