ตอนนี้อยู่กับสามีมา7ปี มีลูกด้วยกัน2คน  เมื่อก่อนเขาดีมากดีจนเรารู้สึกโชคดีที่เรามีเขาเข้ามาในชีวิต เวลาเราร้อนเขาจะเย็นเขาใส่ใจเรา และใส่ใจลูกมากๆ คือเอาง่ายๆเขาดูรักเราและลูก และเราก็รักเขามากไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเขาจะนอกลู่นอกทางเพราะเราไว้ใจกัน แต่พอนานไปอ่ะคะอะไรก็เริ่มเปลี่ยน เริ่มจากเขาเปลี่ยนงานใหม่งานของเขาต้องออกตรวจร้านไปทั่วทุกจังหวัดแล้วแต่ตารางงานวันนี้ลงเข้าร้านไหน เอาจริงๆเราพอจะรู้ชะตาตัวเองว่าต้องเจออะไรถ้าเขาทำงานที่นี่ แต่ยังไงก็ห้ามไม่ได้เพราะงานมันหายาก แรกๆที่เขาไปทำก็เหใือนจะไม่เป็นแบบที่เราคิด คือเขาไปทั่วเขาต้องเจอใครต่อใครมากมาย และใครต่อใครก็คือเด็กในสาขาที่เขาไปนั้นแหละค่ะ ทุกเดือนต้องมีค้าง1อาทิตย์ เขาก็ทำกับเราปกตินะคะในช่วงแรกสนใจไปทำงานจะโทรมาหาทักมาบอกถึงแล้วไปที่ไหนพักก็จะโทรมาหา แต่พอสักพักเขาเริ่มห่างการโทรการทัก เราก็คิดในทางที่ดีว่าเขาทำงานแหละ แต่คือคำว่าห่างของเขาคือ พักไม่แม้แต่จะทักทั้งที่เขาก็ออนเฟส ไม่โทร ไปค้างก็ไม่โทรไม่ทัก ถ้าเราไม่โทรหรือทักไปเขาก็เงียบไปเลย จนบางทีเราน้อยใจส่วนมากจะน้อยใจคือช่วงที่เขาไปค้างเขาไม่คิดที่จะโทรมาหาเราและลูกเลยหรอ เกือบทุกครั้งที่จะเถียงกันในสายเพราะเรื่องนี้ และเขาจะเป็นคนตัดสายและไม่รับสายเรา🥲 เราอาจดูเหมือนงี้เง่านะคะแต่เราน้อยใจที่ว่าทำไมเธอไปค้างเธอไม่โทรหรือถามหาลูกเลยหรอ โทรหาก็ไม่ค่อยรับสาย ดวลารับสายก็คุยแปปเดียววางบอกจะไปกินข้าวจะไปอาบน้ำ แต่เฟสออนตลอดเวลา ในหัวเราคิดตลอดที่เขาทำคือเขามีคนอื่น จนเขากลับมาเราเช็คมือถือจนเจอและมันก็จริงคือเด็กสาขาที่เขาไปเข้าตรวจเราจับได้ก็ทะเลาะกันแต่เขาไม่ว่าเราเขาขอโทษขอโอกาส เราก็เสียใจมากแต่ยอมรับว่ารักเขาเราเลยให้โอกาสและให้อภัย ทุกอย่างเหมือนดีนะคะ แต่รู้มั้ยตลอดเวลาเราจับได้แบบนี้เรื่อยๆมาจน7ปี ตลกใช่มั้ยคะ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ตลอดเวลา เขาไม่สนใจเราไม่พอกับลูกเขาก็เปลี่ยนไปที่เปลี่ยนคือการใส่ใจลูกจากคนรักลูกมากใส่ใจลูกมากก็ห่างกับลูก ไม่ค่อยเล่นกับลูกเหมือนที่เคยทำจนลูกไม่สนิทด้วย ทำเหมือนเราไม่อยู่ในสายตาอยากกลับบ้านตอนเช้าก็กลับทั้งที่เราพูดตัดขาดความสัมพันแต่เขาก็เลือกที่จะออกไป  เราไม่มีความสุขเราอยู่กับความระแวง เวลาเขาทำแบบนี้เราก็ยิ่งเหมือนคนบ้าเราจะยิ่งอยากให้เขาต้องเลือกเราโวยวายเหมือนคนบ้านั่งร้องไห้พูดความในใจเขาก็มองงี้เง่าน่ารำคานไปหมด เราไม่รู้ว่าเขามองเราเป็นเมียหรือมองเราเป็นควายเป็นของตายที่ทำแบบนี้เรื่อยๆ เรายอมปรับหาเขา เขาเดือดร้อนหรือมีปัญหาเราคอยช่วย ไม่เคยมองข้ามความรู้สึกเขาไม่เคยมีความลับกับเขา เราทำอะไรเรานึกถึงเขาคอยบอกเขาเองตลอดเพื่อความสบายใจ แต่เขาโกหกปิดบังทุกเรื่องแม้กระทั้งเรื่องเงิน เราบอกให้เขาเลิกกับเราไป เราปล่อยให้เขาไปแต่เขาก็เอาแต่บอกว่ารักเราและไม่เลิก และขอโอกาส และ7ปีที่จับได้คำนี้จะพูดตลอดสัญญาจะไม่มีอีกแล้วครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ!!! ถ้าเขารักเราสักนิดเขาคงไม่ทำ เราเองที่โง่ที่รู้ตัวมาตลอด แต่โง่เอง เขาทำขนาดนี้กับเรา แต่เราก็ยังทน เขาไม่เห็นค่าความรู้สึกเราด้วยซ้ำ  เรายอมรับว่าเราโง่เราไม่กล้าพอที่จะปล่อยเขาเราถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้เราคิดแล้วคิดอีกว่าเราควรออกมาตั้งหลักจากจุดไหนดี เพราะ7ปีเราคิดว่ามันนานมากพอแล้วที่ต้องทน นั่งมองหน้าลูกก็ถามกับตัวเองจะทนไปเพื่ออะไร อยู่กันไปก็ไม่มีรัยดีขึ้นถ้าเขารักเรากับลูกเขาก็คงไม่กับไปทำสิ่งเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอก ทั้งที่เขารู้ว่ายังไงเราก็เจ็บเขาก็เลือกที่จะทำ เราอยากขอแนวทางอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็น อยากขอกำลังใจ ตอนนี้เราเคว้งมาก ตอนนี้สิ่งที่เราทำคือเราพอแล้วจากที่เราตามเขาจิกเขา เราปล่อย เพราะตามไปเราก็เจ็บมีค่าเท่ากัน
***เราเพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกขออภัยด้วยนะคะบางทีเรียบเรียงไม่ดี อาจจะอ่านยากและบรรยายไม่ละเอียด แต่มันอยากระบายจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ