ผมเป็นคนตัวแข็งมาก ห่างหายการทำสมาธิไป 1 ปีเต็ม จากเดิมที่นั่งขัดสมาธิไม่ได้ ตอนนี้ได้ของแถมมาอีกอย่างคือ นั่งพับเพียบไม่ได้ (ส่วนหนึ่งเกิดจากน้ำหนักขึ้นมา 15 กก. ใน 1 ปี)

ปรึกษาพระอาจารย์ที่เคารพ ท่านก็ยืนยันว่า ถ้าผมยังอยากจะปฏิบัติธรรม ยังไงผมก็ต้องนั่งขัดสมาธิกับพื้นโดยไม่พิงกำแพงให้ได้เท่านั้น จะแก้ไขโดยการทำกายภาพบำบัด ผ่าตัด หรือยืดกล้ามเนื้อ ก็แล้วแต่ผม

ท่านอธิบายว่า นั่งบนเก้าอี้มันสบายเกินไป มันไม่เห็นทุกข์ ไม่ได้ขันติ อะไรสักอย่างนี่แหละแถมยังพูดต่ออีกว่า ถ้าในชาตินี้นั่งไม่ได้ ชาติหน้าก็จะยิ่งหลุดไปกันใหญ่

พอฟังแบบนี้ก็เลยรู้สึกท้อ ปนขี้เกียจ จนผมเริ่มคิดว่า ผมอาจจะไม่เหมาะกับศาสนาพุทธสักเท่าไหร่ เพราะจริงๆ ที่ต้องพยายามมาปฏิบัติธรรม ส่วนหนึ่งก็เพราะโดนคนในครอบครัวบังคับ

ผมควรทำยังไงดีครับ ระหว่าง ฝึกนั่งสมาธิให้ได้ / นั่งตามใจชอบ / เป็นตัวของตัวเองโดยการเลิกนับถือศาสนา (แต่ก็ต้องเสียผลประโยชน์บางอย่างไปเยอะพอสมควร)