สวัสดีค่ะ หนูอายุ17เป็นเด็กใจแตกค่ะ หนูมีปัญหาครอบครัวมานานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่อายุ11 บางคนอาจจะคิดว่าอายุแค่11มันก้อแค่ความคิดเด็กปัญญาอ่อน แต่มันไม่ใช่นะคะ มันอาจจะกลายเป็นเด็กที่มีปมแบบหนูก้อได้ หนูเป็นแค่เด็กอายุ11ที่ต้องทำงานหนักและไม่เคยได้รับความสุข การเอาใจใส่ ความรัก จากครอบครัวสักคน การพูดคุยกับครอบครัวของหนูตอนนั้นถือว่าไม่ดีเลยค่ะ หนูไม่แทบไม่เคยยิ้มกลับครอบครัวเลยค่ะแม้แต่จะคุยหรือปรึกษาปัญหาก้อยังไม่กล้า จนหนูอายุ12หนูเริ่มเล่นโทรศัพท์เยอะขึ้น เริ่มมีโลกส่วนตัวสูงขึ้นอยู่ในห้องเนอะขึ้น จนที่บ้านเรียกหนูว่า นางห้อง มันดูเป็นคำที่ตลกมากเลยนะ แต่มันไม่ตลกสำหรับหนูสักเท่าไร หนูแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวแบบสบายใจ ถ้าหนูอยู่รวมกับครอบครัวหนูก้ออึกอัด ไม่รุ้จะคุยอะไรเพราะไม่มีใครคุยกับหนูอยู่แล้ว นอกจากด่าและบ่นเรื่องหนูทำงานบ้านไม่ดี ทำไม่สะอาด ไม่ถูกใจใครสักคนแบบนี้ทุกวัน จนหนูขึ้นม.1หนูเริ่มคุยกับคนอื่นมากขึ้น มีสังคมภายนอกที่ใหม่ขึ้นแต่สังคมในบ้านหนูกลับแย่ลง ทุกคนไม่เคยเข้าใจอะไรหนูเลย หนูแค่ชอบเล่นกีฬา หลังจากหนูเลิกเรียนหนูก้อจะไปซ้อมกีฬา แต่แม่กับพ่อเขาบอกแค่ว่า กีฬาอะไรไร้สาระอย่าเอาตังที่ส่งเรียนไปทำเรื่องไร้ประโยชน์ พอเค้าพูดคำนี้ แล้วก้ออีกหลายๆคำที่มันแทงใจจนมันไม่สามารถระบายกับใครได้ ได้แค่กลับมาคิดว่า ไม่เกิดมาส่ะดีกว่านะ จนหนูมีแฟน ทุกคนอาจจะคิดว่าหนูผิด มีแฟนเร็วยังเด็กอยู่อายุแค่นี้ แต่มันคือที่ระบายของหนูเลยนะคะ ไม่มีใครรับฟังหนูเท่าเค้าแล้ว เพราะครอบครัวที่ไม่ใช่ครอบครัวของหนูมันทำให้หนูต้องหนีออกจากบ้าน ทุกคนเชื่อมั้ย ไม่ทีใครตามหนูเลยสักคน โทร แชท ไม่มี มีแค่แม่ส่งข้อความมาว่า ชอบทำตัวเป็นตัวปัญหา ถ้าปัญหาเยอะขนาดนี้ก้อไปตายเหอะ แม่หนูส่งคำนี้มาจิงๆจนหนูไม่คิดจะกลับบ้านหลังนั้นอีก หนูอยู่กับแฟนหนู
แรกๆก้อยังปรับเข้าหากันไม่ได้หรอกค่ะ หลังๆเราเริ่มเข้ากันมากขึ้นจนเราเริ่มทำธุระกิจเล็กๆพอมีเงินเก็บบ้างจนหนูเริ่มกลับบ้านบ้างเดือนละครั้ง เวลากลับบ้านหนูแค่จะเข้าไปไหว้แม่กับพ่อแล้วก้อออกมาเลย มีบ้างครั้งที่ซื้อของไปฝากแต่เขาไม่เคยกินหรอกค่ะ ส่วนมากเฮงหรือมาที่เลี้ยงไว้จะเป็นคนกิน ที่บอกว่าหมากินอ่ะค่ะหนูไปเห็นกับตาเกือบทุกครั้งที่เอาไปให้ จนหนูคิดว่าของหนูซื้อไปคงไม่มีคุณภาพมากพอที่เขาทั้ง2คงหรือน้องๆหนูทานได้ ลืมบอกไปหนูมีน้องอีก2คนนะคะจนผ่านมาปัจุบันนี้แหละค่ะ เค้าโทรให้หนูกลับไปเฝ้าบ้านให้เขาเพราะเขาจะไปทำธุระต่างจังหวัดหลายวัน แต่วันที่เขาโทรมาอ่ะค่ะ เป็นแม่โทรแล้วพ่อก้อพูดแทรกขึ้นมาว่า มันจะมาใช่ป่ะ สงสัยไม่มีตะ-ไง สมน้ำหน้า พอเจอคำนี้ไปจุกเหมือนกันนะคะ หนูเลยไม่รุ้ว่าจะไปหรือไม่ไปดีจนหนูก้อมาเฝ้าให้เขาจิงๆแต่ที่นอนหนูอ่ะค่ะ คือน่าบ้านหรือบนโซฟาหน้าที่ทีวีอ่ะค่ะ ต้องตื่นตี5-6โมงเช้าตามเขาแล้วก้อได้นอนตอน4-5ทุ่มทุกวันเพราะหนูจะไม่ได้นอนถ้าทุกคนยังลุกอยากโซฟาไม่หมด จนบ้างครั้งหนูก้อคิดว่า หนูเป็นอะไร ทาส คนรับใช้หรือ อะไร หนูเป็นโรคซึมเศร้า ขั้นร้ายแรงแต่ยังไม่ถึงการฆ่าตัวตายนะคะแค่มีความรู้ว่าอยากอยู่คนเดียว คืแหนูควรอยู่ในบ้านนี้ต่อไหมค่ะเพราะยังไงเขาก้อพ่อแม่หนู แต่หนูในความคิดเขาคืออะไร ทุกคนค่ะ นี้คือเรื่องที่เกิดขึ้นจิงกับตัวหนู  โปรดรับฟังหนูด้วยนะคะ บางทีกานมีตัวตนของหนูอาจทำให้หลายๆคนลำบากก้อได้นะคะ หายไปคนเดียวแล้วทุกคนสบายใจ