ขออนุญาติระบายความรู้สึกที่อัดอั้นมานานนะคะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวค่ะ
ตอนนี้เราอายุ 22ค่ะ คือตัวตนของเราคือชอบเล่นเกมค่ะ ชอบดูคลิปเกม จนตอนนั้นเราอายุ 18ค่ะ เราคิดขึ้นมาว่า "เอ้อๆ ถ้าเราทำคลิปวีดีโอบ้าง อยากสร้างช่องเป็นของตัวเองบ้าง" เราก็เลยลองโทรไปปรึกษาแม่ แม่โอเคค่ะ แต่ด้วยความที่เราไม่ได้อยู่กับแม่ มาตั้งแต่เด็ก เราก็เลยไปปรึกษาย่าอีกคนเพราะเราอยู่กะย่า ย่าก็บอกว่า "ต้องปรึกษาป้าก่อน" นี่คือจุดประเด็นค่ะ คือป้าเป็นคนนี้เขาทำงานราชการ และเขาชอบดึงให้เราสอบเข้าราชการ แต่เราไม่ชอบเลย ไม่ชอบแบบ ไม่ชอบเลยอ่ะ เราก็เลยถามย่าไปว่า "ทำไมต้องไปบอกป้า" พอป้ารู้เรื่องเขาก็มาถามว่า "อยากทำอะไร" ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ย่าเป็นคนพูดแทน หลังจากนั้นป้าก็บอกว่า "ทำทำไม ไม่ได้เรื่องหรอก ได้เงินจริงๆหรอ ไม่น่าเชื่อ" เราก็เลยเงียบเอาไว้ และเขาก็เอาแต่พูดเสียดสีว่า "ทำงานราชการนี่เงินเดือนดีกว่าเยอะ งานแบบนั้นมันจะได้เงินรึป่าวก็ไม่รู้ หลอกเรารึป่าวก็ไม่รู้" เราก็ไม่อยากพูดอะไร แต่ในใจก็เจ็บจี๊ดอยู่นะ ที่แบบสิ่งที่เรารักสิ่งที่เราชอบ แต่คนอื่นมาบอกว่าไร้สาระมันโครตเจ็บเลยอ่ะ หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เลยขอย่า บอกว่า " หนูอยากได้คอมเครื่องใหม่ อยากเอามาทำคลิป" แต่กลับโดนบอกว่า "หาเงินซื้อเองสิ ขอแม่แกนู้น" รู้ทั้งรู้ว่าถึงขอแม่ก็ไม่ได้อยู่ดี เราก็เลยเงียบไม่พูดอะไร และเกือบทุกวันที่ได้ยินป้าพูดเสียดสีแบบนั้น จนบางครั้งก็อยากที่จะหนีๆไปให้ไกลๆ แต่ด้วยความอดทนของเรา เราเลยพยายามอดทน เรามีโน๊ตบุ๊คเก่าๆอยู่ 1เครื่อง ซึ่งมันทำอะไรแทบไม่ได้เลย แต่เราก็พยายามทำ พยายามตัดต่อคลิป แต่ก็พังเหมือนเดิม แต่เราก็ยังคงทำต่อไป วันนั้นเราจะไปที่ร้านเกมแต่กลับโดนห้ามว่าไม่ให้ไปไหน ไม่ให้ทำอะไร ทั้งครอบครัวเอาแต่ยืนยันว่า ต้องเข้างานราชการให้ได้ แต่เราสู้อะไรไม่ได้นอกจาก นิ่งและเงียบ ถึงแม้ว่าจะพูดมันออกไปตรงๆพวกเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี และเงียบแบบนี้มาตลอด จนถึงทุกวันนี้ แต่ถ้าถามว่ายังพยายามอยู่มั้ย ขอตอบว่า ยังพยายามอยู่ค่ะ ถึงไม่มากก็น้อย ยังคงพยายามให้พวกเขายอมรับสิ่งที่เราทำอยู่ค่ะ ทำในสิ่งที่เรารัก เราจะไม่ยอมแพ้แน่นอนค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่เข้ามาอ่าน
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นล่วงหน้าด้วยนะคะ
ตรงไหนที่ไม่โอเคก็ขอโทษด้วยนะคะ
และสุดท้าย ก็อยากเป็นกำลังให้ทุกๆคนนะคะ
ท้อแต่ไม่ถอย
ตอนนี้เราอายุ 22ค่ะ คือตัวตนของเราคือชอบเล่นเกมค่ะ ชอบดูคลิปเกม จนตอนนั้นเราอายุ 18ค่ะ เราคิดขึ้นมาว่า "เอ้อๆ ถ้าเราทำคลิปวีดีโอบ้าง อยากสร้างช่องเป็นของตัวเองบ้าง" เราก็เลยลองโทรไปปรึกษาแม่ แม่โอเคค่ะ แต่ด้วยความที่เราไม่ได้อยู่กับแม่ มาตั้งแต่เด็ก เราก็เลยไปปรึกษาย่าอีกคนเพราะเราอยู่กะย่า ย่าก็บอกว่า "ต้องปรึกษาป้าก่อน" นี่คือจุดประเด็นค่ะ คือป้าเป็นคนนี้เขาทำงานราชการ และเขาชอบดึงให้เราสอบเข้าราชการ แต่เราไม่ชอบเลย ไม่ชอบแบบ ไม่ชอบเลยอ่ะ เราก็เลยถามย่าไปว่า "ทำไมต้องไปบอกป้า" พอป้ารู้เรื่องเขาก็มาถามว่า "อยากทำอะไร" ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ย่าเป็นคนพูดแทน หลังจากนั้นป้าก็บอกว่า "ทำทำไม ไม่ได้เรื่องหรอก ได้เงินจริงๆหรอ ไม่น่าเชื่อ" เราก็เลยเงียบเอาไว้ และเขาก็เอาแต่พูดเสียดสีว่า "ทำงานราชการนี่เงินเดือนดีกว่าเยอะ งานแบบนั้นมันจะได้เงินรึป่าวก็ไม่รู้ หลอกเรารึป่าวก็ไม่รู้" เราก็ไม่อยากพูดอะไร แต่ในใจก็เจ็บจี๊ดอยู่นะ ที่แบบสิ่งที่เรารักสิ่งที่เราชอบ แต่คนอื่นมาบอกว่าไร้สาระมันโครตเจ็บเลยอ่ะ หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เลยขอย่า บอกว่า " หนูอยากได้คอมเครื่องใหม่ อยากเอามาทำคลิป" แต่กลับโดนบอกว่า "หาเงินซื้อเองสิ ขอแม่แกนู้น" รู้ทั้งรู้ว่าถึงขอแม่ก็ไม่ได้อยู่ดี เราก็เลยเงียบไม่พูดอะไร และเกือบทุกวันที่ได้ยินป้าพูดเสียดสีแบบนั้น จนบางครั้งก็อยากที่จะหนีๆไปให้ไกลๆ แต่ด้วยความอดทนของเรา เราเลยพยายามอดทน เรามีโน๊ตบุ๊คเก่าๆอยู่ 1เครื่อง ซึ่งมันทำอะไรแทบไม่ได้เลย แต่เราก็พยายามทำ พยายามตัดต่อคลิป แต่ก็พังเหมือนเดิม แต่เราก็ยังคงทำต่อไป วันนั้นเราจะไปที่ร้านเกมแต่กลับโดนห้ามว่าไม่ให้ไปไหน ไม่ให้ทำอะไร ทั้งครอบครัวเอาแต่ยืนยันว่า ต้องเข้างานราชการให้ได้ แต่เราสู้อะไรไม่ได้นอกจาก นิ่งและเงียบ ถึงแม้ว่าจะพูดมันออกไปตรงๆพวกเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี และเงียบแบบนี้มาตลอด จนถึงทุกวันนี้ แต่ถ้าถามว่ายังพยายามอยู่มั้ย ขอตอบว่า ยังพยายามอยู่ค่ะ ถึงไม่มากก็น้อย ยังคงพยายามให้พวกเขายอมรับสิ่งที่เราทำอยู่ค่ะ ทำในสิ่งที่เรารัก เราจะไม่ยอมแพ้แน่นอนค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่เข้ามาอ่าน
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นล่วงหน้าด้วยนะคะ
ตรงไหนที่ไม่โอเคก็ขอโทษด้วยนะคะ
และสุดท้าย ก็อยากเป็นกำลังให้ทุกๆคนนะคะ