นี่เป็นกระทู้เเรกที่ผมตั้งขึ้นมา เพราะฉะนั้นถ้ามีความผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ

คือ ผมคิดจะทำกระทู้เเบบนี้มานานเเล้วครับเเต่ผมก็หลงคิดว่าผมพึ่งตัวเองเเละคนในครอบครัวได้ เเละจนถึงตอนนี้ผมก็ยังจนปัญญาเหมือนเดิม เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ

ผมเเละครอบครัวไม่ได้มีปัญหาใดๆครับ ทั้งเรื่องการเงิน ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ดีครับ เเต่ผมมักจะโดนทุกคนดุหรือว่าตลอดเวลา เพราะว่าผมมักจะทำอะไรพลาดตลอดเวลา พลาดได้ทุกอย่างตั้งเเต่เรื่องเล็กจนถึงเรื่องใหญ่ หลังจากนั้นผมก็เลยเริ่มที่จะไม่ค่อยอยากจะลองอะไรใหม่ๆเพราะว่าผมคาดได้ว่าผมจะต้องทำอะไรพลาดสักอย่างจนทำให้ทุกคนผิดหวัง เเล้วผู้ใหญ่ในบ้านผมก็จะดุว่าผมเป็นคนที่เอาเเต่มองโลกในเเง่ร้ายเเละไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ก็พอผมเชื่อมั่นในตัวเองผมก็จะพลาดซ้ำเเล้วซ้ำเล่าอย่างที่ทุกคนเห็น ทุกคนจะสามารถหาเรื่องใดๆก็ตามเพื่อที่จะดุผมให้ได้ บางเรื่องมันก็ไม่จริง พอผมบอกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น เเม่ก็จะบอกว่าผมเถียงตลอกเวลา พอผมโดนดุอารมณ์ก็จะขุ่นลงเเล้วเเม่ผมก็จะบอกว่าชักสีหน้า เเค่บอกเเละสอนเอาไว้ พอผมเศร้าทุกคนก็จะหาว่าผมเป็นคนที่อ่อนเเอรับความผิดหวังอะไรไม่ได้ ยังจะมีหน้ามาพูดก็ตัวเองเป็นคนบ่นคนด่ามันรู้ได้ไงว่าคนที่ได้รับคำเเต่ละคำรู้สึกยังไง บอกว่าผมอมทุกข์เเละเอาเเต่เศร้า  จะบอกว่าโดนดุเเล้วห้ามเศร้าเสียใจ ห้ามมีความรู้สึกเหรอ เเล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงที่ผมเริ่มหัดฝึกสมาธิ เป็นช่วงที่ผมมีความสุขจนได้ ควบคุมอารมณ์ได้ เเต่สักพักหนึ่ง จู่ๆ ผมก็เริ่มอารมณ์ร้อนจนทนไม่ได้ น่าจะเป็นอิทธิพลของวัยรุ่นตอนต้น เมื่อผมเริ่มใจร้อนขึ้น ทุกอย่างที่ฝึกมาจึงพังทลายหมด ผมพยายามฝึกใหม่ซ้ำเเล้วซ้ำเล่าเเต่ทุกอย่างก็จะร่วงลงมาอยู่ที่จุดเดิม ผมทไอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมมองโลกในเเง่ร้าย ซึ่งมันก็คงใช่ หลายคนบอกว่า ยังมีคนที่ลำบากอีกมากมายที่เขายังผ่านมาได้ ผมก็เลยพยายามตั้งใจเเต่ก็ล้มเหลวเช่นเคย ผมก็เลยเริ่มคิดว่าผมอ่อนเเอยิ่งกว่าคนพวกนั้นอีก ผมนี่อ่อนเเอได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมไม่เคยเข้มเเข็งได้เลย เเล้วนั่นก็ยังจะเป็นปัญหาซ้ำลงไปอีกเพราะผมมองโลกในเเง่ร้าย ตอนนี้ผมเหนื่อยมากครับ เหมือนกับโชคชะตาพยายามลากผมลงเหวตลอดเวลา เเละสมองผมก็จะเอาเเต่คิดเเง่ลบ ซ้ำเติมผมลงไปเรื่อยๆ ผมจนมุมมากครับ มองเเง่ดีไม่ขึ้นเลย ผมรู้สึกได้ว่าเเต่ละอย่างที่ผมคิดเเง่ลบมาจากคำที่คนรอบข้างดุผม ผมก็เลยยิ่งงงกับตัวเองไปใหญ่ว่า ทำไมเรื่องดีๆที่เขาสั่งสอนไม่จำสักอย่างเอาเเต่จำเรื่องเเย่ๆมาซ้ำเติมตัวเอง ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในน้ำวนที่ผมตะเกียดตะกายเเค่ใหนมันก็ยิ่งลากผมลงครับ ผมเหนื่อยมากเลย ทำไมมีคนที่ลำบากกว่าผมตั้งมากมายถึงเข้มเเข็งได้ ทำไมมีคนที่ดีๆอีกตั้งมากมาย ทำไมผมถึงทำเเบบเขาไม่ได้ ทำไมผมถึงอ่อนเเอขนาดนี้

ตอนนี้ผมปล่อยใจผมมากเกินไปจนไม่มีสติเสียเเล้วต้องขอโทษจริงๆที่ผมเขียนเสียยืดยาวเลยครับ ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผมเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะว่าผมก็อาจจะคิดมากไปเอง

ขอบคุณท่านผู้อ่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ได้นะครับ ผมจะขอขอบคุณมากถ้าท่านมีความคิดใดๆที่ช่วยผมได้ เเต่ถึงไม่มีก็ขอบคุณมากที่อ่านจนจบนะครับ เเละถ้ายังมีใครคนใดที่มีปัญหาอย่างผมก็ขอให้ท่านผ่านพ้นช่วงเวลาอันหดหู่ไปได้นะครับ ขอบคุณจริงๆ