ตั้งเเต่เด็กจนโต
ไม่เคยมีคําว่าครอบครัวสุขสันต์
จนอายุ13ปีพ่อเเม่เเยกทางกัน
เราอยู่กับเเม่ช่วงหลังๆมาเราไม่ค่อยพูดเท่าไหรเพราะก่อนพ่อเเม่จะเลิกกัน
มันมีปมหนึ่ง เราถูกญาติคนหนึ่งข่มขู่เอาเงินทุกครั้งจนพ่อจับได้ จากวันนั้นครอบ
ครัวเรากับญาติคนนั้นมองหน้ากันเเทบไม่ติด
ทีเพียงเเม่เท่านั้นที่ยังคอยไปมาหาสู่เขา

เเม่บอกเราโง่ให้เขาข่มขู่เเต่เเม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเราเลย มันบอกไม่ได้
เราไม่กล้าบอกเรากลัว

วันที่พ่อเเม่เลิกกันเราชอบนั่งร้องไห้ในห้อง
ห้องคนเดียวคอยถามตัวเองว่าพ่อเเม่รักไหม วันเดือนผ่านไปเทศกาลต่างๆไม่มีความสุขจนเลื่อนมาวันเกิดเราที่ถูกลืม

ความรู้สึกมันว่าเปล่าไปหมด
เราพยายามสอบได้ที่1 จนมันก็ได้บางครั้ง
หากเราหลุดออกมาจากอันดับที่1เเม่เเละญาติคอยเปรียบเทียบเเละซํ้าเติมตลอด
ทั้งที่เราทําตัวดีไม่ดื่มไม่เที่ยวไม่ทําตัวเหลวไหล

เราเหนื่อยที่ต้องร้องไห้
เราเหนื่อยที่ต้องปั้นหน้ายิ้มก่อนเข้าบ้าน
หลังกับมาจากโรงเรียน

เหนื่อยใจไปหมดทุกอย่าง

ตอนนี้เราอายุ14 ความรู้สึกคืออยากอยู่คนเดียวเเละเราไม่รู้ว่าเป็นอะไร
เราเกียจการสัมพัสจากผู้อื่นขนาดหลานยังไม่กล้าที่จะให้เขาจับมันถึงขั้นต้อง
ไปล้างมือออกเลยเเต่เราก็ไม่กล้าที่จะบอก
มันอาจจะเป็นช่วงที่เราเข้าสู่วัยรุ่นมั้งที่อยากมีพื้นที่ส่วนตัว

(เม้นสิ่งต่างๆที่ทําให้คลายเครียดหน่อย
เราควรจะทํายังไงกับความรู้สึกนี้ดี)

---