มันเริ่มจากผมนั้นใช้ชีวิตทำงาน กิน เที่ยวไปตามภาษาปุตุชนคนธรรมดา จนกระทั้งผมตระหนักได้ว่าผมใช้ชีวิตอย่างไร้แก่นสารมานานมากแล้ว ผมเริ่มรู้ว่า ไม่ว่าอย่างไรหากเราแก่ตัวไปสังขารเรา จะร่วงโรย ความตายจะมาเยือน ความสุขที่เราเคยมีจะค่อยห่างหายไปตามกาลเวลาเพราะสังขารไม่เป็นใจ 

    มันทำให้ผมอยากจะถามว่าสำหรับชาวพุทธแล้ว พวกเขามีวิธีอย่างไรที่จะอยู่อย่างมีความสุข ในวัยชรา และพวกเขาจะมีวิธีรับมืออย่างไรกับโลกที่เปลี่ยนแปลงไปตามแต่ละยุคแต่ละสมัย โดยไม่กลายเป็นคนหลงยุค

  การปฏบัติธรรมมีผลต่อการใช้ชีวิตในวัยชราหรือไม่ และมันจะช่วยอย่างไรบ้าง