สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องทุกข์ร้อนในมานานมากแล้ว เราโดนครอบครัวบงการชีวิตมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุ14จะ15แล้วค่ะ คือตอนแรกเลย ตอนเด็กๆเราไม่คิดอะไรเลย เราคิดแค่ว่ามันอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นห่วงเรา เราคิดแบบนี้จนถึงม.2เทอมแรกค่ะ จนเราได้เจอเพื่อนๆที่แบบอยู่โลกภายนอกมาเยอะแบบว่านางเที่ยวค่อนข้างบ่อย แต่ครอบครัวอนุญาติตลอด จะเรียกง่ายๆเลยคือครอบครัวนางปล่อยอ่ะค่ะ พอเราได้ยินที่เพื่อนเล่าแบบนั้นเราเลยหันกลับมามองที่ตัวเอง ว่าทำไมเราถึงออกไปเที่ยวไหนไม่ได้เลย ทำไมนะ? จนวันนึงค่ะ เรามีแฟนที่อยู่ในเมือง(ในเมืองอำเภอนะคะ เราอยู่อำเภอที่ไกลรร.เราค่ะ ทางบ้านเราเรียกว่าบ้านนอกค่ะ) คือเราได้ออกไปเที่ยวกับแฟน กับเพื่อนๆ ในที่ต่างๆ คือเรามีความสุขมากเลยๆเลยค่ะ แต่พอเรากลับบ้านความสุขมันก็หายไปเลย ทางบ้านก็ด่าว่าเราทั้งๆที่เราก็ขออนุญาติจากเขาแล้ว
พอหลังๆมา เราเริ่มมีการนำของมาขายค่ะ แล้วเราขอแม่เราว่าเราอ่ะจะไปเอาของที่เพื่อนนะไปกับอา แต่แม่บอกว่า’ไม่ต้องไป จะไปก็ให้ป้าพาไป เดี๋ยวก็พากันเที่ยวอีก’ เราอธิบายให้แม่ฟังแล้วแต่แม่ไม่ฟังเลยค่ะ พอสักพักป้าเราก็เปิดประตูเข้ามาด่าเราว่าแบบ ‘นี่อีกแล้วหรอครีม ตลอดเลยนะอ่ะ ตัวเฮงซวยของบ้านจริงๆ แม่ก็เหนื่อยก็ไม่ทำให้แม่ไม่สบายใจอีกเนาะ จริงๆเลยอ่ะ แล้วของที่จะไปเอาจะไปเอาที่ไหน เดะกูพาไปเอา อีตองไม่ต้องชวนมันไปไหน พอๆกันเลยสองคน’  คือเราโดนด่าแม้กระทั้งลูกของป้าที่อายุน้อยกว่าเราปี2ปี คือเราไม่รู้จะทำไงแล้วจริงๆ มันท้อมาก คือเราอยากได้ชีวิตที่เป็นของเราจริงๆที่ไม่มีใครคอยบงการ เราเหนื่อยมากๆเลย😿