แหม นึกว่าตัวเองเมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้วมาตั้งกระทู้
เราก็เป็กนคนเงียบๆ ค่ะ มีเพื่อนไม่กี่คนในชีวิต จนไม่แน่ใจว่า ตัวเองมีเพื่อนที่สนิทกันจริงๆ หรือเปล่า
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่เคยมีปัญหากับความเงียบของตัวเอง
จนกระทั่งถึงวัยหนึ่งมันมีหลายเรื่องราว เรื่องงาน เรื่องแฟน และต่างๆ
ทำให้เราต้องกลับมาตั้งคำถามแบบคุณ
คือตัวเรามีปัญหากับแฟนที่คบกันมาหลายปี หนึ่งในปัญหานั้นคือ เราเงียบเกินไป
เขาบอกว่า บางครั้งเหมือนอยู่กับเราแล้วเราหายไปเฉยๆ
อีกอย่างคือตัวเราเองก็อยากเติบโต อยากทำงานได้หลากหลาย
ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องอาศัยทักษะการพูด เราเลยพยายามฝึกให้ตัวเองพูดมากขึ้น
...
เราอยู่ในวังวนของการค้นหาตัวเราอีกคนสักระยะ แล้วก็พบว่า
มันเหนื่อยค่ะ ถึงเราจะฝึกได้ แต่เราก็หนีไม่พ้นความเป็นตัวเองอยู่ดี
จริงๆ เราก็เป็นเรานี่แหละ เป็นอีกคนไม่ได้หรอก คนเรามันพัฒนะกันได้นะ
แต่ต้องพัฒนาบนพื้นฐานที่ยังเป็นตัวเรา ไม่งั้นเราจะอยู่แบบฝืนๆ และไม่มีความสุข
เราค้นพบว่า ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหน แฟนเราคนนั้นก็จากไปอยู่ดีแหละ
สุดท้ายแล้วเขาก็แค่ไม่รักเราแล้ว ส่วนเรื่องการพูดกับหน้าที่การงาน
บางงานเราไม่ต้องพูดมากหรอก แค่พูดเป็นก็พอ
แล้วมันก็ยังมีการงานอื่นอีกเยอะแยะที่จะพาเราเติบโตได้
โดยที่เราไม่ต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนพูดมาก
เราก็ยังพัฒนาตัวเองในด้านอื่นๆ ได้เรื่อยๆ
...
เอาจริงๆ การเป็นคนไม่พูดของเรา ก็ไม่ได้สร้างปัญหากับเราหรอก
กับเรื่องเพื่อน มีการพูดกันมาในกลุ่มเพื่อนตลอดว่า
แค่มีเรานั่งเฉยๆ ไม่ต้องพูดอะไร มันก็สบายใจละ
เราเป็นฝ่ายรับฟังเพื่อนตลอดค่ะ มีเพื่อนหลายคนชอบมาปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต
ซึ่งเราก็ชอบหน้าที่นี้นะ หน้าที่เพื่อนที่ดี แค่นั่งฟังเพื่อนก็พอ เหมาะกับเรามาก
...
ร่ายมาตั้งยาวแค่จะบอกว่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เป็นคนพูดน้อยก็ไม่เป็นไร
พูดไม่เยอะ แต่หวังดีมาก คนอื่นเขารับรู้ค่ะ เป็นตัวของตัวเองดีกว่า
เพื่อนไม่ต้องมีเยอะก็ได้ เอาที่เขาและเราสบายใจที่จะคบกัน
ปัจจุบันก็เลยมีทั้งเพื่อนคุณภาพ และแฟนคุณภาพ แบบที่เขารับเราได้ในแบบที่เป็นเรา