เราเป็นเด็กตจว.ที่มาเรียนกทม. ที่รู้สึกไม่ชอบตัวเองตอนนี้ที่เป็นอยู่มากๆเลย ตั้งเเต่เรียนมัธยมมา จนถึงตอนนี้เราเป็นเด็กที่รู้สึกว่าไม่สนุก หรือรู้สึกดีกับชีวิตวัยนี้เลย  เเละรู้สึกว่าที่เราทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่ใช่ตัวเองเลย จะมีความคิดที่เป็นปัญหากับตัวเองมากๆ ซึ่งเเตกต่างจากเพื่อนที่เป็นรุ่นเดียวกัน ที่เค้าดูมีความสุขสนุกกับชีวิตนักเรียนพอตอนนี้เรานึกกลับไปตอนเรียนม.ต้น ว่ามีช่วงเวลาไหนบ้างที่เรามีความสุขตอนนั้นกิจกรรมที่ทำกับเพื่อนที่ทำตอนนั้นมันไม่ตลกเเต่พอนึกเเล้วมีความสุข ซึ่งไม่มีเลยเพราะเรามุ่งหน้าเเต่เรียนพ่อเเม่พูดไรเราทำตามทุกอย่างถึงเราจะไม่โอเคหรือยังไงเราก็จะเงียบเพราะไม่อยากให้มีปัญหา อาจจะเป็นเพราะครอบครัวเรามีปัญหาในอีกหลายๆเรื่องด้วยที่รู้สึกว่าปัญหา ซึ่งปัญหาเหล่านี้ที่เป็นอยู่มันก็เยอะพออยู่เเล้ว

   จนจบม.3 เรารู้สึกว่าการอยู่กับครอบครัวไม่มีความสุขพ่อเราหวงเรามากห้ามทุกอย่างอาจเพราะเป็นเด็กผญ. เเต่เราเป็นวัยรุ่นอยากทำอะไรที่มันสนุกที่เพื่อนเค้าทำกัน เเต่เราทำไม่ได้เลยวันๆ ได้เเต่เรียนไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย เราเลยตัดสินใจไปเรียนกทม. ห่างไกลครอบครัวไปเจอชีวิตใหม่ เผื่อทีอะไรที่เป็นอยู่มันจะดีขึ้น เเต่พอเราไปเจอรร. ใหม่เป็นเด็กใหม่เจอเพื่อนใหม่เรารู้สึกว่านี้ไม่ใช่ที่ของเรา รู้สึกคิดถึงเพื่อนเก่ามากโครตเสียดายที่ไม่ได้จบพร้อมกันทำอะไรสนุกด้วยกัน อยากจบพร้อมพวกมัน เเต่มาตอนนี้มันย้อนกลับไปไม่ได้เเล้ว

อีก 2 ปีเราก็จะขึ้นมหาลัยเเล้วเลยรู้สึกเสียดายวันเวลาที่เป็นอยู่ตอนนี้ เมื่อเราโตขึ้นเราก็อยากมองกลับมา วันเวลาที่เราเรียนมัธยมที่มีความทรงจำดีๆ ชีวิตที่มีความสุขช่วยเวลาที่เป็นวัยรุ่นที่ไม่ใช่วันๆก็มุ่งหน้าเเต่เรียนหนังสทอจนไม่ได้ใช้ชีวิตที่เป็นวัยรุ่นเลย จนตั้งคำถามกับตัวเองว่า ซึ่งเราควรทำยังไงดี