ถึงกับล็อกอินมาตอบ  มันเป็นปมในใจมากเรื่องกับข้าว  ที่บ้านเราค้าขาย  แม่ไม่ชอบทำกับข้าว ทำก็แค่อย่างเดียวก็พอกิน  เราก็ไม่สนใจเรื่องนี้ กินอะไรก็ได้  แต่พ่อเราไม่เป็นอย่างนั้น

ตั้งแต่เราพอใช้งานได้สิ่งที่พยายามที่สุดคือการให้ทำกับข้าว ทำต้องมีจืด มีผัด มีเผ็ด มีทอด ต้องอุ่นให้ร้อน  แล้วก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอกินสบายๆ  แม่เราเป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัวจ่ายทุกอย่าง พ่อไม่จ่ายอะไรเลยทั้งที่มีงานประจำ

ทำอาหารคนเดียวเสียเวลามากๆ   เจอหน้าก็พูดถึงแต่อาหาร มีกี่อย่าง มีกับข้าวมั้ย ไม่สนใจว่าเราจะต้องทำอะไร  จะทำการบ้าน  จะต้องอ่านหนังสือสอบมั้ย  พอบอกว่าอ่านหนังสือไม่ทันซื้อกินไปก่อน  ก้พูดแบบเห็นแก่ตัว ว่าทำแค่แปบเดียวก็ได้กิน

เจอหน้าไม่มีอะไรพูดถึงเลยนอกจากอาหาร กับข้าวซ้ำก็ไม่กิน กินไม่ได้ เหลือทิ้ง  จะให้ทำแต่กับข้าวเช้ากลางวันเย็น  เพราะแกมาจากครอบครัวจีนที่ใช้แต่ลูกสาว   โกวเราก็ทำแต่กับข้าวยันตาย

เราทำอย่างนี้มา 20 ปี แล้วมีเหตุการณ์ที่รุ้สึกความรู้สึกขาดสะบั้นไปเลย  หมาที่เลี้ยง 3 ตัวรุมกัดแมว เราให้พ่อช่วยกันจับ แกยืนดูไม่ช่วย แมวโดนกัดจนขาดใจตายต่อหน้าเลย  ทั้งที่จะช่วยก็ได้ เราก็อ๋อเรานี่ทำอาหารให้คนแบบนี้กินเหรอนี่  ไม่เคยสนใจเรา ขออะไรก็ไม่ได้  ไม่ทำอาหารก้ไม่พอใจ

เราเลิกทำอาหารเด็ดขาด แม่เราก็กินง่ายๆไม่เคยทุกข์ร้อนอะไร เรารู้สึกเวรกรรมในชีวิตมันหมด  ความไม่พอใจของพ่อทำอะไรเราไม่ได้อีกต่อไป  เรารู้สึกโครตมีความสุข  เราไม่ได้กินยากแต่ชีวิตเราลำบาก ติวหนังสือดึกไม้ได้ ต้องทำแต่กับข้าวๆ

พ่อไม่พูดกับเราอีกถ้าไม่จำเป็น  เราก็เหมือนกัน  แต่เรามีความสุขไม่ลำบากอีกต่อไป  เราพลาดโอกาสในชีวิต เพราะเาเวลาไปลงกับกับข้าวนี่แหละ  และผู้ชายคนไหนที่มาจีบเราแล้วมีพฤติกรรมแบบพ่อเรา  เรื่องมากเรื่องกินอยู่ เราเลิกทันที  นิสัยดีแค่ไหนก็ไม่เอา

แต่คนชอบทำอาหารก็มีนะ อย่างว่าครอบครัวใครครอบครัวมัน